Υπενθυμίζω δυο πράγματα που τα ‘έχω γράψει σε προηγούμενες χρονιές αλλά χρειάζονται και στον Ενεστώτα για μπούσουλας: 1) Τα έργα της Ξενόγλωσσης Κατηγορίας τα υποβάλλουν οι χώρες και μέσα από εκει ψηφίζει την5άδα η ειδικώς  συσταθείσα επιτροπή της Ακαδημίας η οποία είναι και πολυμελής και περιλαμβάνει ΟΛΟΥΣ τους κινηματογραφικούς κλάδους. 2) σε συνάρτηση με το προηγούμενο ,οι ταινίες αν δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει στις αίθουσες δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε άλλες υποψηφιότητες. Αν ΄’όμως έχουν βγει και στα σινεμά, που είναι το ενα κι απαξ στοιχείο του καταστατικού, τότε συμμετέχουν σε όλα τα δρώμενα.

Ζητούμενο εδώ είναι το ΕΡΓΟ, καθότι οι Ακαδημίες είναι ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ, Αριστοτελικές. Αναζητούν το έργο κι όχι τον ποιητή, δεν ψάχνουν δηλαδή να βρουν auteur, όπως στα Φεστιβάλ ούτε τα έργα επιλέγονται  με κριτήρια φεστιβαλικά ή του auter-ισμου αλλά με κριτήρια ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΆ. Τι λέει το έργο. Ποιο είναι καλύτερο έργο ως έργο. Οπότε το περιεχόμενο είναι πάνω από το «στυλ» αν κι έχουν βραβευτεί έργα μεγάλων δημιουργών (Φελίνι, Ντε Σίκα, Μπέργκμαν, Κουροσάβα, Μπουνιουέλ) τα οποία όμως πληρούσαν τους κανόνες του Εργοκεντρισμού, δεν ήταν αυθαίρετα auter-ίστικα. Και βέβαια, άλλο πράγμα ο auter-ισμός κι άλλο η σκηνοθετική υπογραφή.

Προχωράμε στην 5άδα

ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ

1. DRIVE MY CAR (Doraibu mai ka) του Ρουισούκε Χαμαγκούτσι (ΙΑΠΩΝΙΑ)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ:  Η ΙΑΠΩΝΙΑ έχει παράξενη προϊστορία στα ΟΣΚΑΡ. Εχει πάρει ΤΡΙΑ ΟΣΚΑΡ πριν από το 1957, χρονιά που καθιερώθηκαν οι πεντάδες στην Ξενόγλωσση. Τα ΤΡΙΑ ΟΣΚΑΡ εκείνα ήταν για τις ταινίες «ΡΑΣΟΜΟΝ» του ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ το 1952, «Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ» του ΤΕΪΝΟΣΟΥΚΕ ΚΙΝΟΥΓΚΑΣΑ το 1955 και «ΣΑΜΟΥΡΑΪ» του ΧΙΡΟΣΙ ΙΝΑΓΚΑΚΙ το 1956.

Από όταν καθιερώθηκαν οι πεντάδες, δηλαδή από το 1957 και μετά, η Ιαπωνία προτάθηκε 13 φορές  και μόνο  με τις «ΑΝΑΧΩΡΉΣΕΙΣ» του ΓΙΟΖΙΡΟ ΤΑΚΙΤΑ , το 2009, κατάφερε να πάρει το ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ και να τα κάνει 4 (αν και τα 3, όπως είπαμε, είναι εκτός πεντάδων). Η φετινή είναι η 14^η υποψηφιότητα.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως το δεύτερο Ξενόγλωσσο Οσκαρ του μεγαλύτερου Ιάπωνα σκηνοθέτη, του ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ για την ταινία «DERSU UZALA» (1976) δεν ήταν με την Ιαπωνία αλλά με την ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, όπου είχε καταφύγει ο Κουροσάβα θυμωμένος με την συμπεριφορά της κινηματογραφίας της χώρας του απέναντι του κι εκείνη τη χρονιά η Ιαπωνία ήταν στην πεντάδα με άλλη ταινία, το «Sandakan 8» του Κεν Κουμάι.

