Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν υπήρχε στον Πειραιά, δίπλα στο Δημοτικό Θέατρο , στη Λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου Α’, ένα κατάστημα υαλικών, που λεγόταν «ΑΣΤΡΟΝ». Ηταν τόσο ονομαστό που κάποια στιγμή αποφάσισε να κάνει και κινηματογραφική διαφήμιση. Μεγάλη παραγωγή για την εποχή της διότι τότε οι διαφημίσεις ήταν σχετικά λίγες.

Ελεγε λοιπόν εκείνη η  διαφήμιση (πάνω-κάτω, όπως το αποτύπωσε η μνήμη με όλες τις πιθανότητες «παιχνιδιών» του Χρόνου): «Σε κάθε χώρα υπάρχει κι ένα ΑΣΤΡΟ: Στη Γαλλία η ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ-κι έδειχνε τη σκηνή του τσα-τσά  στον καθρέφτη από το «Κι ο Θεός έπλασε τη γυναίκα»-, στην Ιταλία η ΣΟΦΙΑ ΛΟΡΕΝ- κι έδειχνε ένα απόσπασμα της Σοφίας από έγχρωμη ταινία της αλλά δεν θυμάμαι ποιάς-, στην ΙΣΠΑΝΙΑ η ΣΑΡΙΤΑ ΜΟΝΤΙΕΛ.  κι έδειχνε μια σκηνή από τη «Βιολετέρα». Και κατέληγε η διαφήμιση «στην Ελλάδα υπάρχει το «ΑΣΤΡΟΝ»… κι άρχιζε τη ρεκλάμα γύρω από το κατάστημα.

Από όλο αυτό εμένα μου είχε μείνει που ως τρίτη σταρ είχαν διαλέξει τη Σαρίτα Μοντιέλ. Ούτε την Ελίζαμπεθ Τέιλορ ούτε κάποια άλλη από εκείνες τις πολλές- βέβαια τις πήγαιναν ανά κράτος.

Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς τι σήμαινε εκείνο τον καιρό, κάπου στα μέσα της δεκαετίας 60, το όνομα της ΣΑΡΙΤΑ ΜΟΝΤΙΕΛ.

Και πώς να μη σήμαινε!

Η «ΒΙΟΛΕΤΕΡΑ» που ήταν η ταινία με την οποία το άστρο της είχε εκτοξευθεί στα ουράνια ,παρόλο ότι ήταν ήδη γνωστή και με επιτυχίες… Παρόλο ότι είχε κάνει και Χόλυγουντ,  όπου την είχαν πάρει εκ μετεγγραφής από το Μεξικό διότι ως Ισπανίδα, Καστιλιάνα για την ακρίβεια, είχε πετύχει ένα εκπληκτικό συμβόλαιο με το Μεξικό όπου κι εκεί ανθούσε τότε κινηματογραφική βιομηχανία και παρήγαγε έγχρωμα μελοδράματα και μουσικές ταινίες.. Εκεί δούλεψε για μεγάλο διάστημα της ζωής του κι ο Λουίς Μπουνιουέλ, κάνοντας φυσικά άλλες ταινίες, και λόγω Μεξικού όπου έγινε δημοφιλέστατη ,την πήρε το Χόλυγουντ όταν επρόκειτο να κάνουν την «ΒΕΡΑ ΚΡΟΥΖ» του ΡΟΜΠΕΡΤ ΩΛΝΤΡΙΝΤΣ, με τον ΓΚΑΡΥ ΚΟΥΠΕΡ και τον ΜΠΑΡΤ ΛΑΝΚΑΣΤΕΡ  κι έγινε  μάλιστα  και γκόμενα του ΓΚΑΡΥ ΚΟΥΠΕΡ για ένα διάστημα, όπως έγινε και του ΜΑΡΙΟ ΛΑΝΤΣΑ με τον οποίο έκανε τη «ΣΕΡΕΝΑΤΑ» αλλά κατέληξε να παντρευτεί τον σκηνοθέτη του φιλμ ΑΝΤΟΝΥ ΜΑΝ…

Η «ΒΙΟΛΕΤΕΡΑ» έγινε όταν επέστρεψε στην Ισπανία όπου προέκυψε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, η «ΒΑΛΕΝΤΣΙΑ» για να σπάσει τα ρεκόρ και το …φράγμα του ήχου που λένε, η «ΒΙΟΛΕΤΕΡΑ» και να γίνει στην Ελλάδα το σώσε.

