Υπήρχε ένα ιστορικό τραίνο που πραγματοποιούσε αυτή τη διαδρομή και λεγόταν «Ερυθρό Βέλος». Εφευγε μόνο νύχτα και η διαδρομή βάσταγε 12 ώρες. Ηταν η ιστορική διαδρομή ΜΟΣΧΑ-ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ

Διαπίστωσα ότι υπάρχει ακόμα. Κι εξακολουθεί να φεύγει μόνο βράδυ, στις 8.00, και να διαρκεί και πάλι το ταξίδι του 12 ώρες.

Μόνο που τώρα δεν ταξιδεύει μόνο. Υπάρχουν και τα σύγχρονα τραίνα, τα οποία κάνουν μόνο τρεις στάσεις και δεν σταματούν σε κάθε σταθμό σε αντίθεση με  το «Ερυθρό Βέλος»,  κι η συνολική διαδρομή είναι μόλις 4 ώρες. Τραίνα υπερσύγχρονα κι υπερ-πολυτελή με wi-fi (το οποίο όμως σε συνδέει μόνο εφόσον έχεις ρωσικό αριθμό τηλεφώνου- το ανακάλυψα στη διαδρομή και πήγα να «σπαστώ» αλλά η άνεση του τραίνου μου έστειλε ως μήνυμα ένα ελληνικότατο «ωχ αδερφέ» κι  αφέθηκα στη διαδρομή), φαγητό, ποτό, τηλεόραση και πολλά , πολλά ακόμα. Τραίνα, παραγγελμένα στη Γερμανία («η τεχνική Ζίμενς εγγυάται» κι εδώ )και μάλιστα στα φυλλάδια υπάρχουν φωτογραφίες του Πούτιν με την Μέρκελ όταν έκαναν τη συμφωνία για την παρείσφρηση της γερμανικής τεχνολογίας στη Ρωσία. Κατά τα άλλα, οι Γερμανοί ενοχλούνται αν κάποιος εταίρος τους συνάψει «μονομερή» συμφωνία συνεργασίας με τη Ρωσία κι οι Ρώσοι με τη σειρά τους  φαίνεται ότι παίζουν πολύ καλά και πολύ σωστά το παιχνίδι…

Ανέφερα κάπου στην αρχή την ονομασία «ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ». Δεν το έκανα τυχαία. Το «Λένινγκραντ» μας υποδέχτηκε από το ξεκίνημα του εσωτερικού αυτού ταξιδιού και το συναντήσαμε και πολλές φορές στην επανονομασθείσα ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ, όπου το ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ δεν κρύβεται καθόλου από την κομμουνιστική ονομασία του.

Πρώτα από όλα, ο σιδηροδρομικός σταθμός της Μόσχας , από όπου αναχωρούν τα τραίνα για την άλλοτε μυθική πρωτεύουσα των Τσάρων , ονομάζεται «ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ». Κι όχι «Αγία Πετρούπολη». Κι ο αντίστοιχος σταθμός της Πετρούπολης όπου αναχωρούν τα τραίνα για την πρωτεύουσα ονομάζεται «ΜΟΣΧΑ».

Στο σταθμό «ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ» της Μόσχας παίρνουμε ένα ακόμα δείγμα της ρωσικής ευγένειας, ανθρώπινης βοήθειας , φιλοξενίας και φιλικότητας όταν φτάνουμε και δύο Ρώσοι επιβάτες που στέκονται στην είσοδο  του σταθμού για να καπνίσουν, μας βλέπουν με τις αποσκευές κι αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να μας στείλουν αχθοφόρο, να μας εγγυηθούν για την ασφάλεια και να βρούμε τα πράγματα μας στην είσοδο του βαγονιού όπως δείχνουν τα εισιτήρια μας, όταν θα φτάσει το τραίνο στον σταθμό και θα πάμε για επιβίβαση. Κι έτσι έγινε. Ούτε εδώ χάνεσαι, ούτε κινδυνεύεις. Θα έχω να το λέω αυτό για τους Ρώσους. Η αναχώρηση μας είναι για τις 16.30, οπότε θα είναι μέρα σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού κι έτσι θα βλέπουμε τα μέρη που περνάμε.

Η διαδρομή, όμως, αποδεικνύεται ως διαδρομή σχεδόν μονότονη, χωρίς ξεχωριστό ενδιαφέρον, χωρίς εναλλαγές τοπίου. Ισως γι αυτό το λόγο το «Ερυθρό Βέλος» να επιμένει στη νυχτερινή πορεία του… Το σκέφτηκα όταν φτάσαμε..Ποιός ξέρει…

