Από εδώ ξεκινάμε, λοιπόν, από το θέμα, από αυτή την παράξενη εταιρία που νοικιάζει ανθρώπους, όχι όμως για σεξουαλικές εξυπηρετήσεις αλλά για παν ο,τιδηποτε άλλο…Να παριστάνουν κάτι που δεν είναι, το γιο ενός μεγαλόσχημου που θελει να τον παρουσιάσει σε γκαλά που τον αφορά, ως σύμβουλο μιας γυναίκας που θελει να χωρίσει τον άντρα της, ως…ως…ως.., το σενάριο βρίθει περιστατικών. Θυμήθηκα αίφνης και το θεατρικό του Ισπανού Αλεχάντρο Κασόνα «Τα δεντρα πεθαίνουν ορθια», μια εταιρία που αναλάμβανε ανευρεσεις εξαφανισμένων μέσω μοιρασμένων ρόλων…

Σας τα λέω αυτά ώστε αν υποπέσουν στην αντίληψη σας μην κολλήσετε εκεί, τα εργα εχουν ταυτότητα, διδασκόμαστε στις μεγαλες σχολές σεναριογραφίας τα περι ομοιοτήτων κι ότι πολλές από αυτές μπορεί να τις υπαγορεύει και μια εποχή..

Η αξία του συγκεκριμένου έργου, εξου και σας το επισημαίνω, εχει να κάνει με τη φρεσκάδα στην όλη αντιμετώπιση. Και στο πως διαχειρίζεται τόσα περιστατικά χωρις να πέφτει στην παγίδα της αποσπασματικότητας, όλα προχωρούν και συντελούν στο να φτιάχνουν μια ενιαία υπόθεση. Κι η ομορφιά αυτής της απαλλαγής έρχεται από την εξυπνάδα του Αυστριακού  σεναριογράφου σκηνοθέτη, να κάνει κράμα το κωμικό με το δραματικό στοιχείο και να φτιάξει ένα κεντρικό ήρωα, ο οποίος είναι ενοικιαζόμενος και δουλεύει μόνιμα σε αυτή την εταιρία ώστε σε κάποιες περιπτώσεις, κυρίως στις σχέσεις του με τις υγναίκες να αναρωτιέται κι ο θεατής, όπως κι ο ήρωας όπως κι οι γυναικείοι χαρακτήρες του σεναριου που θα βρεθούν κοντα του αν νιώθει αισθηματα ή πρόκειται απλά για επαγγελματισμό, τη στιγμή μαλιστα που και για εκείνες υπάρχει το πρόβλημα, αν βρέθηκαν κοντα του τυχαια ως πελάτισσες ή ως συνεργάτριες της εταιρίας…Εδώ θα μπει κι ο Πιραντέλο στην υπόθεση γι αυτό και σας λέω καλό είναι να παρακολουθούμε τα έργα κι αν μας θυμίσουν κάτι τότε καλώς καμωμένο, ειδάλλως αν αρχίσουμε εμείς να νομίζουμε ότι βρήκαμε ομοιότητες και τα ξεσκεπάσαμε τότε ξεσκεπαστήκαμε εμείς οι ίδιοι  ως αδαείς στο τι σημαίνουν κάποια πραγματα στη σεναριογραφία.

Ο ΜΠΕΡΝΑΡΝΤ ΒΕΝΓΚΕΡ ο ,Αυστριακός δημιουργός, ο οποίος είναι και νεότατος , μετά βίας 32, ο οποίος δηλώνει και δηλώνεται ως σεναριογραφος-σκηνοθέτης κι είναι σαφής η κατάρτιση του όπως είναι σαφές και το επίκεντρο των σπουδών του. Είναι όλα αυτά τα νέα παιδιά που σπουδάζουν σινεμα στην Αμερική και στην Ευρώπη κι επειδή όλα ξεκινούν από το σενάριο, το πρώτιστο πάνω στο οποίο δοκιμάζονται κι εκπαιδεύονται είναι το σεναριο. Κι εκπαιδευονται ως κανονικοί, κανονικότατοι σεναριογράφοι κι όχι όπως συνέβαινε με κάποιους στη δεκαετία του 60 και κυριως του 70 που σπουδαζαν «σκηνοθεσία» (?) κι έγραφαν οι ίδιοι τα σκαριφήματα τους που τα δηλωναν για σενάρια αλλά είχαν κάοπιους θεωρητικούς στο χώρο του Τύπου  να τους βγάζουν άλλο προφιλ προς τα έξω. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να ισχύει ακόμα. Στην ολότητα, όμως, του ευρωπαικού κι αμερικανικο-καναδο-αυστραλιανού χωρου, πάνω στο σεναριο βασίζονται οι σπουδες κι από εκει απλώνονται στους άλλους κλάδους και στις άλλες ειδικότητες.

Ο νεαρός Βένγκερ είναι καλός σκηνοθετης επειδή είναι καλός σεναριογραφος, επειδή έχει ξεκάθαρη αντίληψη των αποχρώσεων του σεναριου του κι αυτό τον κάνει καλό σκηνοθέτη. Φαίνεται κι από τη συνεργασία του με τον διευθυντή φωτογραφίας ο οποίος του εχει φτιάξει μια υπέροχη φωτογραφία, φωτεινή κι ευκρινή, μια φωτογραφία για να προβάλει ομορφο υφος στην ταινία, χωρίς να είναι κάτι το φανταχτερό, θυμίζει όμως τη φωτογραφία-κι αυτό πρεπει να το έχουν διδαχθεί- του «American beauty» που εξασφάλιζε «ύφος» για λογαριασμό της σκηνοθεσίας, κι όταν λέω ύφος εννοώ «όψη» που να σε κάνει να το δεχεσαι ευχαριστα. Εδώ έχουν φωτιστεί με φωτεινά χρώματα και τα γκρίζα αισθήματα κι έχουν δώσει στο φως την αποχρωση του γκρίζου που για τη συγκεκριμμένη όψη είναι απαραίτητη.

Επίσης, λόγω σεναρίου, εχει διδαχθεί και πως γράφεις ρόλους για τους ηθοποιούς και πως τους αφήνεις να κάνουν το δικό τους παιχνίδι και πως τελικά αυτή ταινία με τους αγνώστους βγάζει τόσο εξαιρετικές ερμηνείες. Όχι μόνο από τον πρωταγωνιστή ΑΛΜΠΡΕΧΤ ΣΟΥΚ, που είναι όλο χάρη και φωτογένεια αλλά κι από όλους κι όλες  που τον πλαισιώνουν,,  Και θα κλείσω με το τελευταίο στοιχείο που έχω να της αναδείξω και να το στειλω έτσι κι ως μπουσουλα στους θεατές, το ότι τελειώνει για το θεατή με την ίδια απορία για την απόφαση του ήρωα στην τελευταία πραξη του και στο κλεισιμο της υπόθεσης. Ναι, ηρωας και θεατής καταλήγουν να  διακατέχονται από την ίδια απορία. Περί απόφασης και κλεισίματος…..