Ο ΤΟΠΟΛ είναι μία πολύ ειδική περίπτωση που έναν ηθοποιό τον περιμένει η επιτυχία, σε ρόλο από δεύτερο χέρι-και θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ- που καταφέρνει κι ακούγεται από χώρα μικρή, σφραγίζει τον ρόλο κι επισκιάζει αυτή η επιτυχία όλα τα πριν κι όλα τα μετά του. Και τον επαναλαμβάνει αυτό το ρόλο, αρκετές φορές, και κάθε φορά με επιτυχία διότι απλά, έτσι απλά, ΤΟΥ ΤΟ ΖΗΤΑΝΕ.ΤΟΝ ζητάνε. Κι όπως έχω γράψει πολλές φορές, με ποικίλες αφορμής «αν σε βάλει η επιτυχία στο μάτι, δεν γλυτώνεις»

Παρόμοια περίπτωση ηταν κι ο ΓΙΟΥΛ ΜΠΡΥΝΕΡ στη σχέση του με το επίσης μιούζικαλ «Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΙ ΕΓΩ» που το έπαιζε κάθε τόσο, μα κάθε τόσο, και πάντα με τον ίδιο θρίαμβο, σε σκηνή , οθόνη, Broadway, West End.

O Τοπόλ δεν ήταν πρωτος διδάξας τoυ «Βιολιστή στη στέγη». Πρώτος ήταν ο ΖΗΡΟ ΜΟΣΤΕΛ στο Broadway. To 1964. Κι είχε πάρει μάλιστα και το «Τονι» για το ρόλο του γαλατά με τις τρεις κόρες , τα εθιμα και τις παραδόσεις των Εβραίων. Στην Τσαρική Ρωσία, στην Ουκρανία, για την ακρίβεια. Ο Τοπόλ τον έπαιξε το ρόλο μετά τον Μόστελ. Το 1967 στο West End στο Λονδίνο. Οι παραγωγοί του show επέλεξαν αυτόν, θέλοντας να δώσουν μια αυτονόμηση στην παράσταση του Λονδίνου από την παράσταση της Νέας Υόρκης. Το ότι ήταν Εβραίος δεν ισχύει ως κριτήριο διότι Εβραίος ήταν κι ο Μοστελ.

Βέβαια, ο Τοπόλ ήταν Εβραίος του Ισραήλ, ή μάλλον της Παλαιστίνης. Πολύ πριν γίνει το κράτος. Είχε γεννηθεί στο Τελ Αβιβ το 1935,δεν είναι από αυτούς που μετακινήθηκαν μετά το Ολοκαύτωμα. Κι είχε παίξει πολλά πράγματα εκεί, μάλιστα πρωταγωνίστησε και στην πρώτη ισραηλινή ταινία που προτάθηκε για Ξενόγλωσσο Οσκαρ, το «Shallah» στην απονομή του 1965 ,όπου κέρδισε η ΙΤΑΛΙΑ με το «ΧΘΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ» του ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ. Εν πάση περιπτώσει, πήγε στο Λονδίνο, πέρασε τον «έλεγχο», πήρε το ρόλο. Και κάνει μια τέτοια επιτυχία που ξεπερνάει κι εκείνη του Broadway και των βραβείων «Τόνι». Κι όταν έρχεται η ώρα του κινηματογράφου, ο Νόρμαν Τζούισον, ο σκηνοθέτης της  ταινίας αλλά κι οι παραγωγοί του φιλμ κι η United Artists θέλουν τον κινηματογραφικά «άγνωστο» πρωταγωνιστή του Λονδίνου. Όπως τον λάνσαρε για λόγους γνησιότητας αλλά και  διεθνούς ανακάλυψης , διεθνούς λανσαρίσματος εθνικού ταλέντου το West End, το ίδιο επιδιώκει κι η Κινηματογραφία. Αλλωστε το φιλμ δεν έγινε στο Χόλυγουντ. Κι ο κινηματογραφικός θρίαμβος ήταν τέτοιος ώστε να ..κρατάει ακόμα. Εφτασε μέχρι το Οσκαρ, δεν το πήρε, η  λιτότητα ως ζητούμενο το έστειλε στα χέρια του ΤΖΗΝ ΧΑΚΜΑΝ για τον «ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ». Και τι με αυτό; Είχε πάρει ένα άλλο ….Οσκαρ, της ταύτισης με ένα ρόλο. Το έπαιξε και στο Broadway, το έκαναν revival κάμποσες φορές, στο ανέβασμα του 1994, στο Λονδίνο στο West End, κατάφερα και τον είδα κι ήταν εξίσου μαγευτικός  και πληθωρικός και γοητευτικά  πομπώδης όπως και στην οθόνη….Κι ενώ παράλληλα έπαιξε σε πολλές ταινίες, ως και σε Τζέημς Μποντ (Για τα μάτια σου μόνο- έκανε έναν Ελληνα) και στην πατρίδα του θέατρο κλπ… ο θρίαμβος του Τέβγε τον σημάδεψε..

Στο Ισραηλ ζούσε , μόνιμος κάτοικος, τον είχαν περί πολλού στην πατρίδα του ,ο ίδιος ο Πρόεδρος του Ισραηλ, ο Ισαάκ Χέρτζοκ έκανε την αποχαιρετιστήρια ανακοίνωση.

Κι έτσι, περνάει στην Αθανασία με ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ που παρουσίασε η οθόνη, κι ας μην ήταν ηθοποιός του «μουσικού». Όπως δεν ήταν ούτε ο Γιουλ Μπρυνερ που σφράγισε το «Ο βασιλιάς κι εγώ», ούτε κι ο Ρεξ Χαρισον του «Ωραία μου κυρία»… Και του καθηγητή Χίγγινς δια χειρός Μπέρναρντ Σω αλλά σε μιούζικαλ.  Κι όμως.. Πως έπαιξαν το μιούζικαλ; Μέσα από μια άλλη κατάρτιση.