Εχω μιλήσει πολλές φορές για την Ισπανία, τους ακομπλεξάριστους κινηματογραφιστές της, το σινεμά των ειδών που καλλιεργούν εκεί διότι η αποστολή τους κι ο σκοπός τους είναι να κάνουν σινεμά και τελικά μέσα από κει αναδεικνύονται ή ανακαλύπτονται κι οι μεγάλοι σκηνοθέτες μια κι οι αληθινά μεγάλοι σκηνοθέτες αυτού του κόσμου βγήκαν μέσα από το σινεμά των ειδών. Κι επειδή είναι και δική μου θέση αυτή η άποψη, ταυτίζομαι πλήρως με αυτό που συμβαίνει στην Ισπανία.
Κι η Ισπανία, μέσα από το σινεμά των ειδών, εδώ και χρόνια και πλέον το κορύφωσε στο να φτιάξει δικής ΣΧΟΛΗ, έσκυψε στο αστυνομικό είδος. Δεύτερος λόγος ταύτισης του υπογράφοντος με το ισπανικό σινεμά των ημερών μας.
Και στις σκανδιναβικές χώρες καλλιεργείται το αστυνομικό είδος , κι είναι προς τιμήν τους, όπου κι εκεί το σινεμά διδάσκεται από ακομπλεξάριστους δασκάλους πάνω στο πως ΓΙΝΕΤΑΙ κι όχι γύρω από τις μπούρδες των αμπελοφιλοσόφων θεωρητικών που δεν γνωρίζουν ούτε που μπαίνει η κάμερα….. Ομως, η διαφορά του ισπανικού αστυνομικού από το σκανδιναβικό είναι πως στο Βορρά παρουσιάζει μεγάλη ανάπτυξη η αστυνομική λογοτεχνία στο χώρο του βιβλίου. Και τα πετυχημένα αστυνομικά μυθιστορήματα , που ακολουθούν την παράδοση των κορυφαίων συγγραφέων του είδους και του παρελθόντος αλλά γραμμένα με σύγχρονη αντίληψη, μεταφέρονται στην οθόνη. Και καλά κάνουν.
Στην Ισπανία υπάρχει μά διαφορά: Το αστυνομικό είδος καλλιεργείται με κινηματογραφικούς όρους κι όχι τόσο με οδηγό την εκδοτική επιτυχία αστυνομικών βιβλίων.
Ετσι στο ισπανικό αστυνομικό ακολουθεί πλήρως τους κινηματογραφικούς κανόνες σε όλα τα επίπεδα. Δεν λογοτεχνίζει, το ντεκουπάζ παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο σενάριο, η κινηματογραφική δράση είτε πρόκειται για έργο «ταχύτητας» είτε για έργο «κατάστασης» , τρέχει με κινηματογραφικούς ρυθμούς όπου μοντάζ , ντεκουπάζ και ΣΕΝΑΡΙΟ- ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΣΕΝΑΡΙΟ- είναι που καταλήγουν να φτιάχνουν την περιβόητη ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ για την οποία πολλοί μιλούν και λίγοι καταλαβαίνουν τι είναι. Μάλλον, δεν μιλούν για σκηνοθεσία αλλά για σκηνοθέτες- εξού και δεν καταλαβαίνουν…
Επίσης, το ισπανικό αστυνομικό, ακριβώς επειδή ακολουθεί τους κινηματογραφικούς κανόνες και φέρνει τη φρεσκάδα μιάς νέας γενιάς που το ανέλαβε ακομπλεξάριστα και ΜΕ ΠΟΛΛΗ, ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ για το είδος, ασχολείται με όλες του τις εκδοχές και τις υποδιαιρέσεις. Διότι το αστυνομικό είναι τεράστιο, αν θέλετε, σε έκταση είδος που περιλαμβάνει από αστυνομικές περιπέτειες δράσης με ληστείες τραπεζών και κυνηγητά μέχρι έργα ψυχολογικών καταστάσεων, περιλαμβάνει θρίλερ αγωνίας, περιλαμβάνει έργα μυστηρίου, αλλά κι έργα σεναριακών ανατροπών όπου το κλασικό ζητούμενο «ποιος είναι ο δολοφόνος;» παίρνει άλλες διαστάσεις.
Διότι εξελίσσεται σεναριακά το είδος αλλά πάνω σε μια μοντέρνα αντίληψη, αυτό που ανέφερα λίγο πιο πάνω κι όπου καταλήγει σε σκηνοθεσία δηλαδή σε ΣΙΝΕΜΑ.
