Και θα τα πιάσουμε, ακριβώς με βάση τον απολογισμό που έκανα από εδώ , από το pantimo.gr . Και φυσικά ως πυξίδα θα έχω τον απολογισμό 19 της καλύτερης ταινίας, όπου δίπλα στην κάθε υποψήφια είχα και τη φράση που υποδήλωνε την ταυτότητα της. Όπως και στις άλλες αναλύσεις, στις άλλες κατηγορίες, είχε την ανάλυση των στοιχείων της κάθε υποψηφιότητας κι από κει μπορούσε ο καθένας να εντοπίσει τις επισημάνσεις- θα τις δούμε κι αυτές.

Ξεκινάμε λοιπόν.
ΑΝΟΡΑ» «Είμαι η ανανέωση, το μοντέρνο, παίρνω το παλιό και το κάνω ολόφρεσκο και καινούργιο, κι είμαι εδώ»

Αυτό λοιπόν υπερίσχυσε έναντι όλων των υπολοίπων. Το παλιό που γινόταν καινούργιο αλλά δεν γινόταν υπό οποιαδήποτε συνθήκη που θα μπορούσε να είχε συμβεί κι άλλες φορές, και κατά το παρελθόν. Γινόταν υπό τη συνθήκη του ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ και τελικά της παραδοχής του ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ και της απόλυτης , για την ώρα κυριαρχίας του.. Διότι το σινεμά αλλάζει ΕΧΕΙ, ΗΔΗ, ΑΛΛΑΞΕΙ, κι η αλλαγή συνεχίζεται και δεν ξέρουμε μεχρι που θα πάει κι αν υπάχρει τερματικός, , το Χόλυγουντ δεν είναι πια αυτό που ήταν, δεν εχει σχέση με το πριν του, κι όσοι μιλούν για Χόλυγουντ σε σχέση με την «Ανόρα» και τα Oscar σε αυτήν, αγνοούν την κατασταση, μιλάνε έτσι για να μιλούν. Ούτε η Ακαδημία  είναι περιορισμένη στους Αμερικανους, άλλη άγνοια και δαύτη, η Ακαδημία πιά είναι , εδώ και χρόνια, παγκόσμια. Κι αυτό καθρεφτίζεται πάνω της, εχει να κάνει με την αλλαγή του σινεμά. Ποιο Χόλυγυντ όταν σήμερα οι πλατφόρμες κάνουν κουμάντο κι εχουν περισσότερες υποψηφιότητες από τα στουντιο; Ποια στουντιο; Παραρτήματα πολυεθνικών και Τραπεζών με συνταγές  που στοχεύουν μόνο στα πολυσινεμά των εγκαταστάσεων. Το Σινεμά για να συνεχίσει να υπάρχει θέλει ιδέςς και ιστορίες. Προπάντων ιστορίες.Είτε καινούριες ιστορίες είτε καινούργιο τρόπο να τις πουν. Η" Ανορα "είναι τέτοια περίπτωση, ναι είναι το αρχέτυπο της Σταχτοπουτας αλλά από αυτο το αρχετυπο εχουν βγει έργα κι εργα κι όχι μόνο το «Pretty woman» για να ειρωενεύονται και να επιδεικνύουν την αμορφωσιά τους τους οι απαίδευτοι, κι επειδή μελλοντολούν κάποιοι αν θα θυμομαστε την "Ανόρα" σε επόμενα χρόνια,  λες και μπορεί να μιλήσει κανείς εν ονόματι του Χρόνου, κανείς νομίζω δεν θα στοιχηματιζε το 1991 ότι το "Pretty woman"θα γινόταν κλασική ταινία και 35 χρονια μετα θα εξακολουθούσε να παίζεται στο prime time... Από το αρχετυπο της Σταχοπουτας, λοιπόν, έγραψε κι ο Μπερναρντ Σω, τον «Πυγμαλίωνα « που τον πάντρεψε και με δευτερο μύθο κι έγινε τόσα έργα που έγινε, «Ωραία μου κυρία» και βάλε... Κι άλλα κι άλλα που δεν θα τα απαριθμήσω, από ουγγαρέζικα μπουλβάρ μέχρι ιταλικά δράματα. Κεφάλαιο και στην Ψυχανάλυση "Το σύνδφομο της Σταχτοπούτας". Πάνω σε αυτό το αρχέτυπο , ο ΣΩΝ ΜΠΕΗΚΕΡ, έφτιαξε ένα καινούργιο πράγμα της εποχής, και