- MUSTANG(θα προβληθεί στην Ελλάδα με τον τίτλο «Οι ατίθασες»)
Ξεκινώ από αυτή για τον απλούστατο λόγο ότι είναι η ΚΑΛΥΤΕΡΗ από τις τρεις. Το θέμα είναι ότι η επιλογή του Ειπίδη, του διευθυντή του Φεστιβάλ, για αυτό το πρόγραμμα, αποκαθιστά λίγο και την τάξη διότι το φιλμ είναι ακριβώς «μια ματιά στα Βαλκάνια» ωστόσο οι συμπαραγωγές τα έχουν κάνει λίγο μαντάρα. Πρόκειται για ταινία ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΚΑΤΟ ΤΟΙΣ ΕΚΑΤΟ, από Τουρκάλα σκηνοθέτη, την ΝΤΕΝΙΖ ΓΚΑΜΣΕ ΕΡΓΚΥΒΕΝ, με Τούρκους ηθοποιούς, τουρκικό θέμα, στην Τουρκία γυρισμένο, στην Τουρκία διαδραματιζόμενο εξού και μου είναι αδιανόητο ότι για το ΟΣΚΑΡ το έχει υποβάλλει η ΓΑΛΛΙΑ. Ναι, στο Θεό που πιστεύετε είναι η επίσημη φετινή εκπροσώπηση της ΓΑΛΛΙΑΣ για τα Οσκαρ. Από τόσες ταινίες που παράγει η Γαλλία, αυτή την τούρκικη διάλεξε να υποβάλει; Τι σχέση έχει αυτή η ταινία με τον γαλλικό κινηματογράφο; Αν είναι δυνατόν!!Ναι, ΟΚ, τα άλλοθι υπάρχουν. Εχει γαλλική χρηματοδότηση, η Τουρκάλα έχει πάρει γαλλική υπηκοότητα κλπ κλπ. Τυπικά είναι εντάξει. Μα το πρόβλημα μου δεν είναι η τυπικότητα αλλά η κινηματογραφική ουσία. Είναι αυτό ένα γαλλικό φιλμ; Τόσο πολύ περιφρόνησε το πολυδιαφημισμένο σινεμά της η Γαλλία; Πάμε λοιπόν στην ταινία η οποία δεν φταίει για όλο αυτό, πόσο μάλλον, όταν πρόκειται και για καλή ταινία και φυσικά αυτός είναι ο λόγος που η Γαλλία προτίμησε από δικά της αμφίβολα για τα οποία επιμένω πως δεν είναι σπουδαία αλλά εργάκια. Ερχεται η ίδια και με επιβεβαιώνει.
Το φιλμ βρίσκεται ήδη στις ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ για ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ, όχι όμως και για σκηνοθεσία. Το έργο έχει ΚΑΙ δύναμη αλλά ΚΑΙ πρωτοτυπία κυρίως στην εξέλιξη του μια και συνεχώς ανατρέπονται αυτά που νομίζουμε ότι θα συμβούν και που η ένταση του φιλμ μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι έρχονται. Είναι ένα έργο πάνω στη θέση των νεαρών κοριτσιών στη σημερινή τουρκική κοινωνία και δη στην επαρχία. Οπου πέντε κορίτσια, αδελφές, ένα καλοκαίρι, κατηγορούνται για έλλειψη σεμνότητας από το θείο τους που έχει αναλάβει την προστασία τους και τις συντηρεί μαζί με τη γιαγιά τους, τη μάνα του, μια και τα κορίτσια είναι ορφανά. Κατηγορούνται για έλλειψη σεμνότητας, επειδή έκαναν παιχνίδια στη θάλασσα με ένα αγόρι, παιχνίδια εκτός εισαγωγικών αλλά με αγόρι, ο θείος τις αντιμετωπίζει με σκληρότητα, διότι έχει και την ευθύνη τους εδώ που τα λέμε κι από ό, τι βλέπουμε δική του οικογένεια δεν έκανε μια κι ανέλαβε να μεγαλώσει τις ορφανές ανηψιές του. Εχει όμως και μια κοινωνία απέναντι του, σε επαρχία τώρα στη Βόρεια Τουρκία, καταλαβαίνει κανείς πολλά. Και τον περίγυρο και τη νοοτροπία και…και..και..Τις κλείνει μέσα στο σπίτι, τις σταματά κι από το σχολείο αλλά αυτές δεν καταλαβαίνουν….Αλλάχ. Καταπιέζονται, πνίγονται, θέλουν να αποδράσουν. Κι αποφασίζουν να την κοπανίσουν και να πάνε στην πρωτεύουσα για να παρακολουθήσουν… ποδόσφαιρο. Κρυφά από το θείο, οργανώνοντας κι ολόκληρο το χωριό, όπου οι γυναίκες οι συγχωριανές θα συνδράμουν στη συνωμοσία. Πανέξυπνο, διαφορετικό, αποπνέει ελευθερία και φυσικά κεντά και το δράμα.
