Η απομόνωση μιας ηρωίδας από τους «Εκδικητές» κι η προσπάθεια να της δοθούν άλλες διαστάσεις πέφτει στο κενό. Όχι διότι δεν γίνεται «Joker», για το ότι δεν έχουμε δηλαδή μια εφάμιλη κίνηση εκείνης του «Joker» που σε ένα ήρωα «κόμικς» έδωσε άλλου τύπου διαστάσεις, δεν θα ζητούσαμε δηλαδή – ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΣΩΣΤΟ_ ένα «Joker» όταν η πρόθεση των κατασκευαστών ή δημιουργών δεν ήθελε κάτι τέτοιο.. Μα επειδή δεν γίνεται κάτι ξεχωριστό σε αυτό που θέλει να είναι..

ΚΑΙ ΝΑΙ.. διότι έχουν προσλάβει γυναίκα σκηνοθέτη, την Αυστραλή ΚΈΙΤ ΣΟΡΤΛΑΝΤ, για να δώσει προφανώς μια γυναικεία ματιά πάνω στους χαρακτήρες που κινούν τα νήματα κι είναι γένους θηλυκού… Κι όταν λέμε «γυναικεία ματιά» εννοούμε κάτι που πολλοί το παρεξηγούν επειδή γίνεται πολύς λόγος , ο οποιος, τουλάχιστον σε δημοσιευμένα κείμενα, δεν δείχνει ξεκάθαρος στο να ξέρει τι  ακριβώς εννοεί. Διότι έργα με γυναίκες ηρωίδες, όλων των ειδών, γίνονται από καταβολής ,από άντρες καλλιτέχνες…Αρα, τι εννοούν; Οι περισσότεροι. .τίποτα. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, σε κάποια Πανεπιστήμια έξω (γνωρίζω συγκεκριμένα πως στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης στις κινηματογραφικές σπουδές, υπάρχει μεταπτυχιακή έδρα η οποία ερευνά  τη γυναικεία ματιά σε ένα έργο και ξεκινά από τη σχέση με την κάμερα…. Κι όχι μόνο από το φεμινιστικό περιεχόμενο…Από το ότι δηλαδή η γυναίκα σκηνοθέτης βλέπει διαφορετικά μέσα από την κάμερα…Ενπάση  περιπτώσει , η Αυστραλή σκηνοθέτης επιχειρεί να δώσει μια ψυχολογική ματιά στις καρικατούρες…

ΚΑΙ ΟΧΙ…ΔΙΌΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΟΔΕΎΕΤΑΙ ΑΥΤΉ Η ΜΑΤΙΆ ΑΠΌ ΚΆΤΙ ΣΕΝΑΡΙΑΚΆ ΑΝΆΛΟΓΟ…Συν το γεγονός πως η «μαύρη χήρα» που «απομονώθηκε» από τους «Εκδικητές» δεν είναι και απολύτως κεντρική ηρωίδα του σεναρίου.. Υπάρχει διαρκώς μετατόπιση μεταξύ «Νατάσας» και «Γιελένας»  και σαφέστατα η απουσία ρεαλιστικού στοιχείου, όπως εξελίσσεται η υπόθεση, είναι που αφήνει το εγχείρημα στη μέση..Γι αυτό κι έκανα τον παραλληλισμό με την «Joker». Εδώ, πιάνουμε από παιδική ηλικία και το πως το μικρό κοριτσάκι εμπλέκεται στα παιχνίδια κατασκοπείας και 25 χρόνια μετά  , καθώς αναλαμβάνει επικίνδυνες αποστολές ανα τον κόσμο, έχει να εξερευνήσει και το παρελθόν που επανέρχεται  με ενοχλητικές παρεμβάσεις κι αποκαλύψεις.

Από εκεί και πέρα, η «ψυχολογία» των χαρακτήρων που παρέμειναν «χάρτινοι»  τερματίζεται, και πάμε στο έργο «Marvel» και δράσης.. Δεν θα έλεγα ότι περισσεύουν οι ιδέες ή οι εμπνεύσεις, επί του είδους «Marvel» και δράση.

