Εμεινα ΜΑΓΕΜΕΝΟΣ με την ταινία. Αφενός το έργο καθαυτό. Αφετέρου η προσέγγιση. Κοινός παρονομαστής οι δύο ΣΕΒΑΣΤΟΙ αδελφοί.

Να αρχίσω από αυτούς; Που σε λίαν προχωρημένη ηλικία εξακολουθούν να κάνουν σινεμά και να αποτυπώνουν τόση φρεσκάδα κάθε φορά που καταπιάνονται με κάτι; Η να πω ότι έχουν ζαλίσει τους ψευτοθεωρητικούς οι οποίοι τους νόμιζαν για «εύκολους» στην προσαρμογή της θεωρίας του auteur κι οι Ταβιάνι τους έχουν αποπροσανατολίσει τελείως με τις ταινίες τους με αποτέλεσμα να χάνουν τον μπούσουλα και το μόνο που βρίσκουν να πουν κάθε φορά από τότε που ξέφυγαν από τον έλεγχο τους είναι «πως η ταινία δεν είναι σαν τις παλιές τους»; Το λένε για κάθε ταινία.

Και πώς να μην πάθουν ζημιά όταν περνούν από το ένα θέμα στο άλλο και δεν μπορούν να τους εντάξουν σε εκείνο που νόμιζαν εύκολο επί «Αλοζανφάν» και επι παρεξηγημένης κι εκβιασμένης ανάγνωσης του «Πατέρα αφέντη»;  Οι Ταβιάνι μπορεί να είναι και να παραμένουν κομμουνιστές αλλά είναι συγχρόνως κι αληθινοί καλλιτέχνες.Κι οι του auter-ισμού, αυτό δεν μπορούν να το παρακολουθήσουν. Οπότε καταφεύγουν στον αφορισμό που διατύπωσα στην παραπάνω παράγραφο

Δεν θα απαριθμήσω τις ταινίες τους διότι ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ προτιμώ να ασχοληθώ απευθείας με το συγκεκριμένο.

Τι έκαναν αυτή τη φορά οι άνθρωποι: ΒΟΚΑΚΙΟ. Όπως είχε κάνει κι ο Παζολίνι. Πήραν ΠΕΝΤΕ ιστορίες από το «Δεκαήμερο»  και έφτιαξαν ένα έργο που ξεχειλίζει από ποίηση, από χιούμορ, από αισθητική ουσίας κι όχι τις αηδίες με το «κάδρο» της «Σιωπηλής δολοφόνου» ή το «Παραμύθι των παραμυθιών» που βαρεθήκαμε τη ζωή μας.

Ποίηση. Σαν γλυκό τραγούδι αναγεννησιακών τροβαδούρων. Γελάσαμε, γοητευθήκαμε..Θα το ξαναπώ: ΠΟΙΗΣΗ.

Αυτή που λείπει από τα σημερινά ανεβάσματα του δικού μας Αριστοφάνη στην Ελλάδα. Οπου τον έχουν μεταβάλει σε φτηνό αναψυκτήριο χυδαιοτήτων. Και ξεχνούν ότι ο Αριστοφάνης ήταν πάνω από όλα ΠΟΙΗΤΗΣ κι αν έμεινε στην αιωνιότητα δεν έμεινε ως επιθεωρησιακά επίκαιρος αλλά επειδή το έργο του διαποτίζεται από ποίηση. Συγχέουν την επικαιρότητα με την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Για αυτό και τα ανεβάσματα του τα μεγάλα τα  έκανε ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΟΛΟΜΟΣ, που ως καλαίσθητος, μορφωμένος αλλά και σκηνοθέτης που μάγευε, είχε επιλέξει τον «φανταιζί» τρόπο για να περιτυλίξει και να διασώσει την ποίηση του Αριστοφάνη, ακριβώς επειδή στον καιρό του ποιητή  δεν υπήρχε η χριστιανική ηθική και δεν είχε ανακαλυφθεί και το υπονοούμενο οπότε ο Αριστοφάνης  έκανε πειράγματα κι όχι ωμά «μπινελίκια». Κι ο ΚΟΥΝ βέβαια σχεδόν παράλληλα με το Σολομό  του έδωσε ύφος λαικού πανηγυριού κι αυτός όμως σε μεταφράσεις κορυφαίων ποιητών μας.

