Η δεύτερη φορά που το είδα είχε να κάνει και με έναν ακόμα λόγο. Μεγάλο ατού του σεναρίου, και του φιλμ κατεπέκταση, είναι ότι όλο συντελείται σε ένα κλίμα μυστηρίου. Ένα ζευγάρι, νύχτα με το αυτοκίνητο τους, στην περιοχή του φράγματος του Μαραθώνα, γίνονται μάρτυρες , όχι ακριβώς ,τροχαίου. Καλούνται στο νοσοκομείο για αναγνώριση. Ο άντρας αναγνωρίζει πως η νεκρή είναι η γυναίκα του. Κι αρχίζει μια έρευνα κι από τους δυο παράλληλα, από τους δυο εποχούμενους περί του τι συνέβαινε, διότι κι η κοπέλα «αναγνωρίζει» (?) νεκρό.. Η ερευνα θα τους οδηγησει στο σπίτι που η νεκρή συζυγος βρισκόταν τακτικά με τον εραστή της, κι αυτό θα τους παραπέμψει στην αναζήτηση επιπλέον μαρτύρων και μαρτυριών, σε ένα τοπικό χαμαιτυπείο, κάτι σαν μπαρ, σαν εγκαταλελειμμένο ¨καφέ», ένα φτωχικό (όχι από πλευράς παραγωγής αλλά από ανάγκη δραματουργίας) σκηνικό περιβάλλον, στο οποίο συχνάζουν μοναχικοί, παράταιροι άνθρωποι. Με κοινό σημείο το ότι οι περισσότεροι είναι σιωπηλά θυμωμένοι. Όλα αυτά θα συνδεθούν. Θα μας βάλουν λίγο ακόμα στο μυστήριο και μετά, με εξαιρετικό τρόπο, θα μας οδηγήσουν σταδιακά στη λύση, η οποία δεν θα αφήσει αναπάντητο τίποτα, θα αποκαλυψει όλες τις λεπτομέρειες κι ενώ θα πρόκειται για αστυνομική λύση, αφού το μυστήριο πλανάται και ιντριγκάρει σε όλη της διάρκεια της ταινίας, θα είναι λύση ανθρώπινη. Λύση συναισθημάτων. Λύση χαρακτήρων. Λύση λεπτομερειών επί ανθρωπίνων αντιδράσεων.
Ο λόγος που το είδα δεύτερη φορά ήταν ότι στην πρώτη είχα εντυπωσιαστεί από το μυστήριο και από το ότι η αφήγηση σιγά σιγα ήταν που μας έβαζε στην υποψία του τι πιθανόν να συμβαίνει κι όταν αποκαλύφθηκε είχε όλα αυτά τα ωραία που σας είπα. Η δεύτερη φορά είχε να κάνει με το ότι ήθελα, τώρα που ήξερα το αίνιγμα και τι ακριβως είχε παιχθεί, να δω τις κρυφές λεπτομέρειες, το πως το είχε στήσει σκηνοθετικά κι αφηγηματικά ο Ζωης ,με τη συνεργασία της σεναριογράφου, το πως μας «ξεγέλασε» αλλά και το ότι ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ. Οι λεπτομέρειες πάνω στα βλέμματα, στα αγγίγματα, στα μη αγγίγματα, στο πως παίζονται οι σχέσεις και οι συναντήσεις κάποιων προσώπων σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο κοιταγμάτων κα λοιπών, με κάποιους αλλους. Εκεί ήταν η οριστική εκτίμηση. Ακριβως επειδή ξεγελασε , και μπράβο του, αλλά δεν εξαπάτησε οπότε διπλά μπραβο του Κι όταν η καταληξη αποδεικνύεται τόσο συναισθηματική, πάμε πάλι πίσω στην αρχή και διαπιστώνουμε κι εδώ το πως το είχε στήσει ο Ζωης, εξαρχής, και στη συναισθηματική κι όχι μόνο τη μυστηριακή λεπτομέρεια.
