Είναι έργο παλαβό, που θα ζήλευε κι ο Ταραντίνο, είναι έργο σαρκαστικό ,αφαιρετικό που θα γούσταραν στα νιατα τους οι Κοέν, είναι έργο που ως περιεχόμενο μπορεί να βγάλει από τα ρούχα του τον Ντόναλντ Τραμπ κι ωρε τι έχει να γίνει την επαύριο των Oscar….., είναι έργο που καλεί όλο το liberal Χόλυγουντ να το λατρέψει, είτε σε επίπεδο κριτικής της σημερινής κατάστασης είτε σε επίπεδο κινηματογραφικής σύνθεσης κι αποτελέσματος ώστε να ενθουσιάσει τους κινηματογραφιστες όλων των ειδικοτήτων με κατάληξη τους θεατές, να δουν επιτελους ένα καλό εργο και να το ευχαριστηθούν.

Ο Πολ Τομας Αντερσον έχει συνθέσει είδη πολλά κι έχει φτιάξει ένα αποτέλεσμα που τα περιλαμβάνει όλα και δεν ορίζεται εμφανώς από κανένα. Είναι όπως ένας κανόνας της μαγειρικής, να ανακατεύεις πολλά μυρωδικά και κανένα  να μην καπελώνει τη γευση  παρα να καταφέρνεις να φτιάχνουν όλα μαζί μια γευση ενιαία κι «αξεδιάλυτη»

Σε χώρο επαναστατων κινείται η ιστορία, στην οποία γίνονται δεκτες όλες οι φυλές αλλά κι η συμπερίληψη με όσους περιλαμβάνει, εξού κι ο Τραμπ θα ζητήσει να το.. προλογίσει, χαχαχαχα,και μέσα από κει στηνονται καταστάσεις και ιστορίες, δημιουργούνται κι αναπτύσσονται ρόλοι, που είναι χαρακτήρες με κοινωνικό σταθερό περίβλημα αλλά με το μέσα τους να διαθέτει και το γκροτεσκο που θα χρειαζόταν για όλη αυτήν διαρκή υπονόμευση, με έναν επαναστάτη, βομβιστή, λευκό, που ερωτευθηκε την ασυμβίβαστη μαύρη επαναστάτρια, μαυρη συντρόφισσα, την οποία πόθησε κι ο αρχιμιλιταριστής με το διαταραγμένο ψυχισμό και την άλλο τόσο διαταραγμένη στύση, έχουμε την εξαφανιση της μαυρης, που αντιμετωπίζεται ως πεθαμένη, εχουμε την κόρη που τη μεγαλώνει ο λευκός επαναστάτης ως μπαμπας την κόρη του, έχουμε τον μιλιταριστή που καραδοκεί κι εχουμε κι αυτούς όλους των διαφόρων οργανώσεων και των όσων εκπροσωπούν, που φτιαχνουν την πλοκή της ιστορίας. Κι εχουμε και την κλιμάκωση αυτής της πλοκής των πολλαπλών παραλλήλων, που ερχονται και γίνονται ένα, κι εχουμε τη δραση που καταλήγει σε συμμάζεμα, ένα συμμάζεμα που δηλώνει σεναριακή καθηγεσία κι όχι απλώς κατάρτιση, και πως τα φερνει όλα σε μια σειρά και πως εχει κλιμακώσει τα είδη και το παραλογο και το γκροτεσκο και το μαχητικό και το επαναστατικό και τη διαρκή δραση για να το οδηγήσει στο συναίσθημα,να μην το ξεχάσει κι αυτό και με ένα τετοιο τρόπο να κλείσει.. Χωρίς να υποχωρήσει ή να παραχωρήσει εδαφη σε ευκολίες.

Τον βρήκα και σεναριακα προχωρημένο Αντερσον, που έτσι κι αλλιώς το σεναριο είναι η βαση του κι από κει γίνεται σκηνοθέτης, θυμήθηκα όμως το «Εμφυτο ελάττωμα», που κι εκείνο βασιζόταν σε βιβλίο του Τόμας Πίντσον αλλά εκεί, κατεληγε πιο δύστροπο στην παρακολουθηση, ηταν πιο ερμητικά γραμμένο το σεναριο, στην προσπάθεια του να απομακρυνθεί από το βιβλίο αλλά και να μην  προδώσει τον συγγραφεα .Εδω η ωρίμαση είναι τέτοια που όλα γίνονται αβίαστα, όλα κυλουν αβιαστα, όλα γίνονται οικεία και κατανοητά κι όλα ως εκ τούτου καταλήγουν και απολαυστικά-πως αλλιώς; Εχει πεταξει τα περιττά, εχει κρατησει τα ουσιώδη για το πνεύμα της διασκευής του και της ταινίας κι εχει επιστρατευσει τη σκηνοθετική ωριμότητα, που εδειξε ως καθαυτη τότε στην «Αόρατη κλωστή», να του τα κάνει όλα αυτά και κινηματογραφο.