Δείτε τους Ταβιάνι  πως «πιάνουν» τον Βοκάκιο που είναι  κάτι τολμηρά παρεμφερές με τον δικό μας Αριστοφάνη. Ο οποίος Βοκάκιος, όμως, γεννήθηκε όταν πια υπήρχε η χριστιανική ηθική , άρα τα τολμηρά του κι οι υπαινιγμοί του έχουν άλλη βαρύτητα στη μεσαιωνική Ιταλία που ακόμα δεν είναι κράτος. Κι οι Ταβιάνι τον βάζουν κάτω, τον χτενίζουν, τον χαιδεύουν, του προβάλλουν το λόγο και του τον μετατρέπουν σε εικόνα, προβάλλουν το λόγο του που είναι ποιητικός και στήνουν  τις εικόνες τους στυλιζάροντας αλλά και διακωμωδώντας. Με τι ευγένεια, με τι κύρος αλλά και με τι χάρη, με τι αέρα, σαν να τραγουδούν μεσαιωνικοί τροβαδούροι. Κι επιστρατεύουν όλο το σύγχρονο «εμπορικό» σινεμά της Ιταλίας για τους κύριους ρόλους των ιστοριών, τον ΡΙΚΑΡΝΤΟ ΣΚΑΜΑΡΤΣΟ, τον υπέροχο ΚΙΜ ΡΟΣΙ ΣΤΙΟΥΑΡΤ που είναι και καλός ηθοποιός αλλα και γόης κι όμως του έχουν αναθέσει το ρόλο ενός «κουζουλού», η την ΠΑΟΛΑ ΚΟΡΤΕΛΕΖΙ, εξαιρετική κομεντιέν που έχει πάρει και «Νταβιντ Ντι Ντονατέλο» για κωμικό ρόλο (κάτι σπάνιο!!) και της έχουν δώσει το ρόλο μιάς πολύ τολμηρής ηγουμένης….

Βγαίνεις από την ταινία και δεν ξέρεις να εξηγήσεις ακριβώς το συναίσθημα που σε κυριεύει. Το μόνο «απτό» είναι μια ευφορία, είναι η ευφορία της αληθινής ποίησης όταν γίνεται κι έργο για όλους κι όχι για τους κριτικούς του Χιού Χσιάο Χσιέν. Αν μιλάμε για Τέχνη ohmioDio!!!!

Είναι η ευφορία που σου προκαλεί στην έξοδο του κινηματογράφου η εικόνα του αγαπημένου μου και σεβαστού μου καθηγητή Κου ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΩΝΙΤΗ, που το κάρμα θέλει φέτος να συναντιόμαστε στις αίθουσες, να πηγαίνει και να φιλά σταυρωτά τον αιθουσάρχη λέγοντας «ευχαριστώ για αυτό  που μας προσφέρατε»

Αυτή είναι η ΜΕΓΑΛΗ Τέχνη. Αυτή είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ επαναστατική Τέχνη, αυτή που κρατά την ποίηση από τον Βοκκάκιο και τη στέλνει στον κόσμο ως λαικό θέαμα, όπως συμβαίνει εν γένει με την ιταλική παράδοση , κι ανεβάζει το επίπεδο του κόσμου, βάζει διακριτικά κι άνευ δηλώσεων την ΠΟΙΗΣΗ στη ζωή του!

Παρασύρθηκα κι είπα πολλά; Η μήπως κι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι, άρα και τα ευτυχισμένα έργα, μπορούν και μεταδίδουν ιδέες από την ευτυχία τους;