Ας πούμε ο Καταλανός Οριόλ Πάουλο, είναι ΚΑΙ σεναριογράφος ΚΑΙ σκηνοθέτης. Εκεί είναι η αξία του και γράφει με τον τρόπο που θέλει να δείξει στην οθόνη και ταυτοχρόνως δείχνει στο πανί με την σκέψη πάνω στο γράψιμο.
Το τωρινό του έργο είναι ένα εκ νέου αστυνομικό σοκ, διαφορετικό αλλά κι όμοιο στο σοκ του φινάλε με το «Σώμα». Να χαίρεται την φαντασία του αλλά και την κινηματογραφική ικανότητα του μα και την τόλμη του όπου, από ό,τι φαίνεται στην Ισπανία ή έχουν εκσυγχρονιστεί κι οι κριτικοί του κινηματογράφου και μαθαίνουν κι αυτοί το σινεμά μέσα από αυτούς που το κάνουν κι όχι μέσα από τα τσιτάτα των θεωρητικών και το αν «εκβιάζει στο φινάλε την αγωνία του θεατή» και διάφορες τέτοιες παπαρολογίες ή , κι αν υπάρχουν τέτοιοι, δεν λαμβάνονται υπόψη από τους κινηματογραφιστές οι οποίοι προχωρούν ακάθεκτοι στο σινεμά που γουστάρουν. Στην Ισπανία είναι βέβαιο ότι ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑΣ και το «ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ» θα έκαναν καριέρα στην αίθουσα κι όχι στην Οδό του Μαρτυρίου!!
Για το «ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ» δεν θα πω πολλά διότι αφενός , όπως μου δίδαξε η «ΑΛΚΗΣ ΘΡΥΛΟΣ» κι έχω επικαλεστεί τη σοφή ρήση της πολλές φορές, τα ευτυχισμένα έργα είναι σαν τους ευτυχισμένους ανθρώπους: ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Μα κι αφετέρου επειδή ως είδος είναι τέτοιο που έτσι και πεις πολλά αρχίζεις και το «καις». Διότι οφείλεις να σεβαστείς την έκπληξη που περιμένει τον θεατή στον οποίο αυτό που έχεις να δηλώσεις αν θέλεις να τον ενημερώσεις και συγχρόνως να τον ιντριγκάρεις, είναι να του πεις ακριβώς αυτό. Ότι δηλαδή πρόκειται για ένα αστυνομικό έργο που θέλει δεν θέλει θα το παρακολουθήσει με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη και με το σώμα σφηνωμένο στο κάθισμα καθότι η κλιμάκωση κι οι ανατροπές των ανατροπών , ω! ανατροπές, είναι το μεγάλο όπλο, το κύριο ζητούμενο.
Η υπόθεση ξεκινά με ένα περίεργο θάνατο, που συνοδεύεται κι από ένα ατύχημα με δεύτερο νεκρό. Ενας από αυτούς που κάποτε λέγαμε «γιάπηδες», επιχειρηματίας πετυχημένος με ανοίγματα στις διεθνείς αγορές καταφεύγει σε μια δικηγόρο που του σύστησε ως ειδική ο δικός του δικηγόρος για να τον ξελασπώσει από τη δύσκολη υπόθεση στην οποία έχει περιέλθει. Η ερωμένη του βρέθηκε νεκρή στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου όπου είχαν καταφύγει αλλά προηγουμένως είχαν προκαλέσει τροχαίο ατύχημα στο οποίο σκοτώθηκε ένας νεαρός. Κι εξαφάνισαν το πτώμα του. Τους περιμάζεψε κάποιος περαστικός αλλά που να ξέρουν ότι επρόκειτο για τον πατέρα του παιδιού. Η πανέξυπνη δικηγόρος προσπαθεί να συγκεντρώσει τα στοιχεία και ζητεί λεπτομέρειες από τον πελάτη της όπου καταθέσεις, μαρτυρίες, αλήθειες και ψέματα συνθέτουν ένα σκηνικό αγωνίας, πλοκής κι ανατροπών, που απαιτούν την απόλυτη προσοχή του θεατή στις λεπτομέρειες όχι τόσο για να μαντέψει τι θα συμβεί όσο για να απολαύσει το σοκ που τον περιμένει στη γωνία, στο φινάλε.
Τα πάντα στο φιλμ λειτουργούν εναρμονισμένα στο απόλυτο, το σινεμά είναι διαρκώς παρόν με τους κανόνες του, οι ηθοποιοί είναι άριστοι κι οι φίλοι του αστυνομικού είδους αλλά και του σινεμά εν τέλει ,όχι μόνο το απολαμβάνουν αλλά και το καμαρώνουν.