Τυπικά, ή…τυπολογικά, εδώ δεν παίζει η ταινία διότι οι τίτλοι δηλώνουν ότι το σεναριο βασίζεται στο λιμπρέτο του Τέρενς Μακ Νάλι, από το θεατρικό μιούζικαλ, κι εχει και τα τραγουδια των Τζων Κάντερ και Φρεντ Εμπ ενώ ως συγγραφική πηγή αναφέρεται ο Πουιγκ του βιβλίου. ΚΙ όχι ο Λέναρντ Σρεηνετρ της σεναριακής διασκευής για το φιλμ του Μπαμπένκο.

Μαλιστα!!

Ωστόσο, το αποτέλεσμα, δεν τα ξεκαθαρίζει καθόλου τα πραγματα. ‘Η μάλλον κάνει το εξής: Δεν καταφέρνει να τα εναρμονίσει τα δυο στοιχεία , να τα πλέξει στον αργαλειό τον χειροκίνητο, να ανακατευθούν μεταξύ τους οι κλωστές του μιούζικαλ και τα χρώματα του δραματος φυλακής με τον gay χαρακτήρα που βρίσκεται στη φυλακή για «σοδομισμό» ,μια και στην Αργεντινή του δικτάτορα ΒΙντέλα η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα (όχι πως δεν εξακολουθεί να είναι σε αρκετές χωρες του πλανήτη αυτού). Και βρίσκεται στο ίδιο κελί με ένα πολιτικό κρατούμενο, όπου την «κουμπαριά» της συνεύρεσης την εχει κάνει ο διευθυντής των φυλακών μήπως κι ομοφυλόφιλος γοητεύσει τον αντάρτη και του αποσπάσει πληροφορίες χρήσιμες για το καθεστώς.  Κι οι δυο άντρες, που απέχουν όσο η μέρα με τη νυχτα, θα έλθουν σιγά σιγα κοντα κι αφορμή αλλά και όχημα θα είναι μια σειρά ταινιών τυπου κλασικου Χολυγουντ που διηγείται ο γκέι στον αντάρτη.

Στην ταινία λοιπόν ο ΜΠΙΛ ΚΟΝΤΟΝ που ανελαβε να το σκηνοθετήσει, το αρχίζει ως ταινια φυλακής με την αναλογη ατμόσφαιρα, κανονικά ως πρόζα κι όταν ξεκινούν οι σκηνές με τις χολυγουντιανές ταινίες και την ηρωίδα τους, την καταραμένη γυναίκα αράχνη, οι θεατές τις βλέπουμε ως μιούζικαλ του κλασικού Χόλυγουντ.

Ναι, στο θέατρο, η μετατροπή του γνωστού φιλμ και βιβλίου επίσης, σε ξεκινημα δραματος φυλακής και στη συνέχεια οι παρεμβολές των σκηνών μιούζικαλ, που διακοπτουν τη δράση και μας πάνε σε άλλες σφαίρες, ναι, εκεί είναι μιούζικαλ.

Στην ταινία, όμως, αυτή η συνύπαρξη δειχνει να μη λειτουργεί επειδή είναι σαν να μη συμβαίνει. Σαν να μην ήρθαν ποτέ τα δυο μέρη σε συμφωνία. Αυτό έχει ως αποτελεσμα την αποσπασματική εκτίμηση των μουσικων σκηνών, όπου πραγματικά λάμπει και ξεχωρίζει η ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΛΟΠΕΖ στο πως χειρίζεται τα νούμερα κι ως τραγουδίστρια κι ως show woman αλλά κι ως ηθοποιός όταν χρειαστεί, ειδικά προς το τελος με το διπλό ρόλο., όμως η μη συγχωνευση των δυο μερών αποβαίνει εις βαρος της τωρινής ταινίας διότι μια και το μιούζικαλ δεν εισχωρει στη δραση, στο κελί της φυλακής, δεν μπαίνει μέσα στο δράμα, οπότε  μοιραία κι ο θεατής , κι όχι αδικα ,θα συγκρίνει με την ταινία του Μπαμπένκο και την ερμηνειαρα του ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΧΑΡΤ που του είχε χαρίσει και το Oscar.

Κι ο τωρινός Μολίνα, ο άγνωστος στους πολλούς ΤΟΝΑΤΙΟΥ, δεν είναι ευκαταφρόνητος, το αντίθετο, το σύνολο, όμως, είναι που κάνει τη διαφορά οπότε σε ένα  συνολο που λειτουργεί μερικώς, μειώνεται κι η εντύπωση της ερμηνείας. Το αναλογο ισχύει και για τον ΝΤΙΕΓΚΟ ΛΟΥΝΑ στο ρόλο του πολιτικού κρατούμενου, βέβαια ο ρόλος του Μολίνα, του ομοφυλόφιλου,  είναι ο ρόλος με το ζουμί

Ο ΜΠΙΛ ΚΟΝΤΟΝ είναι περισσότερο σεναριογράφος και δή διασκευαστης και λιγότερο σκηνοθέτης. Ειδικά, για σύνθετα πράγματα. Ως σκηνοθέτης σεναριου και δη δικού του, κι εννοώ από το χώρο της πρόζας, μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα, αν θυμηθούμε το «ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ» για το οποίο είχε παρει και το OSCAR του ΕΚ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ ΣΕΝΑΡΙΟΥ- για τη Σκηνοθεσία ούτε που τον είχαν συζητήσει. Ηταν όλο πιστωμένο εκεί. Στο Σενάριο!!!!