Η πρώτη εικόνα του αεροδρομίου, εκεί που περνάμε τους ελέγχους και μετά εκεί που περιμένουμε τις βαλίτσες, δίνει την εντύπωση σαν να μην έχει αλλάξει ακόμα τίποτα, θυμίζει έντονα αεροδρόμια Ανατολικής Ευρώπης προ περιόδου 1989.
Η απογοήτευση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν βγαίνουμε στο χώρο υποδοχής. Εικόνα ανάλογη. Απεριποίητο μοιάζει, και κάπως σε παγώνουν οι μαζικές «επιθέσεις» των πειρατών ταξί, οι οποίοι είναι μιλιούνια που έρχονται πάνω στους επιβάτες και τους ζητούν επίμονα να τους πάρουν κούρσα.
Το αναφέρω ως εικόνα απογοητευτική επειδή σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς που έτυχε να διαβάσω πριν το ταξίδι, σε όλες τις πληροφορίες που κοίταξα, και βέβαια στο πρακτορείο που μου έκλεισε το ταξίδι, που δεν θα ήταν «εκδρομικό», ούτε με κανένα γκρουπ αλλά ένα ταξίδι προσωπικής εξερεύνησης, η σύσταση ήταν ρητή: Αποφύγετε αυτούς που θα σας παρουσιαστούν ως ταξιτζήδες, προτιμάτε μόνο τα θεσμικά ταξί, εκείνα τα «κίτρινα», των εταιριών, που γράφουν πάνω τους όλα τα στοιχεία .Κι η απογοητευτική εικόνα είχε να κάνει με το ότι και μέσα στο αεροδρόμιο, σε αυτό τον απεριποίητο χώρο , με τα «επιθετικά» μιλιούνια των ψευτο-ταξιτζήδων, υπήρχαν ολόγυρα ταμπέλες που «ντελάληζαν» ακριβώς αυτό: Μην ακολουθείτε τους ψευτο-ταξιτζήδες.
Και δεν ήταν μόνο οι ταμπέλες που βροντοφώναζαν ολόγυρα αλλά κι οι μυριάδες αστυνομικοί!..
Οπότε, αφυπνίστηκε κι η πρώτη πονηρή σκέψη: Αφού λοιπόν είναι κάτι που προσβάλει τη χώρα, αφού έχουν την ευγένεια να ενημερώνουν τους επισκέπτες για αυτό το συγκεκριμένο, αφού υπάρχουν τόσοι αστυνομικοί ώστε ο ταξιδιώτης να νιώσει πως κατά κάποιο τρόπο προστατεύεται, γιατί τους αφήνουν να κυκλοφορούν και να διαλαλούν την πραμάτεια, γιατί δεν τους απαγορεύουν την είσοδο, γιατί τέλος πάντων , αφού πρόκειται για κάτι παράνομο, ΑΝ πρόκειται για κάτι παράνομο, οι τόσοι αστυνομικοί, που κυκλοφορούν εκεί μέσα, τους αφήνουν ανενόχλητους και δεν τους συλλαμβάνουν;
Τις απαντήσεις για αυτά τις πήρα πολύ αργότερα κι όταν άρχισα πλέον να κατανοώ.. Κι όταν γρήγορα, πολύ γρήγορα, άλλαξε η εικόνα, κι άρχισα να βρίσκω τη Ρωσία , κυρίως τη Μόσχα, που πραγματικά ήθελα να επισκεφθώ.
Ακόμα, όμως, είμαστε στην πρώτη απογοητευτική εικόνα , όπου κι απέξω από το αεροδρόμιο, που βγαίνουμε με τις αποσκευές να καπνίσουμε χωρίς να ξέρουμε ακόμα τι μας περιμένει και με τον ρωσικό αντικαπνιστικό νόμο που είχε ψηφιστεί τον Ιούλιο του 2014, πέφτουμε πάλι πάνω σε «αδήλωτους» ταξιτζήδες, οι οποίοι συνυπάρχουν κανονικά με τους θεσμικούς της κίτρινης γραμμής.
Τι διάολο…
Και φυσικά, πηγαίνουμε στην κίτρινη «θάλασσα» των νόμιμων ταξί, κι όταν έρχεται η σειρά μας επιβιβαζόμαστε.