- BABAI.
Σημαίνει «μπαμπάς». Το πιο «αδύναμο από τα τρία, συμμετείχε στα προκριματικά των Ευρωπαικών Βραβείων, δεν πέρασε σε καμία κατηγορία, είναι η επίσημη υποβολή του ΚΟΣΟΒΟΥ για το ΟΣΚΑΡ. Σκηνοθεσία: ΒΙΣΑΡ ΜΟΡΙΝΑ.
Με το μεταναστευτικό έχει να κάνει αλλά μέσα από μια προσωπική ιστορία, δραματική, που, επιτρέψτε μου να το πω, αυτό που της λείπει για να την απογειώσει, είναι το «μελό». Ναι, χρειαζόταν λίγη περισσότερη ένταση . Διότι αυτό το δεκάχρονο παιδάκι που πρωταγωνιστεί στην ιστορία ζει μια πολύ συγκινητική περιπέτεια αλλά ο σκηνοθέτης φοβάται να την τονίσει αυτή τη συγκινητικότητα, την αφήνει να την καταλάβουμε μόνοι μας. Κι επίσης πολύ δραματικό πρόσωπο είναι κι ο μπαμπάς του τίτλου, ο οποίος θέλει να αποδράσει από τη χαμοζωή (τσιγάρα πουλάει ο άνθρωπος), να πάει στη Γερμανία, ο μικρός δεν τον αφήνει να φύγει, υπάρχει και μια μάνα που τους έχει εγκαταλείψει, ένα ατύχημα στέλνει τον πιτσιρικά στο νοσοκομείο κι όταν ο μικρός συνέρχεται διαπιστώνει ότι ο πατέρας την «έκανε», το έσκασε για τη Γερμανία (όλοι εκεί θέλουν να πάνε-ωιμέ) , κρυφά, χωρίς να τον πάρει μαζί του και τότε ο πιτσιρίκος αποφασίζει να πάει μόνος του στη Γερμανία και να τον βρει! Η ταινία επιχειρεί, και σε ένα βαθμό το καταφέρνει, να υπογραμμίσει την κοινωνική αντιξοότητα μέσα από αυτή την προσωπική ιστορία. Πάντως ήθελα να κλάψω με τον πιτσιρικά αλλά ο σκηνοθέτης δεν με άφησε.
- AFERIM.
Επίσημη υποβολή της ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ για τα ΟΣΚΑΡ, στα ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ πήρε υποψηφιότητα στην κατηγορία του ΣΕΝΑΡΙΟΥ. Κι ήταν αυτό που περίμενα να του συμβεί αν οι κινηματογραφιστές Ευρωπαίου θα έσκυβαν λίγο παραπάνω στην ταινία. Ασπρόμαυρη ταινία «δρόμου» αλλά τι δρόμου! Στο 19ο αιώνα, ανάμεσα σε βουνά και λαγκάδια, ένας πατέρας αστυνομικός της εποχής (φουστανέλες κλπ) μαζί με το γιό του περιπλανιούνται για να συλλάβουν ένα τσιγγάνο που δραπέτευσε από τη φυλακή. Πολύ παράξενη ταινία, πολύ αργή για τα γούστα μου, αλλά όσο κι αν δεν της φαίνεται, το σενάριο είναι το κύριο ατού της, ένα σενάριο όχι πυκνογραμμένο ως υπόθεση αλλά κάτι σαν μελέτη στο είδος γουέστερν αλα ρουμάνικα. Ένα σενάριο περιπλάνησης και εικόνων κυρίως δάσους που θα μπορούσε να εκτιμηθεί ως intellectualwesternmadeinBalkan. Σκηνοθεσία: ΡΑΝΤΟΥ ΓΙΟΥΝΤΕ