Να αρχίσω από τον δημιουργό αν κι Εργοκεντρικός; Ναι, θα αρχίσω για μια πρώτη σύσταση, για μια αδικία που συνεχίζεται.

Ο ΦΕΡΖΑΝ ΟΖΠΕΤΕΚ είναι ο «Τούρκος» της Ιταλίας  αλλά δεν αντιμετωπίζεται με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι Τούρκοι στη Γερμανία. Φερειπειν ο Φατίχ και άλλοι

Ο ΦΕΡΖΑΝ ΟΖΠΕΤΕΚ, που ζει στην Ιταλία εδώ και μπόλικες δεκαετίες, κανονικά είναι ο «Αλμοδόβαρ της Ιταλίας». Όμως δεν αναγνωρίζεται διότι είναι Τούρκος. Δεν του λειπουν οι δουλειές, δεν του έλειψαν οι ευκαιρίες, έχει το ιταλικό σινεμά των ηθοποιών στα πόδια του, αλλά δεν τον έπαιξαν ποτε στις επίσημες εκπροσωπήσεις. Κι εγώ όταν είχα κάνει το «Tutto Italia» στο αείμνηστο «Ιντεαλ» είχα πέσει σε…. «προσκόμματα» όταν επιδίωκα , στο σύνολο των εκδηλώσεων, ένα αφιερωμα στη φιλμογραφία του Φερζάν Οζπετεκ, με τις υπέροχες ιταλικές ταινίες, για να τον μάθουν και να τον αγαπήσουν αλλά έπεσα σε απροθυμία..

Ο Οζπετεκ με ποιητικό τρόπο, αλλοτε ποιητικού ρεαλισμού, καμιά φορά αι μαγικού ρεαλισμού, άγγιζε ομοφυλοφιλικά θέματα στην Ιταλία, μεσα από καταπληκτικά σεναρια που έδιναν ευκαιρίες σε ηθοποιούς για ανάδειξη. Ηταν κι αυτός ένας λόγος να μην τον «παίζουν». Δεν ηταν όμως ο βασικός. Όχι: Ο βασικός ήταν ο συνδυασμός Τούρκου κι ομοφυλοφιλικής θεματικής

Τέλος πάντων..

Τωρα, σε απόλυτη ωρίμαση, που καλλιτεχνικά δεν του έλειψε και ποτέ, κάνει ένα έργο όλο με γυναίκες, κατά βαση- για να είμαι σαφέστερος-, με γυναίκες, και φυσικά διαλέγει και τους ωραίους άντρες για τους παρενθετικούς ρόλους κι είναι όλοι πολύ ωραίοι, φαίνεται η τσαχπίνικη ματιά του σκηνοθέτη, αλλά είναι ένα έργο, ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΥΜΝΟΣ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, και δη σε ΠΟΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ; Στις ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΡΙΕΣ συγκεκριμένου τομέα. Κι ο τομέας αυτός είναι το ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΚΌ.

Το για μια ακόμα φορά υπέροχο σενάριο που γράφει , διαδραματίζεται στη Ρώμη, κάπου στη δεκαετία 70, σε μια «σαρτορία», σε ένα ραφτάδικο αλλά τι ραφτάδικο; Κινηματογραφικό!!!!!!!!!!!!! Εκεί που δουλεύουν για τα κοστούμια των ταινιών. Από την ενδυματολόγο και τις δύο συνεταίρους της επιχείρησης ως τις κοπέλες που ράβουν, σχεδιάζουν, ξηλώνουν, επιδιορθώνουν, συμβάλουν, βοηθούν , με βάση μια ταινία που γυρίζεται αυτή την περιοδο, την περίοδο που εκτυλίσσεται το σενάριο.

Κι ΥΠΟΘΕΣΗ αποκτάται μέσα από τον εύληπτο τρόπο αλλά και τον εμπνευσμένο που μας ξετυλίγει σιγά σιγά το χαρακτήρα της κάθε γυναίκας, το περιβάλλον από το οποίο προέρχεται, το περιβάλλον στο οποίο ζεί τωρα, οι ιστορίες προσεγγίζουν η μία την άλλη και γίνονται τοιχογραφία ενός συγκεκριμένου χωρου αλλά με αξονα κινηματογραφικό. Την ταινία που ετοιμάζεται. Με το σκηνοθέτη κάθε τοσο παρόντα, που τον παίζει ο ΣΤΕΦΑΝΟ ΑΚΟΡΣΙ, να μας μεταφερει στην κινηματογραφική αγωνία της κινηματογραφικής  δημιουργίας μεσα από το κοστούμι. Εδώ, η μαγεία του κοστουμιού, που δεν λείπουν οι άπειρες αναφορές (περί «Γατόπαρδου» και «Λυκόφως των Θεων»,περί Ντανίλο Ντονάτι και Πιέρο Τόζι και γύρω από τη σημαντικότητα του Oscar στην Ιταλία  με την την ενδυματολόγο  κλπ και θα μιλήσω παρακάτω και με άλλες αναφορές, , είναι ουσιαστικά η μαγεία των ανθρώπων που το κάνουν. Ποιες είναι αυτές οι γυναίκες που παράγουν κοστούμια για το σινεμά, τι σημαίνουν τα κοστούμια στην κινηματογραφική συνολική δημιουργία, , οι λεπτομέρειες είναι σχέδιο πλοκής στο σεναριο,ο χαρακτήρας της κάθε μίας εκεί μέσα, σε αυτό το κινηματογραφικό ραφτάδικο, κουβαλά την προσωπικότητα της και το πως όλο αυτό αποτυπώνεται στο ρούχο.. Στη σύγκρουση του σκηνοθετη με το ενδυματολογικό, κάτι που συμβαίνει κατά κόρον στο σινεμά, και μας το έδειχνε περισσότερο στο μιούζικαλ «Nine» και λιγότερο στο original «Οκτώμισι», μια κι η σχέση του Φελίνι με τα κοστούμια ήταν παροιμιώδης, ωστόσο την έθιξε ο επίγονος..