Εχουμε χαλάσει κι 150 ευρώ σε ρούβλια (1 ευρώ= 56 ρούβλια, που παραλλασσόταν από μέρα σε μέρα..) ώστε να πληρώσουμε το ταξί και να μας μείνουν για τις καθημερινές κινήσεις, μέχρι να χρειαστεί να ξαναλλάξουμε διότι οι πληροφορίες που είχαμε από Ελλάδα ήταν πως το ρούβλι είναι υποτιμημένο νόμισμα, με 100 ευρώ (εγώ τα έκανα 150 από δική μου πρωτοβουλία κι ανασφάλεια, που όπως αποδείχτηκε είχα Αγιο που με προστάτευε..) θα είμαστε μπέηδες.. Δεν είχαν υπολογίσει, ίσως, το ταξί, ή δεν είχαν μπεί πολύ βαθιά στην καθημερινότητα του ρουβλιού… ή, μπορεί να μην είχαν και ιδέα κι είπαν για να πούν…
Ο ταξιτζής που μας αναλαμβάνει είναι ευγενέστατος. Ηλικιωμένος, δείχνει άνθρωπος της βιοπάλης και το μεροκάματου, μας εισάγει και στον κόσμο της παντομίμας που θα τον ζήσουμε κι αυτόν παρακάτω, τον κόσμο που δεν μιλάει ξένη γλώσσα στη Ρωσία και που μόνο με την παντομίμα μπορείς να συνεννοηθείς. Και με την καλοσύνη τους. Επίσης κάτι που σύντομα ανακάλυψα.
Ο ταξιτζής μας δείχνει το ταξίμετρο, στο ποσόν που «πέφτει» η σημαία , μας κάνει παρακάτω και τον ξεναγό, μας ζητά την άδεια να καπνίσει, διότι μπάφιασε, μας λέει αν θέλουμε κι εμείς… Δεν σταμάτησε να καπνίζει- τέσσερα τσιγάρα μέτρησα και πολύ βήχα
Βγαίνουμε από το αεροδρόμιο..Για πολλά , ατέλειωτα χιλιόμετρα δεν βλέπουμε τίποτε άλλο από σημύδες. Δεξιά κι αριστερά, δάση από σημύδες. Χαρακτηριστικό της Ρωσίας αλλά και γενικώς κάθε βόρειου τόπου. Ακόμα και στη Βόρειο Ελλάδα φύονται..Θυμόμουν το «Δρ Ζιβάγκο» που ναι μεν δεν είχε γυριστεί στη Ρωσία αλλά οι σημύδες έπρεπε να δηλώνουν ρωσική παρουσία… Στη σκηνή , που κάνει το διάλειμμα το τραίνο κι ο Ζιβάγκο απάγεται από τους ανθρώπους του Στρέλνικωφ καθώς ονειροπολούσε κοιτώντας τον ήλιο που έπαιζε κρυφτό με τα κλαριά των σημύδων…
Τις σημύδες διαδέχεται κάποτε ένα άλλο «δάσος», πάλι κι από αριστερά κι από δεξιά, το οποίο σου προκαλεί κι ένα σφίξιμο: Τα πρώτα απομακρυσμένα προάστια με τις εργατικές πολυκατοικίες. Κλουβιά, ανθρώπινα κλουβιά, που σε μπάζουν λίγο λίγο στην υπόθεση. Την «παλιά» αλλά και τη «νέα». «Για σκέψου όμως ότι εδώ μέσα βρήκαν στέγη οι άνθρωποι σε χρόνια δύσκολα» λέει ο ένας, «ναι αλλά αυτό το κλουβί δηλώνει και κάτι στο πως αντιμετωπίζεται ο άνθρωπος» διαμαρτύρεται η άλλη….
…Και συνεχίζουμε τη διαδρομή, κι οι εργατικές πολυκατοικίες μετά από κάποια πολλά χιλιόμετρα σταματούν… και να τα πρώτα κτίρια. Και να η ανάδειξη αργά – αργά ενός μεγαλείου, που όλο και θα ανεβαίνει καθώς θα προχωράμε κεντρικότερα, καθώς θα αντικρίζουμε το Πανεπιστήμιο , εκείνο το κάποτε υπερμοντέρνο κτίριο που το είχαν φωτογραφία ακόμα και τα βιβλία της Γεωγραφίας των δικών μας σχολείων, να το Γκόργκυ Παρκ, λίγο μετά κι ο Μόσκοβας ο ποταμός, ο παραπόταμος του Βόλγα που διαρρέει τη Μόσχα… κι όλες αυτές οι ατέλειωτες κεντρικές λεωφόροι που σαν να μην κάνουν τέρμα ποτέ, σαν να μην έχουν αφετηρία πουθενά.
