Όταν με όπλο αυτή την προσωπικότητα, καταφέρνεις και περνάς από ρόλους σε ρόλους, από είδη σε είδη, στο τέλος καταγράφεσαι κι ως Μεγάλος Ηθοποιός.

Όλα ξεκίνησαν από το «cool». Το “cool’ των ‘70ς, αυτό το ύφος που προϋπέθετε κάτι διαφορετικό από τον κόσμο που προϋπήρχε, στο ξημέρωμα της δεκαετίας που έφερνε την αλλαγή στα πάντα.

Το ύφος το cool, το υφάκι, το σαρδόνιο γέλιο, η ειρωνεία με την οποία αντιμετώπισε ως τρελογιατρός του MASH , στο χασάπικο του πολέμου βρήκαν τον εφαρμοστή τους, το υφακι το σαρδόνιο και το κουλαριστο, που είχε περάσει την ίδια χρόνια κι από το πολεμικό με τον Κλιντ Ηστγουντ, «Ηρωες με βρώμικα χέρια» (Kelly’s heroes)

Η προσωπικότητα αυτή μπορούσε και πέρναγε και σε άλλα. Με την Τζέην Φόντα  πέρασε στο αστυνομικό στην «Εξανφάνιση»,πέρασε μαζί της και στην πολιτική δράση, με τις διαδηλώσεις κατά του Πολέμυ στο Βιετν΄΄αμ αλλά και με το ταξίδι ως εκεί, ήταν δίπλα της 70ς και πάλι 70ς. Κι έμειναν και δυο χρόνια μαζί, διακριτικά στο ερωτικό, ολοφάνερα στο ακτιβιστικό, κι ο Ντόναλντ Σαδερλαντ άρεσε παντού. Καθώς καταρρίπτονταν πρότυπα. Κι ενώ δεν έφτασε την κορυφη στο στερεωμα του Τζακ Νίκολσον, του Αλ Πατσίνο, του Ντάστιν Χόφμαν, του Ρομπερτ Ντε Νίρο,των χαρακτηρστικών δυνάμεων των 70ς που άλλαζαν την εποχή, ούτε του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, που κι εκείνος είχε την cool προσωπικότητα αλλά ήταν κι ωραίος, κι όταν αποφάσισε  ο Ρεντφορντ να σκηνοθετήσει, τον Σαδερλαντ διάλεξε ως πατριάρχη της τραυματισμένης οικογένειας στο «Συνηθισμένοι ανθρωποι», ήθελε το δικό του cool να ενισχύσει το δράμα. Κι όμως ο Σαδερλαντ μεσα στην προσωπικότητα και στο κύμα 70ς γίνεται και ινδαλμα γυναικώ, ναι, όταν πέρασε  στο θριλερ κι εκανε ζευγάρι με την Τζούλι Κρίστι στο «Μετά τα μεσάνυχτα» κι οι γυμνές σκηνές τον έκαναν ειδωλο ενώ θεωρητικά δεν το είχε. Εχω βρεθεί σε «καυγά» δυο κορυφαίων πρωταγωνιστριών για το αν είναι πιο σέξυ ο Ρίτσαρντ Γκρ από τον Ντόναλντ Σάδερλαντ!!Το αναφέρω διότι έχει σημασία για το πως πέρασε τότε και στις γυναίκες. Το «Θεωρητικά» είναι μια πολύ μεγαλη κουβέντα που καταγίνεται με κανόνες, όμως οι προσωπικότητες όταν γεννιούνται, σπάνε τους κανόνες. Κι αν δεν τους σπάνε για την ολότητα, τους σπάνε για πάρτη τους, επιβάλλουν τη δική τους προσωπικότητα, κόντρα σε στεγανά και πρότυπα.

Τον Ντόναλντ Σάδερλαντ τον έβαζα στην ίδια κατηγορια με ένα παλαιότερο του, με τον οποίο δεν είχαν ομοιότητες σε γενικές γραμμές, είχαν όμως στην εξής μία: Η προσωπικότητα υπογραμμιζε ρόλους, γινόταν και ρόλος κι ας μην ήταν . Αναφέρομαι στον ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΤΖ.ΡΟΜΠΙΝΣΟΝ. Καταγραφεται ως μεγάλος ηθοποιός λόγω συγκεκριμένης , επιβλητικής προσωπικότητας που μετακομιζε απο φιλμ σε φιλμ , κι επέβαλε σύσταση

Του Σαδερλαντ η προσωπικότητα κι η εποχή που είχε αλλάξει τον έφεραν σε πολύ περισσότερα πράγματα. ΣΕ όλες τις περιπτώσεις τον κάλεσαν για την προσωπικότητα του. Ο Φελίνι στον «Καζανόβα», ο Μπερτολούτσι στο «1900» για να επαναλάβει ουσιαστικά ένα ρόλο και κυρίως μια σκηνή που είχε παίξει στη «ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΝΙΑΣ» (Day of the locust) του Τζων Σλέσινγκερ. Σε όλα , ο κόσμος χάζευε και συμπαθούσε τον Σαδερλαντ, την ωρα που επαιζε ακόμα και δολοφονικούς χαρακτήρες, όπως στα δυο παραπάνω ή στο κατασκοπικο «Μάτι της βελόνας» και σε πολλά άλλα. Όταν σε θαυμαζουν και σε απολαμβάνουν σε ρόλο αντιπαθητικό, αιμοσταγή, αντι-ανθρώπινο γενικώς, σημαίνει πως ερχονται για σενα, για την προσωπικότητα σου, αυτην που επιστρατευεις καθως παίζεις, αυτήν έρχονται να απολαύσουν, αυτή ελκύει. Απο κει και μετα, αυτό αναπόφευκτα θεωρείται και εγγράφεται ως Ηθοποιία.

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο βιογραφικό και στη φιλμογραφια του , θα διαπιστώσει περιορισμένη συγκομιδή διακρίσεων. Ένα «Εμμυ» επί της ουσίας για το «Citizen X», κι ένα τιμητικό Oscar για το συνολο του έργου του, όχι όμως για συγκεκριμένο performance. Ούτε στην Ευρώπη , όταν βγήκε. Λίαν περιορισμένη συγκομιδη.

Διότι τον ‘έβλεπαν ως προσωπικότητα που περνάει από το ένα στο άλλο.

Ωστόσο, τα ορια , στο τέλος συγχεονται για το κατά πόσο είναι ηθοποιία ή προσωπικότητα, όταν αυτό μεταβάλλεται σε υποστήριξη ρόλων, με τον καλύτερο τρόπο, κι ο Ντόναλντ Σάδερλαντ πέτυχε αυτή την περιφανή νίκη: Να τον βλέπει ο κόσμος και να τον χαίρεται, σε ό,τι κι αν έκανε. Και προπαντός, να τον εκτιμά!!! Εδώ πάλι ξαναέρχεται η προσωπικότητα.