Αυτό που αποκομίζεις είναι η συνειδητοποίηση της διαδρομής και της ρωσικής υπαίθρου. Σε τούτο το συγκεκριμένο κομμάτι. Δεν είναι «Δόκτωρ Ζιβάγκο», δεν έχει Ουράλια, δεν συναντά πουθενά βουνά. Αντίθετα, μάλλον σε προιδεάζει για το τι μπορεί να είναι η στέπα για τη μονοτονία της οποίας έχουν γραφτεί κι ειπωθεί τόνοι λέξεων, φράσεων ,περιγραφών. Φυσικά, δεν είναι στέπα αλλά μια ατέλειωτη «εξοχή» όπου το μόνο γνώριμο στοιχείο που απαντάται συχνά – πυκνά είναι κι εδώ οι σημύδες , όπως στην πρώτη διαδρομή από το αεροδρόμιο στην Μόσχα. Και κάτι ακόμα: Η διαρκής παρουσία του ρωσικού κράτους, του οργανωμένου ρωσικού κράτους, όπου κι εδώ κάθε τόσο συναντάς, μέσα στην ερημιά του τοπίου, να γίνονται έργα, κάποια έργα. Είτε αποξηραντικά διότι οι βαλτότοποι δεν έχουν αριθμό είτε υδροδοτικά είτε αρδευτικά είτε ….είτε… είτε και μετά πάλι η σιωπή του μονότονου τοπίου. Οι ενδιάμεσες περιποιήσεις στο τραίνο, η βότκα που σου φέρνουν να δοκιμάσεις από την περιοχή που περνάει ο συρμός,  το κάπως όχι ακριβώς άνοστο αλλά φανερά τυποποιημένο  φαγητό σε σχέση με τις λιχουδιές της Μόσχας κι αυτά που θα δοκιμάσουμε στη συνέχεια στην Πετρούπολη (για το φαγητό στη Ρωσία έχω τάξει ξεχωριστό κεφάλαιο- δεν το έχω ξεχάσει) σου υπογραμμίζουν την ατμόσφαιρα της ελλείπουσας φαντασίας από τη διαδρομή αλλά και τη συνειδητοποίηση του ποια ήταν αυτή η διαδρομή που ενώνει τις δύο μεγάλες ρωσικές  πόλεις της Ιστορίας, της Λογοτεχνίας και του Σινεμά. Και σου δίνει και κάποιες απαντήσεις μέσα από τις υπενθυμίσεις: Μα τυχαία οι συγγραφείς ή κι οι ιστορικοί δεν περιγράφουν ποτέ αυτή την εξωτερική διαδρομή παρά φροντίζουν να βάλουν να διαδραματίζονται μέσα στο τραίνο εσωτερικές  σκηνές του τραίνου, διαλόγους ουσίας, δραματικών κορυφώσεων, πολιτικών αποφάσεων;

Η αλήθεια είναι ότι επειδή περιμένεις συνεχώς μια εναλλαγή, ένα ξάφνιασμα του τοπίου, μια απειλή κακοκαιρίας που δεν έρχεται, τελικά ο χρόνος περνά και δεν καταλαβαίνεις τις 4 ώρες  αλλά δεν τις καταλαβαίνεις διότι και το τραίνο καλύπτει μεγάλες αποστάσεις καλπάζοντας, χωρίς να σε ζαλίζει, χωρίς να σου χαλά τη διάθεση, αντίθετα σου ικανοποιεί όλες τις περιέργειες κι όλες τις αποκαταστάσεις μεταξύ μύθων και αλήθειας.

Το τοπίο αρχίζει κι αστικοποιείται λίγο πριν την άφιξη στην αποβάθρα. Οι πρώτες εργατικές πολυκατοικίες κι εδώ, περίπου όπως στη Μόσχα με το ταξί αφού είχαμε περάσει τις μοσχοβίτικες σημύδες, πυκνώνουν..πυκνώνουν, η αποβάθρα ήρθε να μας προυπαντήσει STOP. Άλλη μια ένδειξη της καλοσύνης των Ρώσων- για να μην ξεχνιόμαστε!- και στην άφιξη όπου εδώ δεν είχαμε πει και σε κανέναν ότι είμαστε Ελληνες ώστε να πείς πως ξύπνησε μέσα τους η ορθόδοξη αλληλεγγύη ή το αντιγερμανικό μένος. Μόνοι τους παράτησαν τις δικές τους αποσκευές κι ήρθαν να μας βοηθήσουν να κατεβάσουμε τις δικές μας. Χριστιανισμός. Δεν ειρωνεύομαι. Θα πω και για αυτό, σε άλλο κεφάλαιο.

Το εσωτερικό του σταθμού έχει κάτι από παλιό χρώμα, σου αφήνει την αίσθηση ότι ο σταθμός της Μόσχας δεν κορόιδευε που έλεγε «Λένινγκραντ». Ναι, μέσα στο σταθμό έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε στο «Λένινγκραντ», αν κι ο σταθμός διαθέτει από όλα. Μου θυμίζει έως και το StazioneTerminiτης Ρώμης, όταν πήγα πρώτη φορά προ 35ετίας.

Φτάνουμε στην πόρτα της εξόδου, την περνάμε, και ιδού μπροστά μας η Αγία Πετρούπολη. Mammamia. Τι όμορφη πόλη δείχνει αυτή! Γυρίζω και κοιτάζω την είσοδο του σταθμό κι είναι πράγματι επιβλητικός, μεγαλοπρεπέστατος. Ξανά σε στροφή 180 μοιρών. Το βλέμμα την πόλη. Α, είναι πολύ όμορφη!

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