Εξαιρετικοί ηθοποιοί τον βοήθησαν στο έργο του και το πηραν και πάνω τους. Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΟΥΡΙΚΗΣ, ο πονεμένος αντρας κι η ερωτική προδοσία, η σχέση με τη γυναίκα δίπλα του και το πως παίζει το εκπληκτικό καθάρσιο , ή μάλλον….ημι-καθάρσιο (διότι οι πληγες δεν γιατρεύονται) φινάλε του, ήταν στις πιο ωραίες του στιγμές. Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ βοήθησε τα μέγιστα αυτό που ήθελε ο Ζώης, να ξεγελαστούμε αλλά να μην εξαπατηθούμε. Στην ίδια γραμμή ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ κι η ΕΛΕΝΑ ΤΟΠΑΛΙΔΟΥ, και μέσα στην ταβερνα, στο μπαρ ας το πουμε του ζοφερού σκηνικού ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΙΟΤΣΙΟΠΟΥΛΟΣ που παίζει ένα τρομακτικό χαρακτήρα κι αποδεικνύεται άκρως συναισθηματικός…
Η σκηνογραφική διεύθυνση (ΕΛΕΝΑ ΒΑΡΔΑΒΑ), το μακιγιάζ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΛΙΔΟΥ- με αποθέωση βεβαια το μακιγιαζ στο περιεργο μπαρ), η φωτογραφία του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΚΟΥΛΙΟΥ ε τα απίστευτα νυχτερινά που μεταφέρονται με τον τρόπο τους ακόμα και στους εσωτερικούς χωρους, έχουν συμβάλει στην νυχτερινή, ατμόσφαιρα μυστηρίου που απαιτεί η ταινία. Θα προσθέσω και τους Ελληνες και Βουλγαρους ηχητικους (το εργο είναι συμπαραγωγή με τη Βουλγαρία, χωρίς να εχει τίποτε το βουλγάρικο στην υπόθεση, μάλλον για οικονομική ενίσχυση θα έγινε) και βέβαια στο ΜΟΝΤΑΖ ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗΣ είναι σαν λέει του Ζώη του σκηνοθέτη, «μείνε ήσυχος, εγώ είμαι εδώ, το μυστικό σου θα κλιμακωθεί και δεν θα προδοθεί»
Ως προς τη μουσική συνοδεία, τίποτα δεν ξεπρνά τη συμμετοχή του τραγουδιού που δόξασε η Αλέκα Κανελλίδου, του "Ασε με να φύγω", το οποίο αναλαμβάνει θέση σεναριακή!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Με πολλές προσλαμβάνουσες και σημασιες. Προσέξτε το και μελετήστε και το νόημα , όταν κάποια στιγμή θα εχετε ευκαιρο χρόνο
Εδώ λοιπόν θέλω να κάνω δυο επισημάνσεις .Η πρωτη αφορά σε εκείνο που έλεγαν τα παλιά διαφημιστικα κλισέ στις εφημερίδες «παρακαλείστε όπως μην αποκαλύψετε το φινάλε του έργου». Ελπίζω ότι είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι και δεν χρειάζονται επί του συγκεκριμένου περαιτέρω συστάσεις.
Η δεύτερη επισήμανση- και με αυτήν κλείνω- αφορά σε κάτι κινηματογραφικό που έρχεται να δείξει κάτι που διδάσκεται έξω και στο οποίο συχνα-πυκνά αναφέρομαι, επανέρχομαι και διευκρινίζω, πως από ένα ευρημα μπορούν να βγουν αμέτρητες , διαφορετικές ταινίες που θα βγάζουν άλλη υπόθεση, θα οδηγούν σε άλλες καταστάσεις και σχέσεις, αυτά σε όσους έχουν πρόχειρη την ευκολία περί «αντιγραφής», όταν υπάρχει κοινό εύρημα.
Ετσι, για να κλείσουμε και με ένα μαθηματάκι.