το έκανε με τους κανόνες της εποχής. Αυτό το παλιο που γίνεται καινούργιο είναι που δίνει προοπτική ανανέωσης. Το έργο έγινε με συνθήκες οικογενειακού προϋπολογισού. Ποιο Χόλυγουντ λένε οι διαφοροι άσχετοι; Εκανε μια προσωπική ταινία ο Μπέηκερ, τοσο δουλεμένη που έκανε ρεκορ προσωπικό , τέσσερα Oscar σε έναν ανθρωπο διότι ήταν και σεναριογραφος και σκηνοθέτης και μοντέρ καθως και συμπαραγωγός. Στην απονομή εξήγησε και την ποσόστωση ξεκινωντας από τη βαση του μονταζ  στην επεξεργασία του σεναριου και στην προοπτική της Σκηνοθεσίας. Οι Κάνες ήταν που έστειλαν το μήνυμα διότι το προβλημα με την εξελιξη του σινεμά και τις πατφόρμες είναι παγκόσμιο. Κι οι Κάνες ήταν που είχαν πριμοδοτήσει την «Ανόρα» έναντι της «Εμίλια Πέρεζ»- για την οποία θα γραψω επίση πιο κάτω. Από τις Κάνες, η «Ανόρα» έφτασε ως τα spirit awards-την αποθέωση των ανεξάρτητων. Οπότε για πιο Χόλυγουντ μιλάνε οι ακινηματογράφητοι; Κι ηρθαν τα Oscar, οι ΔΕΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ όλων των ειδικοτήτων, που συναποτελούν την ΑΚΑΔΗΜΙΑ, η οποία ένα Πανεπιστήμιο κι όχι κάποιοι «βλαμμένοι» όπως φτύνουν κάποιοι  με το θράσος και την αγένεια της αμάθειας χωρις να ξέρουν ότι Ακαδημία  εννοούν τον Σπήλμπεργκ, τον Σκορσέζε, τον Γαβρα, τον Ταραντίνο, τον Αλμοδόβαρ, τον Κόπολα, τον Κάμερον, τον Σπάικ Λη, τον Μπομπ Ντυλαν, την Μερυλ Στρηπ, τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον Ντανιελ Ντεη Λουις,  κι αν δωσω τα δεκα χιλιάδες ονόματα θα μου κοπουν τα χέρια, αυτοί λοιπόν ήλθαν ω ςσυνισταμένη του Χρυσου Φοίνικα και των Spirit Awards .Κι απεφανθησαν. Κι έβαλαν,και την πρωταγωνίστρια κι ας επέμενε το publicity με συντεχνίες και  σωματεία περί άλλων.. Το ανεξάρτητο, που πανηγυρίστηκε φέτος, μαζί με τον  κάτοχο των 4 ατομικών Oscar, έβγαλε και πρωταγωνίστρια. Στη μαχη περι star performance, κυριαρχησε το «ένα αστερι γεννήθηκε» με την ΜΙΚΥ ΜΑΝΤΙΣΟΝ να είναι αυτό το φρέσκο πράγμα που ομογενοποιείται με το Ανεξαρτητο. Και δικαίως κάποιοι καχύποπτοι, κι εδώ τους κατανοώ απόλυτα, θα αναρωτηθούν , αν ακόμα δεν εχουν καταλάβει τις έννοιες «Και ξαφνικά το Χόλυγουντ αγαπησε το ανεξάρτητο;». Η απάντηση είναι: «Δεν το αγαπησε το Χόλυγουντ το οποίο δεν είναι πια αυτό που ήταν, αλλά σημερα είναι είναι σε άλλη λογικη των  λογισταδων και τραπεζών, το Ανεξαρτητο το αγαπησε το Σινεμά, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, ως λύση ΑΝΑΓΚΗΣ δηλαδή, με όλο αυτό το χαμό στην εποχή που αλλάζει, οι νέοι άνθρωποι να ερθουν και να πουν τις ιστορίες τους που τις λένε και με μικρό προϋπολογισμό- βασικό αυτό για τη συνέχιση, διότι θα επιτρεψει στα νεα ταλεντα να βγαινουν και να εκφράζονται χωρίς να ρισκάρονται ποσό..Αυτά βέβαια έχουν ξεκινήσει από την απονομή του 1997 , τότε πυ  εμφαν΄θστηκαν για πρωτη φορά μαζικά ανεξαρττα κι αναρωτήθκε ο παρουσιαστής "Who are all these people"

