Το «A complete unknown» αξίζει να προσεχθεί σε σχέση με το παραπάνω διότι έχει ίδια δομή με το φιλμ του Τσεμπερόπουλου. Κι είναι ένα καλό παράδειγμα σε αυτά που κατά καιρούς γράφω περί «σινε-βιογραφίας» κι όπως υπηρετεί τον «Ντύλαν» ο Μάνγκολντ υπηρέτησε και τον «Καζαντζίδη» ο Τσεμπεροπουλος. Μαζί με τους σεναριογράφους σε αμφότερες τις περιπτώσεις, εννοείται...
Επιλέγει συγκεκριμένα επειδόδια απ΄τη ζωή του Ντύλαν που θέλει να δείξει, και σε ποια από αυτά θέλει να δώσει την έμφαση, επικεντρώνει σε συγκεκριμένο κομμάτι, σε συγκεκριμένη περίοδο από το 1961 ως το 1965, που έρχεται στη Νέα Υόρκη και κάνει τις πρώτες του επαφές, δίνει τα πρώτα του δείγματα, επιλέγει πρόσωπα που θα χρησιμοποιήσει στη σεναριακή δράση, δείτε όσοι ενδιαφέρεστε σε ποιο σημείο του σεναρίου βάζει τον καθένα, δείτε τις ακριβείς ομοιότητες μεταξύ «Τζόαν Μπαέζ» (ΜΟΝΙΚΑ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟ- υποψήφια για το Oscar β’ γυναικείου) και «Καίτης Γκρεϋ» (που αν ήταν ξένο το φιλμ η Κλελια Ρένεση θα ήταν τώρα υποψήφια), με τον ίδιο τρόπο δομημένοι οι ρόλοι τους…Επίσης , της άλλης γυναίκας της τότε ζωής του, ποια επεισόδια της πολιτικής δρασης του Ντυλαν διαλέγει, μέχρι ποιού σημείου τα εξετάζει, κι επίσης, σε ποιο σημείο τελειώνει το φιλμ και μαθαίνουμε τη συνέχεια των προσώπων από τους τίτλους φινάλε.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στην επί της οθόνης σχέση του Μπομπ Ντυλαν με τον Πητ Σίγκερ, που τον παίζει λιτά κι έξοχα, ίσως στην πιο λιτή ερμηνεία της καριέρας του ο επίσης υποψηφιος β’ ρόλου ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΝΟΡΤΟΝ, πως τον δείχνει η ταινία, μεχρι που τον φτάνει και φυσικά, πέρα από μία νύξη προς το τέλος , δεν μας δείχνει το κακο που επακολούθησε στη σχέση Ντυλαν και Σίγκερ, σχεδόν πανομοιότυπο με τη σχεση Καζαντζίδη-Νικολοπουλου και που οδηγήθηκε…Κι αυτό, διότι στην ταινία τοσο τον χρειάζεται, τους κανονες της ταινίας ακολουθεί ο Μανγκολντ, τους κανόνες ακολουθησε κι ο Τσεμπερόπουλος. Πρέπει να ξέρεις τι ακριβως θέλεις να δείξεις, τι θα κρατήσεις και τι θα πετάξεις ώστε το έργο σου να μην παραφορτωθεί, να μην κάνει κοιλιά, δεν γίνεται να τα χωρέσεις όλα για αυτό και πρέπει να ξέρεις ποια θέλεις να χωρέσεις.
Με την ίδια δόμηση με το «Υπάρχω», το «A complete unknown» καθίσταται υποψήφιο για Oscar και ως καλύτερη ταινία, κι ως σκηνοθεσία, κι ως σενάριο , επίσης κι ως Ηχος που αφορά στην ηχητική μπάντα, στην επιλογή κι ηχογραφηση των τραγουδιών, που οι δικοί μας ηχητικοί κι ο Μάτσας είχαν κάνει αρμοδίως την ίδια εξαιρετη δουλειά-υποψηφιότητα για Oscar και στον Ηχο. Στο φιλμ του «Ντυλαν» υπάρχει υποψηφιότητα και στα κοστούμια μια κι ο Μανγκολντ μέσα από αυτά θέλησε να δηλώσει διακριτικά την εποχή, δεν τους έβαλε πεταχτά ρούχα ούτε χτυπητα χρώματα, τους άφησε λίγο με τους χαρακτήρες τους.. Αυτή είναι μία διαφοροποίηση της μιας σκηνοθεσίας από την άλλη, όπου δεν εχει να κάνει με καλύτερο ή χειρότερο, είναι θέμα επιλογής.