Το ισπανικό σινεμά έχει μεγάλη παράδοση στο μελό εξού κι ο Αλμοδόβαρ. Η «ΒΙΟΛΕΤΕΡΑ» είναι μία από τις ΑΠΟΘΕΩΣΕΙΣ  του είδους. Της ΕΓΧΡΩΜΗΣ, μεταπολεμικής  περιόδου. Η ΣΑΡΙΤΑ ΜΟΝΤΙΕΛ κυριάρχησε σε εκείνη την εποχή διότι ήταν κι εκπάγλου καλλονής και ικανή στο δράμα και βέβαια τραγουδούσε κι υπέροχα και τα μελό αυτά είχαν και τα άσματα τους.

Όταν λοιπόν παίχθηκε η «Βιολετέρα» στην Αθήνα σημείωσε ένα ρεκόρ που χρειάστηκε 30 χρόνια για να καταρριφθεί.

Το ρεκόρ ήταν οι 37-αν δεν κάνω λάθος- εβδομάδες που έμεινε στο πρόγραμμα του κινηματογράφου «ΑΘΗΝΑΙΑ»

Ποιος ήταν ο κινηματογράφος «Αθηναία»;

Ηταν το θέατρο «ΒΡΕΤΑΝΙΑ» που  στη διάρκεια του Εμφυλίου και μέχρι να βγει εκτός νόμου το ΚΚΕ, το είχαν οι «Ενωμένοι Καλλιτέχνες», θίασος του ΕΑΜ, όπου συνεργάζονταν μεταξύ άλλων ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΑΣ, ο ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΒΕΑΚΗΣ, ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΙΑΝΝΙΔΗΣ (ένας εκπληκτικός ηθοποιός και διάσημος στον καιρό του που αυτομόλησε στη Σοβιετική Ενωση όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα βγήκε στην παρανομία) και άλλοι πολλοί κι από κει και μετά οι ιδιοκτήτες του αποφάσισαν να το μετατρέψουν σε κινηματογράφο ή το πούλησαν , δεν ξέρω ακριβώς την ιδιοκτησιακή λεπτομέρεια, και το μετονόμασαν, ως σινεμά πιά, σε «ΑΘΗΝΑΙΑ». Για να ξαναγίνει θέατρο και να επανακτήσει το παλιό του όνομα «ΒΡΕΤΑΝΙΑ» μόλις το 1968, όπου το πήρε ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ.  

Η «Αθηναία», ως κινηματογράφος, αν και στο ΚΕΝΤΡΟ της Αθήνας (πιο κέντρο δεν γίνεται) λειτούργησε ως σινεμά β’ προβολής. Δηλαδή έπαιρνε έργα που είχαν ήδη κυκλοφορήσει, στην δεύτερη ή την τρίτη εβδομάδα τους. Με τη «ΒΙΟΛΕΤΕΡΑ» έγινε ο χαμός του χαμού. 30 τόσες εβδομάδες, σε μία αίθουσα δεν είναι για να αστειευόμαστε. Της το έσπασε το ρεκόρ, 30 χρόνια αργότερα, η «ΑΑΒΟΡΑ» με το «ΣΙΝΕΜΑ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ» που το κράτησε στο πρόγραμμα , χωρίς διακοπή 38 ή 39 εβδομάδες!!!!!!!!!!!! Και συναγωνίστηκε το ρεκόρ στον ΙΔΙΟ κινηματογράφο, στην "ΑΑΒΟΡΑ" δηλαδή το «Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ» του Μπενίνι μου!

Μερικοί το είχαμε γράψει τότε πως έσπαγε το ρεκόρ της «Βιολετέρας» αλλά στο μεταξύ εμφανίζονταν καινούργιοι που δεν ήξεραν την «Βιολετέρα» κι έτσι σιγά σιγά το σλογκανάκι ξεθώριασε.

Όπως καταλαβαίνετε, η επιτυχία της ταινίας έκανε την πρωταγωνίστρια δημοφιλέστατη ΚΑΙ στην Ελλάδα. Διότι στην Ισπανία ήταν θεά. Και το σήμαινε για το ισπανικό σινεμά,  φάνηκε αργότερα, όταν πιά εκείνη είχε αποτραβηχτεί, αλλά έβγαινε ο τολμηρός κληρονόμος των ταινιών εκείνων, ο ΠΕΔΡΟ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ που στις ταινίες του την αποθέωσε, κι εμφανίστηκε μαζί της και σε τηλεοπτικές εκπομπές  όπου έκαναν, από κοινού, απίθανα πράγματα.

