Όταν ειδα την ταινία παρατήρησα σημάδια κόπωσης. Και το έγραψα σαν πρώτη εντύπωση, τότε στις «Νύχτες πρεμιέρας». Σαν να εχει «παγιδευτεί» σε κάτι το οποίο πρέπει να επαναλαμβάνει, διότι του το ζητούν εκείνοι που επωφελούνται, που βγάζουν λεφτά δηλαδή από αυτόν και διότι, φαίνεται ότι δεν του το ζητούν άδικα, μια και οι θεατές του επικροτούν και θαυμάζουν.
Κι αυτό είναι μια παγίδα για τον Λάνθιμο. Οπως και για πολλούς αλλους όταν τους συμβαίνει.
Και μαλιστα, ορισμένοι φτάνουν και στην ακρότητα να μιλούν και περί «πολιτικής αλληγορίας», όχι τόσο με την αριστοτελική έννοια περί «πολιτικού», οπότε στο «πολιτικό» περιλαμβάνονται τα πάντα , δηλαδή σε αυτή την αντίληψη και μια κωμωδία με τον Ψάλτη πάλι «πολιτική» είναι αφού πολιτικά είναι όλα. Εδώ, όμως το «πολιτικό» το χρησιμοποιούν με τη στενότερη έννοια κυρίως αυτή την έννοια που όταν θέλουν να υποστηρίξουν κάποιον ή κάποια ταινία του, την ανακηρύσσουν «βαθυτατα πολιτική».
Φυσικά και δεν θα έλεγα ως κριτικός που απευθύνεται σε θεατές ότι η «Βουγονία» ανήκει στον πολιτικό κινηματογράφο δηλαδη μαζί με τον Γαβρα, τον Ρόζι, τον Παναχί ή τους ομοίους τους.
ΕΧει, όμως, τέτοια στοιχεία σουρεάλας που η υπεράσπιση μπορεί να βρίσκει άπειρα πατήματα και να θέλει να δώσει βάθος και βάρος στο ανεξήγητο ή στο δυσεξήγητο, και το «πολιτικό» είναι πάντοτε η πρώτη ευκολία.
Ενας συνωμοσιολόγος λοιπόν, επάγγελμα μελισσοκόμος όπου από εκεί κατάγεται και το εύρημα περι μελισσών και κόπρων ταύρων και ετυμολογικό της λέξης «βουγονία» του τίτλου , αυτός λοιπόν μαζί με τον διανοητικά ανάπηρο εξαδελφο του απαγάγουν την προϊσταμένη ενός ερευνητικού κέντρου την οποία θεωρούν εξωγήινη η οποία ήρθε να καταστρέψει τη Γη και την Ανθρωπότητα. Η απαγωγή έχει ως στόχο να την πείσουν να φερει σε επαφή τους δυο παλαβούς με τον αρχηγό της εξωγηινης φυλής ώστε να διαπραγματευτούν το μελλον της ανθρωπότητας.
Σουρεάλα και των γονέων, γιατί όχι, με σοβαρούς λογαριασμούς ωστόσο κάποιοι θα πουν «τι είναι αυτό πάλι;». «Αυτό» πάντως είναι remake κορεάτικης ταινίας, περίπου όμοια παλαβής , δεν θα σταθω στα περί remake και στο κατά πόσο μένει πιστή στο κορεάτικο πρωτότυπο, επειδή ιδεολογικά διαφωνώ με τέτοιου είδους συγκρίσεις, το remake έχει νόημα όταν φτιάχνει ένα νεο κι αυτονομο έργο, διαφορετικό από το πρωτοτυπο. Από αυτή την αποψη, το στοίχημα είναι κερδισμένο. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι περισσότερο κερδισμένο από το σεναριο και την και την περι αυτού διασκευη που έχει ανασκολοπίσει το πρωτότυπο κι έχει φτιάξει ένα σεναριο για να το σκηνοθετήσει ο Λάνθιμος και λιγότερο ως κερδισμένο από τη σκηνοθεσία του Λάνθιμου. Αν ήταν κερδισμένο από αυτήν, δεν θα είχε λόγο να παραδεχεται την κόπωςη του και το ότι θέλει ένα μεγαλο χρονικό διάστημα άδειας. Στην ταινία είναι εμφανή αυτά τα σημάδια κόπωσης, για αυτό και δεν έχει εμπνεύσει τόσο πολύ τους επι μέρους συνεργάτες όπως στις προηγουμενες πετυχημένες ταινίες (όχι το «Kind of kindness»). Εδώ ο πιο πετυχημένος δείχνει να είναι ο σεναριογράφος ΓΟΥΙΛ ΤΡΕΪΣΥ, όπως ανεφερα και πιο πάνω κι από τους επίλοιπους τους «επι μέρους» θα έβαζα τον συνθέτη,τον ΤΖΕΡΚΙΝ ΦΕΝΤΡΙΞ, που από το «Poor things» είχε δωσει λανθιμέικης αντίληψης πάνω στη μουσική, αυτός δείχνει να παίρνει έμπνευση από το λανθιμαίικο σύμπαν,και να του φτιαχνει κλίμα για να κινηθεί η σκηνοθεσία του. . Και κάνει μια μουσική που πραγματικα εναρμονίζεται με το απρόβλεπτο των καταστάσεων κι ακούγεται κάπως έτσι κι η ίδια.
Κι από τη διανομή, φυσικά η ΕΜΑ ΣΤΟΟΥΝ, δίνει και παλι το δυναμικό παρόν αλλά κάπου ας αναλογιστούμε και τι ρόλο ακριβως παίζει και ποιος είναι ο ρόλος και τι είδους ρόλος είναι πριν μιλήσουμε με ύμνους του αυτόματου πιλότου από τις λανθιμέικες ταινίες της και της «λανθιμέικης» ηθοποιίας της. Περί ηθοποιίας εδώ. . Σημειώνεται ο ΤΖΕΣΕ ΠΛΕΜΟΝΣ για το πράγματι σουρεαλιστικό στοιχείο που ενέταξε στο παίξιμο του, το οποίο δεν μπορεί να κριθεί με κριτήρια ειμή μόνο του συγκεκριμέονυ γκροτέσκ.
Ο ΜΑΥΡΟΨΑΡΙΔΗΣ έχει αναλάβει να δωσει ρυθμό στην κουρασμένη, επιτρέψτε μου την έκφραση,, σκηνοθεσία του Λάνθιμου, σαν να του το παρήγγειλαν πιεστικά κι αυτος δεν είχε τρόπο να αρνηθεί, και κάπως έτσι δικαιολογείται όλη αυτή κούραση που βγάζει στις δηλώσεις του, ότι έχει αναγκη ανασας κι ανάπαυλας. Την οποία την έχει όχι για να κοιμηθεί λίγο παραπάνω, αλλά για να ανανεωθεί ο ίδιος, να ψάξει καινούργιους δρόμους ή έστω διαδρόμους διότι αυτή τη στιγμή δείχνει να έχει μπλοκαριστεί στο είδος που ο ίδιος δημιουργησε κι επέβαλε κι επειδή είναι πετυχημένο δεν τον αφήνουν να πάρει μια ανάσα.