Τώρα η εικόνα έχει αλλάξει. Τώρα έχουμε τη δεύτερη εικόνα της Μόσχας, που βγάζει μεγαλείο. Μέχρι εδώ. Διότι αυτό που θα διαπιστώσουμε σε τούτο το ταξίδι είναι πως η Μόσχα δεν έχει κανένα πρώτο επίπεδο. Εχει Ιστορία, έχει Παράδοση, έχει Κουλτούρα και για όλα αυτά θα μιλήσουμε σε προσεχή μας δημοσιεύματα αλλά δεν έχει πρώτο επίπεδο. Αυτό που έχουν η Ρώμη, το Παρίσι, το Βερολίνο, το Λονδίνο. Εκεί που θα πάει το πρώτο του ταξίδι ο επισκέπτης και θα γοητευθεί από την εικόνα, από την επιφάνεια, χωρίς να ψάξει τίποτα, μετά θα καταφύγει στα ψώνια και θα πεί ότι πέρασε και καλά κι ας μην είδε επί της ουσίας τίποτα. Το πρώτο επίπεδο, όμως, του είναι αρκετό και δεν λέει ψέματα. Στη Μόσχα αυτό δεν υπάρχει διότι η Μόσχα είναι ακριβώς η ρώσικη ψυχή: Βάθος κι εσωτερικότητα. Κι όταν αυτό συμβαίνει σε πόλη κι έτσι και την προσεγγίσεις προς την κατεύθυνση αυτή που σου στέλνει κι η ίδια το μήνυμα της, ε, τότε….
Από τα πρώτα κτίρια που κοιτάζουμε καθώς μπαίνουμε στην καρδιά του κέντρου, αισθανόμαστε το μήνυμα. Είτε για τα παλιά κτίρια είτε για τα σύγχρονα. Μόνο που και τα σύγχρονα, επειδή ακριβώς σέβονται τους κανόνες αισθητικής κι αρμονίας και παράδοσης είναι «λίφτινγκ» στα παλιά κι αλλαγές στην εσωτερική διακόσμηση. Η «ψυχή» των κτιρίων ,έτσι και πάρεις το μήνυμα της πόλης, γίνεται πιο ορατή από την ίδια την όψη των κτιρίων.
Και φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Στη λεωφόρο Τβερσκάγια . Κάπου εδώ κυκλοφορούσε ο Μπόρις Πάτσερνακ, άντε τώρα να τα βρεις. Σε κάποια πάροδο της ήταν το ραφτάδικο της μαμάς της Λάρα από όσο θυμάμαι από το μυθιστόρημα «Ζιβάγκο» που το ανέφερε…
Εμείς κατεβαίνουμε στην είσοδο του ξενοδοχείου, μετά από 1, 5 ώρα διαδρομή από το αεροδρόμιο διότι ξέχασα να σας πω το σημαντικό: Είναι Παρασκευή, σχολάνε κι έχουμε πέσει σε traffic. Στις επόμενες μέρες θα καταλάβουμε πολύ καλά τι σημαίνει traffic στη Μόσχα, ειδικά στις ώρες σχολάσματος…
Και μας έρχεται τότε η ταξιτζίδικη ψυχρολουσία: 150 ευρώ κόστισε η κούρσα. 150 ευρώ. Σε ρούβλια βέβαια αλλά… Όλα τα χρήματα που είχαμε ανταλλάξει στο αεροδρόμιο και νομίζαμε ότι θα τα είχαμε για μέρες. Ωπα λοιπόν, τα πράγματα δεν είναι έτσι της πλάκας με αυτό το περίεργο, ύποπτο και κατηγορημένο σε όλα τα καθεστώτα της Ρωσίας, νόμισμα.
Το λέμε στη ρεσεψιόν «Δυστυχώς» μας απαντούν «αν πέσατε σε traffic, όπου ο μετρητής γράφει πιο πολύ (ναι, αυτό συμβαίνει παντού, σε όλο τον κόσμο, σε τέτοια περίπτωση) , γίνεται όλο και πιο ακριβό. Πάντως, όπως και να έχει, πολλά σας πήρε». Κι ας ήταν θεσμικό ταξί, κι ας ήταν της κίτρινης γραμμής, κι ας ήταν..κι ας ήταν..
«Στο εξής, αν χρειαστείτε ταξί, να απευθύνεστε στα ξενοδοχεία, που έχουν δικά τους αυτοκίνητα και οδηγούς με τους οποίους συνεργάζονται». Και προσέξτε την πληροφορία: Το αυτοκίνητο το κλείνεται με την ώρα κι η τιμή είναι ίδια είτε το απασχολήσετε 20 λεπτά είτε μία ώρα. Η τιμή εξαρτάται από τη μάρκα. Το Ford κοστίζει 1200 ρούβλια την ώρα, η Μερσέντες 3.500… Μας ανέφερε και την Τογιότα αλλά δεν την συγκράτησα…
«Βέβαια, δεν θα σας φανεί απαραίτητο διότι το μετρό έχει τέτοιες διακλαδώσεις που θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας»
Η μοσχοβίτικη αγκαλιά μόλις άνοιγε ….
ΑΝΑΜΕΙΝΑΤΕ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΔΗΟΣΙΕΥΜΑΤΑ