Το θαυμασμό του ο Αλμοδόβαρ για τη Σαρίτα Μαντιέλ τον πρόβαλε έκδηλα στην «ΚΑΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» όπου εκτός των άλλων σκηνοθέτησε τον ΓΚΑΕΛ ΓΚΑΡΣΙΑ ΜΠΕΡΝΑΛ, σε ρόλο τραβεστί να ερμηνεύει το  «QUIZAS, QUIZAS, QUIZAS» όπως ακριβώς το ερμήνευε ΜΟΝΑΔΙΚΑ η Σαρίτα Μοντέλ στο «Ο ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ» (Noches de Casablanca) όπου το απηύθυνε ερωτικά  στον ΜΩΡΙΣ ΡΟΝΕ με τον οποίο είχε κάνει κι άλλες ταινίες , όπως επίσης του απηύθυνε και το «BESAME MUCHO» που επίσης το ερμήνευσε μοναδικά και με το μεγαλείο της ΣΤΑΡ. Ο Αλμοδόβαρ ουσιαστικά στην «KAKH ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» έκανε remake τη σκηνή της Σαρίτα και σκηνοθέτησε τον Μπερνάλ επακριβώς, με τις ίδιες κινήσεις , τα ίδια σημεία παύσεων  της Μοντιέλ στην ταινία.  Την είχε εντάξει και στο σενάριο αφού οι δύο φίλοι του παρελθόντος, πήγαιναν στο σινεμά κι έβλεπαν την ταινία της Μοντιέλ- υποτίθεται.

Το άστρο της στην Ελλάδα εκτοξεύτηκε στα ύψη, ανάλογη επιτυχία είχε και η «ΚΑΡΜΕΝ» που ξεπέρασε και την «Κάρμεν» της ΙΜΠΕΡΙΑ ΑΡΤΖΕΝΤΙΝΟ, της προπολεμικής, ενώ έκανε και ταινία στην Ελλάδα, το «ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ» , όπως αποδόθηκε στα ελληνικά το «PECADO DE AMOR», ένα γκλάμουρ μελόδραμα, με καλόγριες, αμαρτωλές και κοσμικές όπου τραγούδησε ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ένα τραγούδι του ΛΥΟΥΡΓΟΥ ΜΑΡΚΕΑ,  το «Τι να είναι η αγάπη;» με περιεχόμενο στίχων ανάλογο του «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» χωρίς όμως να πλησιάζει το τραγούδι του ΤΑΚΗ ΜΩΡΑΚΗ.

Το τραγούδι το ερμήνευσε με θαυμάσια ελληνικά και της έφτιαξε μια ελληνική αποσκευή για εμφανίσεις στη χώρα μας, όπου ξανάρθε όταν πιά είχε αποχωρήσει από το σινεμά και πήγα τότε, πιτσιρικάς, εκεί στο 1978 ή 1979, στο «GREEN PARK» της οδού Μαυροματαίων να τη δω και να την ακούσω.

Η φωνή της είχε κάπως σπάσει, όμως το μεγαλείο της σταρ παρέμενε άφθαρτο κι η ομορφιά , που την είχε ήδη αγγίξει ο χρόνος, δήλωνε πως από αυτό το πρόσωπο είχε περάσει ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ και τα ίχνη της ήταν ανεξίτηλα.

Μακάρι, μετά τη μετάδοση της «ΒΙΟΛΕΤΕΡΑ», το ACTION 24 να φέρει μερικές ακόμα από εκείνες τις ταινίες της , ειδικά την «ΚΑΡΜΕΝ» (Carmen la DeRonda) ή το «ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ» (που λέει και το ελληνικό τραγούδι σε ένα ντεκόρ με….. Παρθενώνα) ή την «BELLA LOLA», προπάντων όμως το «Ο ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ» για να δούμε που λέει και πως λέει τα διάσημα τραγούδια αλλά και για να πάρουμε μια γεύση από το εμπορικό σινεμά της Ισπανίας των χρόνων εκείνων που ήταν όμορφο όσο και το ανάλογο ΙΤΑΛΙΚΟ και ΓΑΛΛΙΚΟ.

Α, θα το ξέχναγα: Και το «MI ULTIMO TANGO», τη μεγάλη της επιτυχία στην ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, σε συμπαραγωγή με την ΙΣΠΑΝΙΑ από όπου δανείστηκε τον τίτλο και το αριστoυργηματικό ντοκυμαντέρ παραγωγής Βιμ Βέντερς που είδαμε στην Αθήνα το Πάσχα