Εδώ θα κάνουμε παρακαμψη και θα πάμε σε τρεις τιτλους που είναι σε συναρτηση με τη γυναικεία ερμηνεία και την επικράτηση «εκ του πουθενά» για κάποιους, «αναπάντεχη» κλπ,  για τρίτους όχι όμως και για τον pantimo.gr

Τι έγραφα για την υποψήφια ακόμα ΜΙΚΥ ΜΑΝΤΙΣΟΝ. Εγραφα το εξης: «Ως επιλογή, όμως, υπάρχει κι η άλλη. Κι είναι και πολύ σοβαρή επιλογή, απέναντι στη Μουρ και την Γκασκόν, κι είναι και νεαρή κι ολόφρεσκια και το star performance  μπορεί εδώ να δωσει άλλη απάντηση, την απάντηση του «ένα αστέρι γεννήθηκε», όπως είχε γίνει με την Ωντρεϋ Χέπμπορν καιΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΙΑ ΑΛΛΕΣ ΣΥΞΥΛΕΣ .  Μιλώ για την ΜΙΚΥ ΜΑΝΤΙΣΟΝ, η οποία έρχεται κι από ταινιάρα υψηλων διεκδικήσεων, την «ΑΝΟΡΑ» που θεωρείται καλύτερη κι απ΄την «Εμιλια Περεζ» , τουλάχιστον από τα βαριά σωματεία Σκηνοθετών, Παραγωγών, Σεναριογράφων (βάλτε και τον «Χρυσό Φοίνικα» των Κανών, προσθέστε kαι τα ανεξάρτητα «Spirit»)κι επιπλέον το κορίτσι έχει βραβευτει στα BAFTA, άρα έχει σε σημαντικό βαθμό τις ψήφους των Βρετανών μελών της Αμερικάνικης Ακαδημίας. Δεν είναι Εγγλέζα, Αμερικάνα είναι,  δεν τους έχει για πατριωτικούς  σωβινιστικούς λόγους αλλά για κινηματογραφικούς, επειδή εκεί η ερμηνεία της άρεσε περισσότερο από των υπολοίπων. Κι εδώ όντως, αυτή τη στιγμή μπορεί να έχει μετατοπιστεί η μονομαχία και να είναι Μάντισον εναντίον Μουρ Η Μάντισον εκτός από τα μελη των κραταιων Σωματείων που είναι στην Ακαδημία, θα παρει σύσσωμους και τους μοντέρ διότι το παίξιμο της  τελεί στην ταινία υπό την υψηλή φροντίδα του μοντάζ, το οποίο το έχει κάνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης της, ο Σων Μπέηκερ... ». Και τελικά, έτσι κι έγινε. Ούτε η Γκασκόν, με την αρνητική δημοσιοτητα ούτε η Τόρες με την ξενόγλωσση νίκη κι ούτε φυσικά η Ντεμι Μουρ με το οργιώδες publicity αλλά χωρις τον ξενοδόχο, ήτοι τους ερμηνευτικούς, αξιολογικούς κανόνες Διότι αρχικά αντιμάχονταν ως προσωπικότητες δυο ερμηνεύτριες με απωθητικά έργα, η Γκασκόν κι η Μουρ

