Θα μου πείτε «ας την έβγαζαν τότε καλοκαίρι»
Όχι, δεν είναι εκεί το θέμα μα στο ότι πολλά έργα δουλεύουν με βραδεία καύση και πυροδοτούνται λίγο – λίγο.
Ωστόσο, η «Γυναίκα από χρυσό» μπορεί να επανέλθει κατά την περίοδο των Οσκαρ, όταν θα «καταμετρηθούν» οι γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς, που οι καλές αναμένονται να ενσκήψουν στους επόμενους μήνες, και τότε η ΕΛΕΝ ΜΙΡΕΝ θα μπορούσε να λειτουργήσει κι ως «πασπαρτού».
Διότι είναι μια ερμηνεία του είδους «ένα το κρατούμενο». Δεν την υπολογίζεις με τη μία για την πεντάδα, όχι διότι ως ερμηνεία χάσκει σε τίποτα, μα επειδή ο ρόλος έτσι όπως είναι γραμμένος , μοιάζει κάπως επιφανειακός αφού το φιλμ κινείται περισσότερο στους κανόνες του entertainment. Της καθαρώς, δηλαδή, ψυχαγωγικής ταινίας που βασίζεται σε μια ιστορία με περιεχόμενο.
Το εν λόγω περιεχόμενο αφορά στον αγώνα ενός υπαρκτού προσώπου, είναι κι αυτό δηλαδή based on a true story, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, στην ιστορία της Αυστριακής Εβραίας Μαρία Αλτμαν, που έδωσε έναν αγώνα με την συμπαράσταση του νεαρού δικηγόρου της προκειμένου να της επιστρέψει η αυστριακή κυβέρνηση τα έργα τέχνης που της είχαν κλέψει την περίοδο των ναζιστικών διώξεων επειδή ήταν Ισραηλίτισσα.
Το θέμα βεβαίως κι είναι δυνατό κι οι σεναριογράφοι έχουν φροντίσει να φτιάξουν και μία σχέση ανάμεσα στην Αυστριακή πεισματάρα και στον νεαρό δικηγόρο ώστε να προχωρεί σε σταθερότερες βάσεις η ιστορία. Ολο ,όμως, το φιλμ, όλο το σκεπτικό είναι γραμμένο με βάση το κλισέ του μοναχικού «Αμερικανού» ήρωα (άσχετο αν δεν είναι Αμερικανίδα η ηρωίδα, είναι, όμως, «Αμερικανός» ο δικηγόρος σε νοοτροπία και θέσεις κλπ, κλπ), του μοναχικού ήρωα δηλαδή που καταφέρνει να νικήσει στο τέλος σε ένα αγώνα γεμάτο αντιξοότητες που φαίνεται εκ προοιμίου χαμένος. ΚΙ ο κανόνας γραφής έχει να κάνει με το entertainment, όπως το ορίζουν οι Αμερικανοί. Εχει να κάνει δηλαδή περισσότερο με τους κανόνες της ψυχαγωγίας. Γι αυτό και λέω ότι αν λειτουργούσε το σύστημα της β’ προβολής και της θερινής επανάληψης η ταινία θα ήταν ιδεώδης για καλοκαιρινή ανακάλυψη. Ειδικά, τώρα που είδα και στάθηκα θετικός, την «Γαλλική σουίτα», ας πούμε, η οποία δεν είναι ανώτερη από την «Γυναίκα από χρυσό», δεν είναι όμως και τόσο «φιλόδοξη», παρόλο ότι στο φινάλε «φιλοδοξεί» κι αυτή στην ισχυροποίηση του «βασισμένο σε αληθινή ιστορία».
Συνεπώς, με το εν λόγω φιλμ της Ελεν Μίρεν που σκηνοθέτησε ο ΣΑΙΜΟΝ ΚΕΡΤΙΣ, υπάρχει ανοιχτός λογαριασμός τόσο με το κοινό όσο και με μια πιθανότητα στα προσεχή Οσκαρ αν κι επαναλαμβάνω πως τόσο το σενάριο όσο και ο κεντρικός ρόλος ενδιαφέρεται περισσότερο για την επιφάνεια, δεν γίνεται δηλαδή ένα δράμα ολοκαυτώματος τύπου «Πιανίστας», όμως, για να λέγεται η αλήθεια, δεν χάνει την ουσία και βρίσκει υπεράσπιση σε εκείνους που επιμένουν ότι η αληθινή Τέχνη έχει πάνω από όλα ψυχαγωγικό χαρακτήρα..
Η επιφάνεια επιτρέπει στην Ελεν Μίρεν να προβάλει τις δικές της βιρτουοζιτέ, στο να κάνει την ηρωίδα πολύ εντυπωσιακή. Και βέβαια η ηθοποιός είναι πράγματι εντυπωσιακή!. Κι επιπλέον, οφείλεται μία αναγνώριση και στον ΡΑΙΑΝ ΡΕΙΝΟΛΝΤΣ, της κρατά τα ίσα κι αυτό είναι που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «χημεία». Κι η παραγωγή προσφέρει στο σκηνοθέτη υψηλής αξίας δυνατότητες σε σκηνογραφική διεύθυνση, φωτογραφία , κοστούμια κι εκείνος με τη σειρά του δείχνει για μια ακόμα φορά, όπως το είχε κάνει και στο «Επτά μέρες με την Μαίριλυν» ότι μπορεί να φτιάχνει ψυχαγωγικές ταινίας με ήρωες αληθινά πρόσωπα όπου ο «μυθιστορηματικός» χαρακτήρας» δεν θυσιάζεται υπέρ του «ντοκουμέντο» αλλά ούτε και το «ντοκουμέντο» να χάνει την ταυτότητα του.