Να ξεκινήσω από το συνθέτη τον ΤΖΩΝΥ ΓΚΡΗΝΓΟΥΝΤ που μετατρέπει το score σε επι της ουσίας ήχο της ταινίας; Είναι απίστευτη η μουσικη με καθαρα κινηματογραφικούς κανόνες, τι ρόλο παιζει μεσα στην ταινία! Να βάλουμε τον ηχο που εκ της μουσικής εκπορεύεται  και συνλειτουργει; Να πιασουμε το μονταζ με το οποίο η σκηνοθεσία γίνεται Σκηνοθεσία του συγκεκριμένου εργου; Με το να κρατει τη δραση σε εγρήγορση, να αποφεύγει πλήρως την ακαταστασία καθώw ενσωματώνονται είδη και συγχρόνως να κρατά στην κόψη του ξυραφιού το αστείο που θα γίνει παραλογο; Να μιλήσουμε για την καμερα με την οποία  οπλίζεται η συγκεκριμένη σκηνοθεσία; ‘Η για τους χώρους και για κάποια σετ, ειδικά αυτά που είναι σαν ….εκκλησιάζονται, κάτι τόσο ιδιαιτερο για φιλοξενία δρασης αυτού του είδους;. Καλά, για το πως έχουν ντυθεί από την ΚΟΛΗΝ ΑΤΓΟΥΝΤ ολοι αυτοί οι παράταιροι χαρακτήρες που δεν πρεπει να παίζουν και συγκεκριμένο είδος , είναι μια άλλη συζήτηση, που ζητα δικό της, ξεχωριστό χώρο..

Θα μιλήσω για τις ΗΘΟΠΟΙΑΡΕΣ. Για ΗΘΟΠΟΙΑΡΕΣ πρόκειται. Αυτός ο ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΙ ΚΑΠΡΙΟ, δουλευει πολύ. Εξαντλητικά πολύ. Όπως τότε στο “Revenant” κάθισε και μελετησε το σώμα του και στο πως θα συμπεριφερόταν αν το σεναριο του είχε διαλογους, κι έκανε την ερμηνεία ένα πληρες χειροκίνητο καλλιτεχνικό εργοστάσιο αφαιρώντας τους,, τώρα εδώ, φυσικά μεσα στο πλήρες σεναριο που του εχει παραδωσει ο Αντερσον και στην προφανως καλή συνεννόηση, φτιάχνει το ρόλο, ως να ηταν κωμωδία, ναι, διότι ο ρόλος στη βαση του θα μπορούσε να είναι κωμικός, κι υστερα προσεκτικά, σαν λεπτοχειρουργός, για να μη γίνει κανένα λάθος αρχίζει κι αφαιρεί την επιφάνεια από τα κωμικά, και γεμίζει το κενό που δημιουργείται, με δραματικούς τόνους. Και καταληγει σε ένα σύνθετο άθλο, όπου ο ρόλος γίνεται δραματικός που υπονομεύεται κωμικά μια κι από ώρα πολλή εχει ανατραπεί το αρχικό κι αντίθετο, να είναι ρόλος κωμικός που θα υπονομευόταν δραματικα. Όχι!!  Διότι σε αυτή την περίπτωση θα χρειαζόταν άλλο παίξιμο και θα τίναζε στον αερα τη σκηνοθεσία του Αντερσον. Τώρα κρατα σε εγρηγορση την υπονόμευση και δεν χάνει τον ειρμό ποτέ.

ΚΙ έχουμε από την άλλη και τον ΣΟΝ ΠΕΝ, άλλη ηθοποιάρα από εκεί, σε μέγεθος ρόλου  αλλά κι ως θεση μπορεί να θεωρηθεί και supporting,στο ρόλο του μιλιταριστή χασάπη , όπου εδώ έχουμε ένα μάθημα ΟΡΙΩΝ, χαραξης, τοποθέτησης κι εκτέλεσης αυτών των ορίων από τον ηθοποιό….Πως φρενάρει στο σωστό κι ακριβές δευτερόλεπτο, πως τον κάνει απειλητικό ενώ τον υπονομεύει ως καρικατούρα. Συγχρόνως  όμως τον παίζει κι ως καρικατούρα που την υπονομεύει δραματικά. Κι αυτά είναι τα δυο σημεία και στοιχεία αντιθεσεων, στα οποία και θα κοπίασαν προφανώς πολύ ο σκηνοθετης με τους σπουδαίους ηθοποιούς ώστε να βγάλουν τη μεταξύ τους αντίθεση μεσα από αυτή τη δαιδαλώδη σύνθεση.

Υπάρχει κι ένα τριτος που είναι ισως ριγμένος από ρόλο, ο ΜΠΕΝΙΤΣΙΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ, ο οποίος εδώ και κάποια χρόνια ψάχνει να βρει τον καλό το ρόλο αλλά λόγω μεστης προσωπικότητας κι εκτοπίσματος, εχει βρει τον τρόπο να αναπληρωνει τα κενά και να τον επιβάλει.

Εξαιρετική κι η κοπέλα που παίζει την κόρη, η TΣΕΗΖ ΙΝΦΙΝΙΤΙ, αν κι ο υπογράφων ξεχωρισε από τις  γυναίκες τη ΡΕΤΖΙΝΑ ΧΩΛ, σε ρόλο καρατερίστας, η οποία είναι και κατοχος μυστικού και με τις εκφρασεις δίνει τόνους στο σκηνοθέτη