ΚΑΙ ΝΑΙ…..Ως προς την ΣΚΑΡΛΕΤ ΓΙΟΧΑΝΣΟΝ αλλά σε τι; Στο ότι κάποιοι απαιτητικότεροι ρόλοι , που έπαιξε τα τελευταία χρόνια, όπως οι δύο που της έδωσαν υποψηφιότητες για Οσκαρ, το «Jo Jo Rabbit» και το «Ιστορία γάμου», όντως την έχουν βοηθήσει να εμπλουτίσει  ή να εμβαθύνει όσο μπορεί το star performance της. Είναι η ακριβώς ανάποδη εκδοχή της Ιζαμπέλ Υπερ, της οποία η εντρύφηση τα τελευταία χρόνια σε ελαφρότερα είδη, τη βοήθησε να ελαφρύνει το παίξιμο της, να επεκτείνει τη γκάμα της, να αποκτήσει κι ένα πρόσθετο αέρα που στα «βαριά», «δραματικά» χρόνια, δεν τον διέθετε.. Η Σκαρλετ Γιόχανσον είναι η άλλη όψη.. Εμμένει στα ανάλαφρα αλλά η θητεία και σε κάποια απαιτητικότερα της προσδίδει το κάτι επιπλέον

ΚΑΙ ΟΧΙ…Ως προς την Σκάρλετ Γιόχανσον.. Διότι αυτή που κερδίζει τις εντυπώσεις είναι η ΦΛΟΡΕΝΣ ΠΙΟΥ.  Η οποία δείχνει πολύ ταλαντούχα, τη θυμόμαστε και στις «Μικρές κυρίες» που ήταν υποψήφια για το Οσκαρ και πως θωράκιζε ερμηνευτικά την κατάσταση, την έχουμε δει και σε άλλα εγγλέζικα…έχει φανεί ότι έχει κάτι παραπάνω.. ένα από αυτά που έχει είναι ότι δεν παίζει με εγγλέζικο κομπασμό, που καμία φορά συμβαίνει, αντίθετα παίζει παίζει με λιτότητα «εξωφρενική» κι η «Γελένα» της είναι αφοπλιστική. Είναι πολύ ταλαντούχα (και με βαθιά φωνή – αν κι στις περισσότερες ευρωπαικές χώρες θα την ντουμπλάρουν), μένει να δούμε και που βρίσκεται και το πρωταγωνιστικό συστατικό της, αν το διαθέτει και σε τι βαθμό, αν μπορεί να σηκώσει κι έργο στις πλάτες της..

Για την ΡΕΗΤΣΕΛ ΒΑΙΣ, δεν χρειάζονται συστάσεις, είναι δοκιμασμένη, την έχουν εδώ για να κρατά τα ίσα… Και την ΟΛΓΑ ΚΟΥΡΙΛΕΝΚΟ, ένα πλάνο με μακιγιάζ διακριτικής παραμόρφωσης, το πιο ενδιαφέρον της ταινίας από πλευράς της Τέχνης του Μακιγιάζ, κι αυτό είναι όλο που κάνει η  Κουριλένκο…

Από τα καλλιτεχνικά στηρίγματα της σκηνοθεσίας, μετά το Μακιγιάζ της Κουριλένκο,  θα στεκόμουν στη Μουσική (ΛΟΡΝ ΜΠΑΛΦ) που αρχίζει με την «υπόσχεση» ανανέωσης και στους τίτλους φινάλε «κρεσεντάρει» ορχηστρικά αλλά και με ένα «τόνο», μέσα σε αυτή την ενορχήστρωση.

Κλείνοντας θα επισημάνω πως αν δεν ήμουν ταγμένος στις ταινίες και να παρακολουθώ και τους τίτλους φινάλε μέχρι να πέσει το τελικό, τελικό σήμα, θα είχα χάσει μια σκηνή για την οποία δεν είχα ειδοποιηθεί  και δεν καταλαβαίνω γιατί την άφησαν για το τέλος μετά από το μακροσκελές των τίτλων φινάλε… Δεν ξέρω ποιος executive μπορεί να το σκέφτηκε όλο αυτό (για «σκηνοθετικό», πάντως δεν μου κάνει…), όταν οι θεατές στους τίτλους φινάλε αποχωρούν μαζικά πριν την ολοκλήρωση.