Επειδή πολλοί που δεν ξέρουν από σενάρια μπορεί να κολλήσουν στο αν είναι πιστευτό όλο αυτό.

Τι πάει να πει «πιστευτό» στην Τέχνη;

Το «πιστευτό» στην Τέχνη έχει να κάνει με τον τρόπο που σου το δίνουν κι όχι σε σχέση με την πραγματικότητα. Κι επειδή η πραγματικότητα, άπειρες φορές φτιάχνει σενάρια που ξεπερνούν και την πιο πλούσια συγγραφική φαντασία, είναι απλώς ΑΝΟΗΣΙΑ να συγκρίνει κανείς έργο με το «πιστευτό» της ζωής για τον απλούστατο λόγο ότι κι εκεί θα διαψευστεί. Κι ότι αυτό δεν είναι κριτήριο .

Το «μεικτό» είδος λοιπόν έρχεται να δώσει απαντήσεις και λύσεις αλλά και διαπλάτυνση γνώσεων σε όποιον ενδιαφέρεται να μαθαίνει για το σινεμά (αλλά και για  τη μυθοπλασία και τη δραματουργία γενικότερα) το κάτι παραπάνω.

Εδώ λοιπόν έχουμε ως βάση ένα αστυνομικό έργο. Με εμφανές το στοιχείο της περιπέτειας και της πλοκής. Το ακραίο στοιχείο που υπάρχει στην υπόθεση είναι αυτό που σηκώνει σκέψεις για το πως θα σκηνοθετηθεί. Δεν ξέρω το βιβλίο της ΑΝΕΛΟΡ ΚΑΫΡ, που αποτελεί κα τη βάση, σε τι ύφος ήταν γραμμένο, το σενάριο, όμως, που προήλθε από αυτό το βιβλίο στο οποίο έχει συνεργαστεί και η ίδια μαζί με τον σκηνοθέτη ZAN ΠΩΛ ΣΑΛΟΜΕ και τον ΑΝΤΟΥΑΝ ΣΑΛΟΜΕ δείχνει ένα σενάριο αστυνομικής βάσης αλλά με ένα στοιχείο που αν το χειριστούν σωστά θα κάνει το έργο ελκυστικό και συναρπαστικό στην παρακολούθηση.

Κι εδώ ο σκηνοθέτης αποφασίζει να δώσει ένα ύφος «κομεντί». Όταν λέμε «ύφος», επειδή συχνά πυκνά μπορεί να το διαβάζετε, τι εννοούμε και πως αυτό επιτυγχάνεται από τον σκηνοθέτη; Επιτυγχάνεται από το κλίμα στο οποίο θα οδηγήσει τους ηθοποιούς και στους τόνους που θα τους βάλει να παίξουν. Με αυτό τον τρόπο το έργο αποκτά άλλη υπόσταση και ενώ έχει βάση ένα αστυνομικό περιπετειώδες δράμα μπορεί και λειτουργεί, ως ένα βαθμό, και με τους κανόνες και τα αποτελέσματα μιας κομεντί.

Τι είναι αυτό;

Η ηρωίδα.

Το έργο είναι αστυνομικό, είπαμε.  Ηρωίδα είναι μία μεταφράστρια , κάτοχος της αραβικής γλώσσας, που συνεργάζεται με την Αστυνομία κι αποκρυπτογραφεί έτσι τις παγιδευμένες συνομιλίες υπόπτων για εγκληματική δραστηριότητα και κυρίως για διακίνηση ναρκωτικών, από τα αραβικά. Η ηρωίδα αυτή, έχει ιστορία και προϊστορία, δεν είναι σενάριο σύγχρονης ελληνικής ταινίαςτων….auteurs (!!!!), και θα τα μάθουμε αυτά λίγο λίγο διότι συνθέτουν τον χαρακτήρα που της έφτιαξε η συγγραφέας για να κινήσει τη δράση. Η γυναίκα αυτή έχει μια μητέρα. Η οποία είναι σε ίδρυμα και το ίδρυμα είναι πανάκριβο, εργάζεται για να πληρώνει τη φιλοξενία της μητέρας, πιέζεται οικονομικά. Τη μητέρα την περιθάλπει μια κυρία , πολύ αφοσιωμένη. Η ηρωίδα έχει παρελθόν με τις χρεοκοπίες που τις μαθαίνουμε λίγο λίγο. Κι είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει πάλι μία, που θα έχει ως αποτέλεσμα την «εκδίωξη» της μητέρας από το Ιδρυμα. Σε μια από τις παρακολουθήσεις της , εντός αστυνομικού τμήματος, όπου να πούμε ότι στο Τμήμα τη σέβονται και την αντιμετωπίζουν ως δικό τους άνθρωπο, μάλιστα ο επικεφαλής δείχνει να ενδιαφέρεται για αυτήν κι αρκετά παραπάνω, εντοπίζουν μεγάλο δίκτυο διακίνησης ναρκωτικών . Από την αποκρυπτογράφηση των αραβικών συνομιλιών. Κι η ηρωίδα εντοπίζει προσωπικά κάτι ακόμα: Ότι ο συνομιλητής που θα φέρει τα ναρκωτικά είναι ο γιός της γυναίκας που περιποιείται τη μητέρα της.

Και τότε ξυπνούν δύο ανάγκες: Αφενός  να βοηθήσει την αποκλειστική στο θέμα του γιου της από το πόστο που κατέχει εντός Αστυνομίας, έστω κι εξ αγχιστείας, κι αφετέρου….κι εδώ είναι το «κουμπί» ..να επωφεληθεί οικονομικά κι η ίδια.