Οι άλλες υποψηφιότητες της Ιαπωνίας είναι : «Η άρπα της Βιρμανίας» του Κον Ιτσικάουα (1957),  «Immortal love» του Κεισούκε Κινοσίτα (1962), «Twin sisters of Kyoto» του Νομπόρου Νακαμούρα (1964), «Η γυναίκα της άμμου» του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα (1965- προτάθηκε τον επόμενο χρόνο και για Σκηνοθεσία), «Kwaidan» του Μασάκι Κομπαγιάσι (1966), «Το πορτραίτο του Τσιέκο» του Νομπόρου Νακαμούρα(1968), «Η γειτονιά των καταφρονεμένων» του Ακίρα Κουροσάβα (1972), «Καγκεμούσα» του Ακίρα Κουροσάβα (1981), «Το θολό ποτάμι» του Κοχέι Ογκούρι (1982), «Το λυκόφως του Σαμουράι» του Γιόζι Γιαμάντα (2004), "Κλέφτες καταστημάτων" του Χιροκάζου Κορε-εντα (2019)

ΤΟ ΦΙΛΜ: Ενας σκηνοθέτης κι ηθοποιός, προσπαθεί να συνέλθει από το αναπάντεχο χαμό της γυναίκας του κι αποφασίζει να δεχτεί μια πρόταση για δουλειά, να ανεβάσει σε ένα θέατρο στην Χιροσίμα, τον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ. Οι φάσεις της διαδικασίας επαναπροσαρμογής τον οδηγούν σταδιακά σε αποκαλύψεις για τα μυστικά της συζύγου του αλλά με τον ίδιο τρόπο αποκαλύπτονται κι οι άλλοι άνθρωποι που μπαίνουν στην υπόθεση. Με τα μυστικά που τους διέπουν και τους βασανίζουν, με ντεκόρ τη Χιροσίμα και με καθοριστικό παράγοντα την κοπέλα που αναλαμβάνει τις μετακινήσεις του ήρωα και δίνει τον τίτλο στην ταινία.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Τρίωρο δράμα ψυχολογικού βάθους , το εχω χαρακτηρίσει «σύγχρονο, μπεργκμανικό, γιαπωνέζικο». Ο τρόπος που ξετυλίγονται οι χαρακτήρες κι αποκαλύπτονται οι άνθρωποι είναι που κάνει την ταινία συναρπαστική κι ας είναι φαινομενικά αργή-στην πραγματικότητα δεν είναι. Ο θεατής κατακτιέται από το ότι μονίμως, μπροστά στα μάτια του ξετυλίγονται πρόσωπα. Κι αυτά τα πρόσωπα είναι βασανισμένα από προσωπικά μυστικά, δένονται σε εκπληκτική σύνθεση με το έργο του Τσέχωφ, χωρίς να υπάρχει επίσημος παραλληλισμός, όπως δεν υπάρχει επίσημη σύνδεση και με τη Χιροσίμα, έλα όμως όπου εκεί επιλέχτηκε να διαδραματίζεται η υπόθεση  κι ανεπίσημα γίνεται κι αυτή χώρος υποδοχής ενός βαθιά σκαμμένου δράματος.   Ένα ψυχολογικό έπος, το  οποίο έχει ξεφύγει από τα περιοριστικά πλαίσια της Διεθνούς Ταινίας κι έχει προταθεί και στη 10άδα για Καλύτερη Ταινια, και για Σκηνοθεσία και για Σενάριο(εκ Διασκευής)

2. FLEE (Flugt) του Γιόνας Πόερ Ρασμούσεν (ΔΑΝΙΑ)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ:  ΟΣΚΑΡΟΥΧΟΣ η ΔΑΝΙΑ, ταινία της έχει κερδίσει το ΟΣΚΑΡ τέσσερις φορές: Το 1988 «Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΠΑΜΠΕΤ» του Γκάμπριελ Αξελ, το 1989 «ΠΕΛΕ Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ» του Μπιλ Αουγκουστ, το 2011 «ΙΣΩΣ ΑΥΡΙΟ» (In a better world) της Σουζάνε Μπίερ και πέρσι, το 2021 ήταν και πάλι η νικήτρια με το «ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ» του ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΝΜΠΕΡΓΚ

Η φετινή είναι η 14^η υποψηφιότητα της χώρας. Είχε προταθεί και για τα φιλμ «Qivitok» του Ερικ Μπάλινγκ (1957), «Paw» του Αστρινγκ Χένινγκ-Γιένσεν (1960), «Ο Χάρυ και ο μπάτλερ» του Μπεντ Κριστενσεν (1962), «Χορεύοντας με την Ρεγκίτζε» του Κάσπαρ Ρόστρουπ (1990), «Μετά τον γάμο» της Σουζάνε Μπίερ (2007), «Ο έρωτας της βασίλισσας» του Νικολάι Αρσελ (2013), «Το κυνήγι» του Τόμας Βίντερμπεργκ (2014), «Ενας πόλεμος» του Τομπίας Λίντολμ (2016), «Κάτω από την άμμο» (Land of mine) του Μάρτιν Τσάνβλιετ (2017)

ΤΟ ΦΙΛΜ: Η οδύσσεια ενός Αφγανού και της οικογένειας του, να διαφύγουν από το κολαστήρι του πολέμου, με πρώτο σταθμό της Ρωσια , να πλέξουν με trafficking, με απίστευτες περιπέτειες, να χαθούν μεταξύ τους, να φτάσει ο ήρωας κάποτε στη Δανία. Κι όλα αυτά τα βλέπουμε στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή του, καθως ετοιμάζεται να παντρευτεί τον αγαπημένο του κι αποκαλύπτει όλο το δράμα το προσωπικό και της οικογένειας.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Μόνο που αυτό το οποίο διαβάζετε ως ταυτότητα του φιλμ δεν αφορά ένα αφηγηματικό δράμα αλλά ένα πρωτοφανή συνδυασμό ειδών στον Κινηματογράφο: Πρόκειται για ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ, το οποίο ο σκηνοθέτης επιλέγει να δείξει μέσω της Σχολής, μέσω της Τέχνης, του ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ. Και βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι μοναδικό, τόσο ως συνδυασμό όσο κι ως υποδοχή αφού η ταινία είναι αυτή τη στιγμή υποψήφια σε 3 κατηγορίες των Οσκαρ: Στη ΔΙΕΘΝΗ Ταινία, στο ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ και στο ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ. Μιλά ο ήρωας, μιλά ο ψυχαναλυτής του, μιλά κι ο αγαπημένος του, μιλούν κι οι διωκτικές αρχές, μιλούν κι οι διακινητές… μόνο που μιλούν ως ήρωες δράματος εν εξελίξει κι όχι ως δηλώσεις συνεντευξιαζομένων. Δίπλα στο όνομα του Αμιν, του ήρωα, υπάρχει σεναριογράφος -θα το ξαναπώ ,(διότι κουβαλάω την ντροπή ακόμα) για τους Ελληναράδες της Ημιμάθειας που προπηλάκισαν εκείνη την Αμερικάνα την ντοκυμαντερίστρια προ 25ετίας όταν ειπε ότι η νέα τάση για εξέλιξη του ντοκυμαντέρ ως είδος είναι το Σενάριο. Φέτος είναι η 3^η συνεχόμενη χρονιά που στη Διεθνή Ταινία, γίνεται δεκτό Ντοκυμαντέρ , παράλληλα με τη δική του κατηγορία, που συμμετέχει κι εκεί (πρόπερσι το Honeyland της Βόρειας Μακεδονίας, πέρσι το Collective της Ρουμανίας). Η ταινία έχει καταπληκτική αφήγηση, συναρπάζει, κάπου ξεχνιέσαι ότι πρόκειται για κινούμενο σχέδιο, κάπου όμως κι αναρωτιέσαι  «γιατί;» τις στιγμές που συνέρχεσαι. Κι επειδή στους τίτλους αναφέρεται ως executive producer ο Ριζ Αχμέντ, σκέφτεται κανείς ότι αν είχε γυριστεί κανονικά με ηθοποιούς θα ήταν ένας χρυσός ρόλος για αυτόν που μας καταγοήτευσε πέρσι στο «Ηχος από μέταλλο» για το οποίο ήταν κι υποψήφιος για Οσκαρ.

3. ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (E stata la mano di Dio) (The hand of God) του Πάολο  Σορεντίνο (ΙΤΑΛΙΑ)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: H ITAΛΙΑ, Η ΟΣΚΑΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΡΕΚΟΡ-ΟΥΧΑ. Η Ιταλία έχει συνολικά 14 ΟΣΚΑΡ. Είναι πρώτη από όλες σε βραβεία (κάτι σαν ..Κάθριν Χέπμπορν) ενώ σε υποψηφιότητες είναι πρώτη η Γαλλία (κάτι σαν…Μερυλ Στρηπ). Η ΙΤΑΛΙΑ έχει 3 ΟΣΚΑΡ της περιόδου 1948-1956), όταν το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας δινόταν απευθείας κι όχι μέσω 5άδας, ψηφιζόταν την Διοικούσα Επιτροπή το Ξένο Φιλμ που ξεχώρισε. Με την Ιταλία είχε να κάνει αυτή η κίνηση , με την άνθηση του νεορεαλισμού στη δεκαετία 40, που είχε ενθουσιάσει την Αμερική κι όλες οι κορυφαίες νεορεαλιστικές ταινίες έπαιρναν υποψηφιότητα για Οσκαρ ΣΕΝΑΡΙΟΥ (αυτά που λέμε περι περιχεομένου). Ετσι, αποφασίστηκε από την Ακαδημία η θέσπιση ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟΥ ΟΣΚΑΡ. Με  τον τρόπο που είπαμε πριν. Η Ιταλία το πήρε πρώτη το 1948 με τον «ΣΙΟΥΣΙΑ» του ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ, το ξαναπήρε με αυτό τον τρόπο το 1950 για το «Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΩΝ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ» δεύτερο Όσκαρ του ΝΤΕ ΣΙΚΑ και το 1951 με το «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ» του ΡΕΝΕ ΚΛΕΜΑΝ (ήταν συμπαραγωγή με Γαλλία) με ερμηνευτές τον Ζαν Γκαμπέν και την Ιζα Μιράντα.

Από το 1957, που καθιερώθηκαν οι 5άδες , η Ιταλία προτάθηκε 27 φορές και το κέρδισε τις 11.  Εχει ΠΑΡΕΙ ΟΣΚΑΡ με τις ταινίες «LA STRADA» του ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΦΕΛΙΝΙ (1957), «ΝΥΧΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΜΠΙΡΙΑ» , πάλι του ΦΕΛΙΝΙ το 1958 (back to back- που λένε), «ΟΚΤΩΜΙΣΗ» , επίσης του ΦΕΛΙΝΙ(1964), «ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΙ ΑΥΡΙΟ» 3^ο του ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ (1965), «ΥΠΕΡΑΝΩ ΠΑΣΗΣ ΥΠΟΨΙΑΣ» του ΕΛΙΟ ΠΕΤΡΙ(1971), «Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΦΙΝΤΣΙ-ΚΟΝΤΙΝΙ» 4^ο του ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ (1972), «ΑΜΑΡΚΟΡΝΤ» 4^ο του ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΦΕΛΙΝΙ (1975), «ΣΙΝΕΜΑ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ» του ΤΖΟΥΖΕΠΕ ΤΟΡΝΑΤΟΡΕ (1990), «ΜΕΝΤΙΤΕΡΑΝΕΟ» του ΓΚΑΜΠΡΙΕΛΕ ΣΑΛΒΑΤΟΡΕΣ (1992), «Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ» του ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΠΕΝΙΝΙ»(1999), «Η ΤΕΛΕΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑ» του ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ (2014)

Κι έχει προταθεί για τα φιλμ: «Ο κλέψας του κλέψαντος» του Μάριο Μονιτσέλι (1959), «Ο μεγάλος πόλεμος» πάλι του Μονιτσέλι (1960), «Capo-Σκλάβοι χωρις αλυσσίδες» του Τζίλο Ποντεκόρβο(1961), «4 μέρες στη Νάπολι» του Νάνι Λόυ (1963), «Γάμος αλα ιταλικά» του Βιττόριο Ντε Σίκα (1966), «Η μάχη της Αλγερίας» του Τζίλο Ποντεκόρβο (1967), «Το κορίτσι με το πιστόλι» του Μάριο Μοντσέλι (1969), «Αρωμα γυναίκας» του Ντίνο Ρίζι (1976) «Ο Πασκουαλίνο κι οι 7 καλλονές» της Λίνα Βερτμύλερ (1977), «Μια ξεχωριστή μέρα» του Εττόρε Σκόλα (1978), «Μοντέρνα τέρατα» των Μάριο Μονιτσέλι-Εττόρε Σκόλα-Ντίνο Ρίζι (1979), «Ας ξεχάσουμε την Βενετία» του Φράνκο Μπρουζάτι (1980), «Τα τρία αδέλφια» του Φραντσέσκο Ρόζι(1982), «Η οικογένεια» του Εττόρε Σκόλα (1988), «Porte aperte» του Τζάνι Αμέλιο (1991), «Ο άνθρωπος των αστεριών» του Τζουζέπε Τορνατόρε (1996),»Μην της το πείς» της Κριστίνα Κομεντσίνι (2006)