Πάμε να δούμε τις ταινίες και πως τις όριζα

SUBSTANCE. «Τολμώ κι εκτρέπομαι, είμαι από Γυναίκα και Γαλλίδα, κρατώ το γκροτέσκο σε Τέχνη και φτιάχνω δυνατότητες για δοξασμένο star performance στην πρωταγωνίστρια. Γι αυτό είμαι εδώ» . Τελικά το γκροτέσκο, υπερίσχυε του star performance, πολλοί αναρωτήθηκαν για τη σημαντικότητα του χαρακτήρα και του ρόλου απέναντι στο είδος- αλλά και του είδους- κι ήταν το μακιγιαζ που έγινε με χρήση εφφε, αυτό που θεωρήθηκε ως κάτι ξεχωριστό. Η σκηνοθέτης το έφτιαξε για να πλαισιώσει την πρωταγωνίστρια αλλά αυτό είχε αναλάβει τη μεγαλη σκηνή του φιναλε που ηταν και κορύφωση διαρκείας. Ηταν απωθητικό το μακιγιαζ αλλα αναγωρίστηκε η δουλεια του, Στη Μουρ είδαν ότι η ίδια δεν είχε συμμετοχή σε αυτό. Δεν είδαν ότι οι ερμηνευτικές σκηνές ήταν αναλογης δύναμης της απώθησης του μακιγιαζ. Κι ότι η σκηνοθέτης είχε ριξει εκεί βαρος βεβαιως  για να πλαισιωσει και να βοηθήσει την πρωταγωνίστρια αλλά στην κορύφωση την αφηνε ακαλυπτη. Δεν ηταν ερμηνευτικό μακιγιαζ, δεν ήταν ο Γκαρυ Ολντμαν ως Τσωρτσιλ ούτε ο Τζων Χαρτ στον «Ανθρωπο ελεφαντα». Το μακιγιαζ στη μεγαλη σκηνή κινήθηκε ανεξάρτητα.

ΕΜΙΛΙΑ ΠΕΡΕΖ. «Είμαι η εξέλιξη, η προκλητικότητα ,η συμπερίληψη, κατέχω τα είδη κι η εμβελεια μου είναι Διεθνής. Κι είμαι εδώ». Αυτό όριζα ως ταυτοτητα. Από αυτή την ταυτότητα  , δυο στοιχεία είναι που επισημάνθηκαν ότι εκπροσωπούν τα συνθετα στοιχεία του έργου, η ερμηνεία της ΖΟΕ ΣΑΛΝΤΑΝΙΑ στον β’ γυναικείο  που κατά πολλούς επισκίαζε την άλλη ερμηνεύτρια την Γκασκόν, σε σημείο που εξ αρχης κάποιοι θεωρούσαν ότι η Σαλντανια είναι «πιο» πρωταγωνίστρια από την πρωταγωνίστρια, κι ηταν αυτή που είχε και το δραματικό χαρακτήρα και την εμπλοκή στο δραματικό θέμα της ταινίας, δικηγόρος και ναρκωτικά, κι είχε και το τραγούδι-μουσικό νούμερο, που ηταν τραγούδι μιούζικαλ το οποίο  ανέπτυσσε τις ψυχολογικές διαθεσεις της απέναντι στο θέμα στη δεδομένη στιγμή κι αποκαλυπτε και τις ικανότητες και για το μουσικό είδος. Τραγουδι- νουμερο το “El mal», δίνει Oscar και στο σκηνοθέτη-σεναριογράφο που έγραψε τους στιχους του τραγουδιού. Μικρή συγκομιδή διότι απώθησε το έργο, όπως σε ένα βαθμό και το «Substance». Το ότι απώθησε η «Εμίλια Πέρεζ» και πολλοί θα αναρωτήθηκαν «μα τι είναι αυτό που μας λέει;» ‘ηρθε ως απάντηση από το «ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ». Διότι στην Ξενη Ταινία, στη Διεθνή όπως τη λένε σημερα,πρώτο και κυριο ζητούμενο είναι το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, από μια άλλη χωρα, από ένα άλλο λαό. Να τι έγραφα ως ταυότητα για το «Είμαι ακόμα εδώ»:

ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ. «Είμαι το Διεθνές , από τριτοκοσμική χώρα που κατάφερε να μπει στην 10άδα, μαζί με την Διεθνη 5άδα ως εκπρόσωπος της χώρας μου καθώς και στης πρωταγωνίστριας διότι κουβαλώ το πολιτικο σινεμά που εξελιπε κι έχει τις δυνατοτητες της ανάγκης να γυρίσει». Δηλαδή, όταν έχεις να ψηφίσεις, να διαλέξεις ανάμεσα σε ένα εργο που αναφερεται στη βραζιλιανικη δικτατορία με τις εξαφανίσεις πολιτων και το αγωνα μιας γυναίκας με πεντε παιδιά που της εξαφάνισαν τον αντρα κι αυτή μπαίνει στον αγωνα κι έεχεις απέναντι ένα φιλμ με βαρώνο της ηρωίνης και των μεξικανικων καρτελ που άλλαξε φύλο κι έγνε μιούζικαλ  κι ως γυναίκα θελησε αποκατασταση τιμής, μάλλον η πρωτη ιστορία σε συγκινεί περισσότερο. Η απάντηση ηταν σαφής, Στην περίπτωση της Τόρες ναι μεν είχαμε το ρεαλισμό στο παίξιμο αλλά..πάμε λίγο πίσω στο  pantimo.gr και στη σχετικη επισήμανση στον Α Γυναικείο, σχετικά με την Φερνάντα Τόρες «. Το παίξιμο της είναι ρεαλιστικό, είναι αληθινό, είναι λιτό, είναι ανθρώπινο, του λείπει όμως ένας εσωτερικός παλμός, αυτό που λέμε γοητεία της υποκριτικής. Η οποία , καλό είναι να υπάρχει, ακόμα και στην απόλυτο ρεαλισμό. Εδω θα αφαιρεθούν ψήφοι από μεριάς ηθοποιών και σίγουρα ενδυματολόγων ή μακιγιέρ, όμως, θα πάρει σταυρούς από τους casting directors, καταρχάς κι ως επιλογή».  Αυτά εγραφα. Κι ετσι το «Είμαι ακόμα εδώ» «καθαρισε» με το Oscar της Διεθνούς ταινίας