Δεν υπάρχει υποψηφιότητα για το μονταζ παρα τον εξαιρετικό ρυθμό της ταινίας. Διότι εδώ εχουμε μια τελειοτητα της σκηνοθεσίας και της συνεργασίας με το σεναριο πάνω στο ντεκουπάζ κι αυτοί έχουν δωσει το ρυθμό, το μοντάζ είναι επικουρικό. Στο τέλειο ντεκουπάζ, στο τοσο λεπτομερες, επωφελούνται συνήθως ο σκηνοθέτης κι ο σεναριογράφος, αυτοί παίρνουν τα εύσημα.
Τέλος ο ΤΙΜΟΤΕ ΣΑΛΑΜΕ, από αναλογα δημοσιεύματα, κυρίως εγχώρια αλλά όχι μόνο, είχε γ/ίνει αντικείμενο ειρωνείας ότι θα αναλάμβανε το ρόλο του Ντυλαν. Η εμφάνιση του στο ρόλο και στην ολοκληρωμένη ταινία, εκλεισε τα στόματα. Όπως εγινε και με τον Χρήστο Μάστορα που κάποιοι δεν θελησαν να δουν ότι είχε κάνει την υπέρβαση ακόμα και τραγουδιστικά. Όπως και στον Σαλαμέ κάποιοι δεν θελησαν να δουν την υπέρβαση αλλά δεν τους πέρασε διότι η οδηγία του Μάνγκολντ προς τον Σαλαμέ ήταν σαφής, επρεπε να νιώσει τον 19άρη Ντυλαν και να συντονιστεί ερμηνευτικά με το πλαίσιο και με την εποχή. Ό,τι έκανε κι ο Μάστορας. Συντονίστηκε μια χαρά. Και στο τραγούδι επίσης ο Σαλαμέ τα πήγε υπέροχα και στο ντουέτο με την Μπαέζ-Μπάρμπαρο…Ούτε εδώ μαθαμε επακριβως τα της σχεσης του με την Μπαέζ, πέραν των όσων θελησε να μας δείξει η ταινία. Τωρα ο Σαλαμέ πάει για το Oscar κι εξαρτάται η νίκη του από τι χωρο θα του αφησει ο Αντριεν Μπρόντι στο "Brutalist"΄η μήπως κάποιος που στην αρχή δε φαίνεται, κάποιος «αφανής», όπως , ας πούμε, ο Σεμπάστιαν Σταν που παίζει τον Ντόναλντ Τραμπ της συγκεκριμμένης ταινίας στο «Apprentice» κι είναι δύσκολος «χημικά» ο ρόλος, μήπως την κάνει απροειδοποίητα…Πάντως ο Σαλαμέ, τη δική του μάχη ως Ντυλαν την κέρδισε. Ως Ντυλαν νεαρός, της οθόνης και τη συγκεκριμένης ιστορίας, όπως τον θέλησε το συγκεκριμένο σενάριο
ΥΓ. Με ενοχλεί που δεν βρέθηκε ένα ελληνικός τιτλος. Είτε ως μετάφραση είτε ως πρωτοβουλία για αλλαγή. Δεν είναι καν μονολεκτικό…Μην κανουμε τον Ελληνα θεατή να αισθάνεται τόσο άβολα, να μην μπορεί να προφέρει ένα τίτλο και να θελουν όμως το εισιτήριο του. Ας το έλεγαν και σκέτο «Ντυλαν». Αν και το «Παντελώς άγνωστος» ..αλλά τελος πάντων εκεί.. Με τον «Ντυλαν» θα υπήρχε μια συνεννόηση…Κάπου μου κάνει υποταγή όλο αυτό και δεν μου αρέσει.