Αρχίζω την εξιστόρηση:
Ουσιαστικά διατάχθηκε η επιτροπή η καθορισμένη για την αποστολή ταινίας στα Οσκαρ να παγώσει τις εργασίες
Διαφώνησε έντονα ο πρόεδρος αυτής της επιτροπής, ο σκηνοθέτης ΠΑΒΕΛ ΤΣΟΥΧΡΑΪ , γιός του γίγαντα της ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ (λόγω περιόδου που έλαμψε) κινηματογραφίας ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΣΟΥΧΡΑΙ και δημιουργός ο ίδιος της ταινίας «Ο ΚΛΕΦΤΗΣ» που ήταν υποψηφια , στην 5άδα δηλαδή , το 1998.
Ο Πάβελ δέχτηκε άνωθεν εντολή και το ενδιαφέρον είναι ότι αυτός ο οποίος κίνησε τη διαδικασία μη συμμετοχής της Ρωσίας στα Οσκαρ είναι ο μοναδικός εν ζωή ΟΣΚΑΡΟΥΧΟΣ σκηνοθέτης της χώρας, ο ΝΙΚΙΤΑ ΜΙΧΑΛΚΩΦ, που είχε πάρει Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1995 για το «ΨΕΥΤΗΣ ΗΛΙΟΣ»
Ο Μιχάλκωφ φέρεται ως άνθρωπος του Πούτιν, ως υποστηρικτής του Πούτιν κι είναι αυτός που πρόβαλε το επιχείρημα ότι η Ρωσία δεν έχει θέση σε μια ομάδα που δεν την αναγνωρίζει.
Αυτό προκάλεσε την οργή του Τσουχράι ο οποίος διαφωνούσε κάθετα με το να μείνει η Ρωσία απέξω, υποστηριζόταν όπως φαίνεται κι από μεγάλο αριθμό συναδέλφων του κι όταν πέρασε του Μιχάλκωφ η επιθυμία, ο Πάβελ Τσουχράι παραιτήθηκε. Και κανείς δεν ξέρει αν διαλύθηκε κι οριστικά η εν λόγω επιτροπή αφού το έργο που έχει αναλάβει ο Μιχάλκωφ είναι να φτιάξει μία εκδήλωση τύπου Οσκαρ, στην Κεντρική Ασία, υπό την εποπτεία και το γενικό πρόσταγμα της Ρωσίας.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση Μιχάλκωφ είναι πως στο παλιό σοβιετικό καθεστώς θεωρείτο ευνοούμενος, κι αυτός κι ο αδελφός του, και μάλιστα ο αδελφός του, ο Αντρέι Κοντσαλόφσκι, λίγο πριν γίνει ο πόλεμος στην Ουκρανια είχε κυκλοφορήσει ταινία απολογητικού χαρακτήρα για την υποστήριξη στο παλιό σοβιετικό καθεστώς, το «ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ».
Οι αδελφοί Μιχάλκωφ- Κοντσαλόφσκι επί Γκορμπατσώφ είχαν ταχθεί με την περεστρόικα κι ο ΜΙχάλκωφ πήρε το Οσκαρ , καθώς και το Ειδικό βραβείο των Κανών με ταινία, τον «Ψεύτη ήλιο» που ανέφερα πιο πάνω, η οποία στιγμάτιζε το καθεστώς επί Στάλιν .
Σήμερα, είναι κοντά στον Πούτιν κι ανέλαβε να αποκλείσει τη Ρωσία από το να συμμετέχει στα Οσκαρ.
Αναβρασμός λοπόν και στον χώρο των Ρώσων κινηματογραφιστών σε κατάσταση , για την ώρα, αδιέξοδη.
Για την Ιστορία, να αναφέρω ότι ο πατέρας του Πάβελ Τσουχράι, ο Γρηγόρη Τσουχράι, ήταν από τους κορυφαίους κινηματογραφιστές τής Σοβιετικής Ενωσης, με δύο αριστουργήματα, τον «41ο» και την «ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ», η οποία «μπαλάντα» έσπασε τον αποκλεισμό της Ρωσίας από τα Οσκαρ, έναν αποκλεισμό που ήταν δουλειά της ίδιας της Ρωσίας τότε κι όχι της Αμερικής, μια κι οι χώρες του Ανατολικού Μπλοκ υπό την αιγίδα της Σοβιετικής Ενωσης αρνούνταν να υποβάλουν ταινία για το Οσκαρ.
Εγινε όμως το εξής: Το 1961 αγοράστηκε από Αμερικανό διανομέα καλλιτεχνικών αιθουσών, «Η μπαλάντα του στρατιώτη» που χαλούσε κόσμο. Μέχρι και στην Ελλάδα της Δεξιάς, η εκδότης της «Καθημερινής» Ελένη Βλάχου είχε αφιερώσει χρονογράφημα υπο τυπο κριτικής στην ταινία του Τσουχράι κι εγκαλούσε τους Δυτικούς κινηματογραφιστές και πρώτιστα τους Αμερικάνους που δεν είναι σε θέση να κάνουν ένα ποιητικό αριστούργημα σαν κι αυτό του Σοβιετικού Τσουχράι- έλεγε η Κυρία ελένη , η «Κυρά της Οδού Σωκράτους»
Η ταινία πήρε υμνητικές κριτικές στις ΗΠΑ, και βρέθηκε απότομα και χωρίς να ξέρει από που της ήρθε ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΓΑ ΟΣΚΑΡ ΣΕΝΑΡΙΟΥ. Μια και για υποψηφιότητα Ξενόγλωσσης δεν υπήρχε περίπτωση αφού η χωρα της δεν έστελνε εκπροσώπηση.
Αυτό ήταν και το τέλος του αποκλεισμού, σε δυο χρόνια οι Ανατολικές χωρες έστελναν κανονικά τις ταινίες τους κι η πρώτη που προτάθηκε ήταν η Πολωνία το 1964 με «Το μαχαίρι στο νερό» του Πολάνσκι. Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, προτάθηκε για πρώτη φορά το 1969 με το «ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ» του ΣΕΡΓΚΕΪ ΜΠΟΝΤΑΡΤΣΟΥΚ κι ήταν το πρώτο από τα τρία Οσκαρ σε εκείνη τη διαδρομή και πήρε κι ένα , μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ ως Ρωσία πλέον, αυτό του Μιχάλκωφ.
Ετσι, για την Ιστορία και τις πλάκες της.