Και προχωράμε στο THE BRUTALIST , που είναι το Νο 2 στην καταταξη μετά την ΑΝΟΡΑ

«THE BRUTALIST» Στο «Ναι, αλλά εγω είμαι το σινεμά, από όλες τις απόψεις , κι είμαι εδώ», η απάντηση της Κινηματογραφίας ήταν…μερική. Υιοθέτησε την ανανεωση του παλιού που γίνεται μοτέρνο και καινούργιο,  , αλλά ως προς το "είμαι το σινεμά" , είδε τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ  να έρχεται με μια καινούργια προοπτική απεικόνισης μιας αρχιτεκτονικής και τη ΜΟΥΣΙΚΗ να κάνει το άναρχο παιχνίδι της , κι έκρινε πως η Σκηνοθεσία πέρασε μέσα από αυτά τα δύο. Διότι το κομμάτι του ΣΙΝΕΜΑ το αδιαμφισβήτο ήταν ο πρωταγωνιστής, η πρωταγωνιστική ερμηνεια του ΑΝΤΡΙΕΝ ΜΠΡΟΝΤΥ. Ο οποίος κάνει ένα άθλο μελέτης Σχολών, ανοίγει ένα καινουργιο κυκλο σπουδων στις Σχολές, Μοιάζει  με εκείνο που άνοιξε ο Αλ Πατσίνο στο «Αρωμα γυναίκα» , την εξελιξη του παιξιματος του τυφλου. Ως τονΠατσίνο οι «τυφλοί» βολεύονταν με το να μη κοιτουν ευθεως ένα πρόσωπο ή ένα αντικείμενο. Ο Πατσίνο έκανε να συμπεριφέρεται «τυφλα» και το Σωμα. Διδασκα τότε στη Σχολή του Βασιλη Διαμαντόπουλου κι ο αείμνηστος το είχε εντάξει ως έκτακτο κύκλο  μαθημάτων , που τον ακολουθησαν κι οι Σχολές στην Αμερική, πρωτοπόρος ο Διαμαντοπουλος, το πως χορευει ο τυφλός, έκανε μάθημα το ταγκό του τυφλού Πατσίνο. Εδώ, στον Αντριαν Μπρόντυ, τι θα έκανα μάθημα; Τι θα έβαζα στην ΥΛΗ; Το πως παίζει ένας ηθοποιός  τον Εβραιο επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος και κάνει  δυο εντελως διαφορετικές ερμηνείες στον "Πιανίστα" και στον "Brutalist" διότι έχει και δυο εντελώς διαφορετικά σεναρια , κατεπέκταση και χαρακτήρες,που προορίζονται και προάγουν δυο εντελώς διαφορετικές ταινίες κι οι δυο Εβραίοι του Ολοκαυτωματος διαφέρουν μεταξύ τους σχεδόν ριζικα.. Αυτό θα ήταν πολύ ωραίο masterclass, να το δινε ο ίδιος ο Μπρόντυ.

«WICKED»  “Είμαι το μιούζικαλ με τις σταθερές βάσεις και τις ανανεωτικές του προοπτικές. Φέρνω το παλιο παραμύθι, μουσικές, χορευτικά, σκηνικά και κοστούμια κι ερμηνεύτριες του είδους για το μελλον του, κι είμαι εδώ». Αυτό οριζα ως ταυτοτητα. Η δουλειά κυρίως πάνω στα χρώματα, ξεκινώντας από το πρασινο που αφορά στη μαυρη ηρωίδα η οποία..πρασινίζει κι η αντίστιξη με το ροζ που αφορά στον ανταγωνιστικό προς αυτή χαρακτήρα, έβαλαν τις χρωματικές βάσεις της διήθησης  στο παραμύθι των χρωματων και τα δυο χρωματα επενεβησαν τόσο στη ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ η οποία έστηνε σκηνικό παραμυθιού για μιούζικαλ, όσο και στα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ κι έτσι η πανδαισία του είδους μιούζικαλ αναγνωρίστηκε στα ΣΚΗΝΙΚΑ ως πλαίσιο και στα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ως επέκταση στο ανθρωπινο στοιχεία, στα πρόσωπα του παραμυθιού Με αποχρωσεις για το είδος μιούζικαλ, με μια διάθεση μασκαρατας.

«DUNE 2» Όπως το όριζα : « Είμαι το σύγχρονο υπερθεαμα, αυτό που  έχει αναγκη ως ψυχαγωγία η εποχή, τηρω τους κανόνες και τα προικιά της κινηματογραφικής τεχνολογίας, είμαι από καλό σκηνοθέτη κι είμαι εδώ». Πάνω σε αυτό έφυγε με δύο Oscar, αλληλοεξαρτώμενα. Των ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΦΕ και του ΗΧΟΥ. Τα ΕΦΦΕ , αμμοθύελλα προπάντων, προϋπέθεταν ήχο για να φανεί το μεγαλείο τους, κι ο ήχος εμπνεόταν από τα οπτικά εφφέ  για να δικαιολογήσει και την παρουσία του στα σινεμά της υψηλής τεχνλογίας.

"ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ". Καθάρισε με ένα αλλά ήταν το ..ένας αλα Λέων. Το Σενάριο. Ναι αλλά εγω είμαι το σεναριο. Δοξαστηκε από μόνο του και μόνο του. Κι εδω η "Ανόρα", ως προς την ταινία, σταθηκε πιο δυνατή. Το "Κονκλάβιο" εγγράφεται ως ΤΑΙΝΙΑ ΣΕΝΑΡΙΟΥ, κατα βάση 

"FLOW. Οπως περσυ με "Το αγόρι κι ο ερωδιός" έτσι και φετος, για δευτερη συνεχόμενη χρονιά, κερδίζει το καλλιτεχνικό του είδους. Το οποίο είναι επίσης ξενο, όπως και το περσινό. Εκείνο ήταν γιαπωνέζικο, τουτο είναι από τη Λετονία. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι ότι είχε εισχωρησει και στην 5άδα της Διεθνούς, ένας συνδυασμός καλλιτεχνικού και παιδικού-ψυχαγωγικού ΧΩΡΙς ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ. Μόνο με την εικόνα κια τη δράση της. Οικολογικού περιεχομένου με ενα νεο κατακλυσμό του ...Νωε αλλά και αλληγορικής αξίας για την κατανίκηση του φόβου. Αφου μια γατα τα βάζει με το νερό κι επιβιώνει. Ο,τι πρεπει για τα παιδάκια, να μαθαίνουν να μη φοβούνται

Τέλος , συμπληρώνουμε με  άλλην μια ταινία που δεν είναι από 10αδα της καλύτερης, το «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ» που το Oscar Ερμηνείας Β’ Ρόλου στον ΚΙΕΡΑΝ ΚΑΛΚΙΝ είχε φανεί σχεδόν εξαρχής. Κι έγραφα για αυτόν στον ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ Β’ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ του Pantimo.gr « Εδώ ο Κάλκιν αν και δίπλα στον Αϊζενμπεργκ  καταθέτει δικό του μερτικό στην ιστορία που προσκλήθηκε να συμμετάσχει, δεν κινεί τα νήματα, έχει όμως τον ωραίο ρόλο, τον εγγονό που ως χαρακτήρας είναι κόντρα κατά την αφετηρία αυτού που πάνε να ξεκινήσουν, να προσκυνήσουν τα ιερα χώματα της γιαγιάς και της καταγωγής, είναι ο τρελούλης ο Κάλκιν, ο κάπως πιο επιπόλαιος, αλλά ακριβώς λόγω αυτού γίνεται ο ρόλος πιο ενδιαφέρων επειδή οι επιπτώσεις πάνω του, θα φέρουν ανατροπή και θα εξυπηρετήσουν τη σεναριακή εξέλιξη κι ολοκλήρωση του έργου»

Κι οφεείλω και μια αναφορά σε κάποιο που αν και με 8 υποψηφιότητες έμεινε εντελώς εκτός ,αν και οι Συντεχνίες το τελευταίο διάστημα κλόνισαν τα «Στοιχηματα» περί και καλά ερμηνευτικού φαβορί. Το «A COMPLETE UNKNOWN”, ευχάριστο στην παρακολούθηση, δεν του αναγωριστηκε συναρπαστικότητα σε κάποιο τομέα και κυρίως στον Α’ ανδρικό παρόλο ότι η Συντεχνία του Σωματείου Ηθοποιών υπέρ του  Τιμοτε Σαλαμέ απλώς μπέρδεψε το «Στοίχημα» αλλά τον υπέρτερο του, τον  ΑΝΤΡΙΕΝ ΜΠΡΟΝΤΥ δεν τον καταφερε. Η περίπτωση του ηταν όμοια με της ΝΤέμι Μουρ: Ένα publicity, που δεν έφτασε το σκοπό του.

Εδώ τελειώνουμε. Ευχαριστω για μια ακόμα φορά, Καλή Μελέτη, και πάμε σιγα σιγα για τα επόμενα αφού μελετάμε τα αφιερωματα του pantimo.gr , όποτε έχουμε καιρό , για την πληρεστερη εμβάθυνση μας.