Κι έτσι στήνεται μα ίντριγκα από αυτήν, η οποία θα καταλήξει στην απόκρυψη και στον έλεγχο του παράνομου φορτίου, θα γίνει η ίδια διακινήτρια αλλά…δεν σας λέω τίποτε περισσότερο διότι η πλοκή του είναι που αξίζει, ο τρόπος που έχει σκηνοθετηθεί, αυτό που σε συναρπάζει και σε ψυχαγωγεί την ώρα που το βλέπεις, ακόμα κι αν η συντηρητική λογική σου μιλά για μη πιστευτό……Ας δουν υποθέσεις στην Ασφάλεια και μετά ας μιλήσουν για πιστευτά…Αλλά, εν πάση περιπτώσει….

Ενας από τους λόγους που χαίρεσαι την απόλαυση του είναι ο τρόπος που εχει στηθεί, διότι από το σενάριο βγαίνουν και χαρακτήρες και σηματοδοτούν πλοκή…Η οποία κρατεί ως το τέλος κι έχει να κάνει πολύ και με τους χαρακτήρες που αναδύονται μέσα από την υπόθεση και την εξελίσσουν. Ένα τρανό παράδειγμα είναι η Κινέζα διαχειρίστρια της πολυκατοικίας στην οποία διαμένει η ηρωίδα κι είναι εξαιρετικός ο τρόπος με τον οποίο την υποδύεται h NATZA NΓΚΟΥΓΙΕΝ. Το παίξιμο της είναι τόσο ισορροπημένο, ακριβώς όπως είναι κι η σκηνοθεσία του φιλμ. Με αφαιρέσεις η ηθοποιός και με εκφραστικούς διακριτικότατους υπαινιγμούς, παίζει αυτά που με πληρότητα γραμμένος χαρακτήρας , δεν θέλει να πει με λόγια.

Κι επίσης είναι γυρισμένο έτσι ώστε το ακραίο(?) στοιχείο να παρεισφρέει στην περιπέτεια, η φωτογραφία να το κάνει να μοιάζει με αστυνομική ταινία Παρισιού αλα…Ντελόν, το μοντάζ ακολουθεί επίσης την αστυνομική περιπέτεια κι αγωνία, ειδικά σε παρακολουθήσεις κι υποψίες παγιδεύσεων , χωρίς, όμως, να καίει και το στοιχείο της χάρης και…..

..και φτάνουμε στην ΙΖΑΜΠΕΛ ΥΠΕΡ, από την οποία θα έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει

Ο,τι είπα πιο πάνω κι ειδικά στην εισαγωγή περί μεικτού είδους και με τι τρόπο  αυτό τίθεται σε εφαρμογή, έχω να πω τα ανάλογα και τα μέγιστα για την ΙΖΑΜΠΕΛ ΥΠΕΡ… Και να επισημάνω κάτι πολύ σοβαρό: Το πόσο την ΩΦΕΛΗΣΕ το «ΕΚΕΙΝΗ» κι ο ΠΩΛ ΒΕΡΧΟΦΕΝ. Όπως σε ένα ηθοποιό ανάλαφρων ρόλων ή σε ένα σταρ που κάνει star performance και κάποιος απαιτητικότερος ρόλος θα του δώσει υπόσταση στο star image του, έτσι και σε ένα ηθοποιό δράματος, το πέρασμα του από ανάλαφρο είδος καθίσταται αναγκαίο διότι του ανοίγει διόδους, του μαθαίνει να ελαφραίνει το παίξιμο του, τον ανανεώνει. Η ΙΖΑΜΠΕΛ ΥΠΕΡ, κατεξοχήν ηθοποιός δραματικών ρόλων και δη προβληματικών χαρακτήρων λόγω κι ενός συγκεκριμένου παρουσιαστικού, με τα χρόνια  και χάρη στην παραμονή διαρκείας στο στερέωμα, αντί να εξελιχθεί σε καρατερίστα, το πήγε αλλού διότι της το επέτρεπε η μακροημέρευση της. Η ταινία του Βερχόφεν, το «ΕΚΕΙΝΗ» είναι η ταινία που τη  ξεκλείδωσε οριστικά, που της επιτρέπει να εμφανίζεται χωρίς το παραμικρό πρόβλημα και σε ρόλους θελκτικών γυναικών κι αυτό να έχει να κάνει με τον αέρα που της προσέδωσε η εντρύφηση σε άλλου είδους φιλμ από εκείνα τα βαριά δράματα (όπως η αριστουργηματική «Δασκάλα του πιάνου») που την έκαναν γνωστή.  Το παίξιμο της στη «Νονά» είναι βιρτουόζικο, γοητευτικό, την προβάλλει κι ως γυναίκα εκεί που χρειάζεται κι ειδικά στις μεταμφιέσεις ως Αραβίνα διακινήτρια, κάνει κι εμφάνιση σταρ με ειδική ενδυματολογική και μακιγιαρίστικη περιποίηση.  Και παίζει και σε τόνους ανάλογους , ακόμα και στην πονηριά στο φινάλε, βάζει αφαίρεση.

Κι ο ΙΠΠΟΛΥΤ ΖΙΡΑΝΤΟ, στο ρόλο του ερωτευμένου προϊστάμενου της Αστυνομίας, μεγάλωσε κι αυτός…Αλλα πόσο μεστός.

Το έργο είναι ψυχαγωγικό και λόγω χαρακτήρων μπορεί κι αφήνει κάτι στο θεατή φεύγοντας.