Η φετινή είναι η 28^η υποψηφιότητα. Με ταινία του ΠΆΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ κέρδισε το τελευταίο της ΟΣΚΑΡ, με ταινία του Σορεντίνο επανέρχεται στην 5άδα ύστερα από 8 χρόνια οσκαρικής απουσίας.

ΤΟ ΦΙΛΜ: Η ιστορία ενός αγοριού, στη Νάπολη του 80, τότε που το αγόρι ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει και την ίδια στιγμή στη Νάπολη καταφθάνει για να μπεί στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα ο παγκόσμιος θρύλος του Ποδοσφαίρου Ντιέγκο Μαραντόνα. Το παιδί εμπνέεται, ταυτίζεται, εμπνέεται κι η Νάπολη, παίρνουν όμως φωτιά και τα όνειρα κι οι τάσεις φυγής.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Στα πλαίσια της παράδοσης του ιταλικού κινηματογράφου ο Σορεντίνο κάνει μια ταινία προσωπικής νοσταλγίας για ένα τόπο και για μια ηλικία και συγχρόνως με «αμέριστη» κοινωνική αναφορά όπως τη συνηθίζουν οι Ιταλοί. Το έργο αφηγείται την ιστορία με ποιητικό τρόπο κι είναι γεμάτα από «ψήγματα ψυχής», καθορίζεται από το γκροτέσκο , την  άλλη μεγάλη ιταλική κληρονομιά, και στο πως χειρίζεται με λεπτότητα αυτή τη διόγκωση της συγκεκριμένης τεχνοτροπίας.

4. ΛΟΥΝΑΝΑ: ΕΝΑ ΓΙΑΚ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ (Lunana: A yak in the classroom) του Πάβο Τσογινγκ Ντροσινγκ (ΜΠΟΥΤΑΝ)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 1^η υποψηφιότητα του Μπουτάν και μάλιστα με σκηνοθέτη που κάνει το ντεμπούτο του.

ΤΟ ΦΙΛΜ: Ενας νεαρός δάσκαλος, που ονειρεύεται να φύγει από τον φτωχό τόπο του και να πάει στην Αυστραλια για να γίνει τραγουδιστής, πιέζεται ξαφνικά να αναλάβει καθήκοντα δασκάλου σε ένα απόμακρο χωριό. Εκεί όπου δεν υπαρχει ούτε νερό ούτε ρευμα ούτε υποδομή στο σχολείο ούτε πίνακας, για να φτάσει δε εκεί κάνει ένα ταξίδι ποδαρόδρομου των 8 ημερών. Όμως τόσο η διαδρομή όσο κι η εκεί υποδοχή των κατοίκων, αρχίζουν και γεμίζουν την ψυχή του νεαρού δάσκαλου…

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Από το  Μπουτάν, μία ταινία που μας φέρνει σε επαφή με την κουλτούρα του τόπου, του λαού, με τις κοινωνικές συνθήκες αλλά συγχρόνως όλο αυτό γίνεται μέσα από μία αφήγηση που πληροί τους κανόνες του Εργοκεντρισμού, είναι έργο περιεχομένου κι επικοινωνίας με έναν άλλο τόπο. Χαρακτήρες, υπόθεση όλα σε πρώτο πλάνο, τίποτε το ερασιτεχνικό. Κι ο σκηνοθέτης είναι νεοφερμένος . Μπουτανέζος που  μορφώθηκε στην Ινδία

5. ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ (The worst person in the world)(Verdens verste menneske) του Γιοακίμ Τρίερ (ΝΟΡΒΗΓΙΑ)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 6^η υποψηφιότητα της Νορβηγίας, μέχρι στιγμής χωρίς νίκη. Προτάθηκε για τα φιλμ «Εννέα ζωές» του Αρν Σκουέν (1958), «Ο ιχνηλάτης» του Νιλς Γκάουπ (1988), «Η άλλη πλευρά της Κυριακής» της Μπέριτ Νεσάιμ (1997),  «Elling» του Πέτερ Νάις (2002), «Kon-Ti-Ki» των Γιοακίμ Ρένινγκ κι Εσπεν Σάντμπεργκ(2013)

ΤΟ ΦΙΛΜ: Μία κοπέλα στη σημερινή Νορβηγία ψάχνει να βρει τις απαντήσεις της αλλά μέσα από μπερδεμένες ερωτήσεις, για το τι θέλει από τις σχέσεις της, πως βλέπει τους άνδρες, τι είναι αυτό που θα την γέμιζε. Δύο άνδρες θα αποβούν καθοριστικοί κι ο ένας εξ αυτών καθοριστικότερος….

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η πρώτη ταινία της Νορβηγίας που στην Ξενόγλωσση κατηγορία συνοδεύεται κι από άλλη υποψηφιότητα και μάλιστα πολύ σημαντική : Του Σεναρίου. Του πρωτοτύπου. Διότι το μεγάλο της «προικιό» είναι το σενάριο που φτιάχνει κι ένα ωραίο ρόλο για την ερμηνεύτρια Ρενάτε Ράισβε, μιας σημερινής «Ντάρλινγκ», ανερμάτιστης, που δεν ξέρει τι ακριβώς αναζητεί.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Στο έργο περιεχομένου δίνεται η μάχη και σύμφωνα με τις προ-οσκαρικές  βραβεύσεις αλλά και με τις οσκαρικές υποψηφιότητες, το φιλμ της Ιαπωνίας «Drive my car» δείχνει να υπερτερεί κι έχει τις δυνατότητες να πάρει με το μέρος του σεναριογράφους, σκηνοθέτες, ακόμα κι ηθοποιούς. Ωστόσο, επειδή εκείνο που συνέβη κάποτε με τη Λινα Βερτμύλερ δεν ξεχνιέται, καλό είναι να λαμβάνονται υπόψη οι παράμετροι. Τι είχε συμβεί; «Ο Πασκουαλίνο κι οι 7 καλλονές» είχε κάνει «θραύση» κι έσπαγε στα Οσκαρ τα στεγανά της σκηνοθεσίας βάζοντας για πρώτη φορά γυναίκα υποψήφια. Κι αυτή ηταν Ιταλίδα. Συγχρόνως της έδινε υποψηφιότητα και για σενάριο και για τον πρωταγωνιστή Τζαν Κάρλο Τζανίνι, οπότε το βραβείο της Ξενόγλωσσης θεωρείτο προγνωστικά Δεδομένο, Μόνο που δεν σημαίνει ότι στα επι μέρους δεν υπάρχει κάποιο που να συγκεντρώνει μεγαλύτερη προτίμηση. Κι ο «Πασκουαλίνο» έχασε από του Ζαν Ζακ Αννό το «Ασπρο και μαυρο σε χρώμα» που ως αντιπολεμική σάτιρα άρεσε παραπάνω από το γκροτέσκο της Βερτμύλερ.  Αναλογο κίνδυνο αντιμετωπίζει το φιλμ της Δανίας  που ναι μεν υποψήφιο και για Διεθνή Ταινία και για Animation και για Ντοκυμαντέρ αλλά κάλλιστα μπορεί να μην αριστεύσει σε καμία απ΄τις 3 κατηγορίες. Το φιλμ του Σορεντίνο θα έχει μαζί του ηθοποιούς αλλά και διευθυντές φωτογραφίας και μουσικούς  κι ενδυματολόγους και σκηνογράφους κι όλους τους νοσταλγούς του ιταλικού σινεμά ενώ το νορβηγικό σίγουρα θα το γλυκοκοιτάξουν ηθοποιοί κι οπωσδήποτε Σεναριογράφοι. Ωστόσο, επισήμως  η πάνοπλη είναι η Ιαπωνία.