Αν καταφέρει μια κωμωδία να σε κάνει να γελάς ενώ τη βλέπεις ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, χωρίς συνδρομή γέλιων κοινού, τότε είναι για πολλούς ΕΠΑΙΝΟΥΣ
Αυτό μου συνέβη απόψε και καθόμουν και το χάζευα
Εδώ έχουμε σουρεαλιστικών καταστάσεων κωμωδία η οποία όμως είναι γραμμένη "βατά" σαν να πρόκειται για την οποιαδήποτε ΑΣΤΙΚΗ. Και σε αυτο το γράψιμο των παράλογων καταστάσεων στηρίζεται το γέλιο.
Ο σκηνοθέτης που συμμετέχει στο σενάριο διπλα σε αυτούς που προέρχονται από την ομάδα των Μοντυ Πάιθον , ξέρει ακριβώς αυτό, ποιό είναι το point της συγκεκριμμένης κωμωδίας. Τη σκηνοθετεί λοιπόν σαν να επρόκειτο για ένα "μπουλβάρ", όχι όμως και φάρσα γέλιου
, διότι ακριβώς επειδή η φαρσα δίνει και παίρνει μεσα στα σουρεαλιστικά συμβαίνονταν, αν τονιστεί, κινδυνεύει να υπερφορτώσει, να βαρυνει ή και να καεί.
Στους ηθοποιούς επάνω, λοιπόν, στηρίζει τη σκηνοθεσία και τους βάζει σε ενιαίο τόνο και τους συντονίζει στον τόνο αυτό ώστε να χωρέσει κι ο μπουφόνικος ρόλος , αυτός του ΚΕΒΙΝ ΚΛΑΪΝ που είναι και δολοφονικός χαρακτήρας και το κωμικό του ευρημα δίνει βάση για να στηριχτεί σκηνοθετικά όλη η κωμωδία..
Το γράψιμο γεμίζει ευρήματα για αυτόν κι ο σκηνοθέτης με τον τρόπο του και με την καθοδήγηση του μετατρέπει τον μπουφόνικο ρόλο σε σουρεαλιστικό. Το ανάλογο πράττει και με τους άλλους, όπου ο κάθε ρόλος έχει την δική του κωμική ιδιοσυστασία και τους κάνει όλους μια σύνθεση.
Αποτέλεσμα: Οτι γελάς και μόνος σου, χωρίς να χρειάζεται να σε παρασύρουν οι άλλοι με το δικό τους γέλιο.

ΥΓ. Κι αν πάμε και πιό βαθιά: Ο σκηνοθέτης ΤΣΑΡΛΣ ΚΡΑΪΤΟΝ προέρχεται από την παλιά βρετανική κωμωδία που διέπρεψε κυρίως στα χρόνια του 50,γνωστή κι ως Κωμωδία των EALING STUDIOS. Στη "Γουάντα" , τέλη δεκαετίας '80,συνεργάστηκε με τα κορυφαία στελέχη της Ομάδας των Μόντυ Πάυθον. Οπως παρατήρησε εύστοχα ο Φοίβος Δεληβοριά "ε'ίναι σαν να σκηνοθέτησε ο Αλέκος Σακελλάριος κείμενακαι στελέχη της "Ελεύθερης Σκηνής""