Το κοστούμι στο σινεμά δεν είναι ένα απλό ράψιμο, δεν είναι μια μοδιστρική, όπως όλες οι άλλες και τελειώσαμε. Το κοστούμι στο σινεμα είναι ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ μεσα από την οποία βλέπει κανείς έργο.

Εχω ζήσει με ενδυματολογους, έχω σπουδάσει δίπλα τους, είμαι ευγνώμων επειδή μου έδωσαν συστατικές επιστολές και πήγα και παρακολούθησα μυήσεις κανονικές. Το πως βλέπουν το σινεμά μέσα από το κοστούμι. Η ΘΕΩΝΗ ΩΛΝΤΡΙΝΤΣ, ας πούμε, μπορούσε να απορρίψει ολόκληρη ταινία αν έβρισκε ενδυματολογικό λάθος, η ΚΑΘΡΙΝ ΜΑΡΤΙΝ ξεκινά από τη σημασία των χρωμάτων και το πως σπας το κυρίαρχο χρώμα και μεταβάλεις την Ιριδα μετα εφτα σε ενιαίο σύνολο, κι αποθεώνεται στο «Μουλέν Ρουζ» η ΑΪΡΗΝ ΣΑΡΑΦ θεωρούσε ότι με το κοστούμι μπορείς να επηρεάσεις το σουλούπι μιας σταρ και να την μεταμορφώσεις σε μεγαλη δραματική ηθοποιό, βλ Ελίζαμπεθ Τεϊλορ στο «ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;», η Ανν Ροθ πήρε την πρωτοβουλία να προτείνει εκείνη κι όχι ο σκηνοθέτης ούτε από το μακιγιάζ στη Νικόλ Κίντμαν να βάλει προσθετική μύτη στις «Ωρες» ώστε να της «πέσει» πάνω της καλύτερα το κοστούμι που θα τη μετέβαλε σε πιο πειστική Βιρτζίνια Γουλφ και θα της «έλυνε» και την ερμηνεία κι ο σκηνοθέτης το δέχτηκε (και το φιλμ προταθηκε για Oscar Κοστουμιών κι όχι Μακιγιαζ- εχει σημασία!!!),είναι καταπληκτικό επίσης να ακους ηθοποιούς να αναλύουν την ερμηνεία μέσα από τη σχέση με το  ρούχο- η Μελίνα Μερκούρη έπαιρνε master σε αυτό, στο πως φοράει το ρούχο ο ηθοποιός ή τον ηθοποιό το ρούχο, γύρω από την ερμηνεία εννοείται,  και της το αναγνώριζαν όλοι οι Ενδυματολόγοι.

Σε αυτό το κλίμα μας βάζει η ταινία, μετατρέπει τις σχεσεις σε  πλοκή, καταλήγει στη μαγεία του σινε-κοστουμιού και των ανθρώπων του.

Κι επειδή είναι ιταλικό σινεμά κι οι άνθρωποι είναι άπαικτοι κι επειδή ο Φερζαν Οζπετεκ έχει βυθιστεί στα άδυτα της ιταλικής νοοτροπίας κι αισθητικής και κινηματογραφίας μας βγάζει όλων των ειδών τα συναισθήματα κι ως «Ιταλός» δίνει και το βάρος που πρέπει στη χρήση ιταλικών τραγουδιών» για να κάνει το σύνολο ένα… «ΔΙΑΜΑΝΤΙ»

«Διαμάντια» είναι κι όλες οι ερμηνεύτριες, τέτοια αίσθηση συνόλου!! Εδώ τωρα, πραγματικά αναρωτιέμαι για το πως δούλεψε ο Οζπετεκ με τους υπεύθυνους του casting, είναι πολύ ολοκληρωμένη η άποψη του πάνω σε αυτό, αναρωτιέμαι για τις συνεννοήσεις κα ιτις λεπτομέρειες τους, θα ήθελα να ήμουν από μια γωνιά και να έβλεπα…