Για την ταινία «LOVE ME NOT» όλα αυτά που την παρακολούθησα σε αίθουσα όπου δεν ακουγόταν ούτε «κιχ» στη διάρκεια της προβολής της αλλά στο φινάλε αφουγκράστηκα και στη συνέχεια πληροφορήθηκα…

Και βέβαια, θα ξεκινήσουν με το «φαινόμενο του μαιευτηρίου», όπως το αποκαλώ όπου θα έρθουν οι συγγενείς να αποδώσουν ομοιότητες στο νεογέννητο. Πρώτα θα σου βρουν ομοιότητες με τον Χάνεκε- τους είναι πιο εύκολος, πιο τρέχων..Επειδή είναι οι ήρωες μέσα σε ένα σπίτι και συμβαίνουν ακρότητες, Κάποιοι άλλοι, επειδή ακριβώς το έργο σου εξελίσσεται σε αστυνομικό, θα βρουν να μοιάζει και του Κλωντ Σαμπρόλ. Βέβαια, δεν ξέρω πως γίνεται Σαμπρόλ χωρίς επαρχία όπου στον Σαμπρόλ παρακολουθούμε κάποιο υφέρπον σκάνδαλο με αστυνομική υφή  όπου αυτό που καυτηριάζεται είναι η νοοτροπία της επαρχίας. Εγώ δεν είδα κάτι τέτοιο αλλά έχω δει συγγενείς σε μαιευτήριο να αποδίδουν ομοιότητες του μωρού και στις.. φτέρνες της μαμάς του (είναι γεγονός! Μου έχει συμβεί). Πόσο μάλλον εσένα με τον Σαμπρόλ. Κάποιοι άλλοι, επειδή στην υπόθεση παίζει απάτη με ασφαλιστική εταιρία και θα θελήσουν ίσως να σε υπερασπιστούν, να πουν ότι τους θυμίζει και το «Double indemnity» του Μπίλυ Γουάιλντερ (για το «body heat» του Λόρενς Κάσνταν, που παρουσιάζει ομοιότητες με το φιλμ του Γουάιλντερ δεν άκουσα για την ώρα κανένα «συγγενή» να λέει ότι «του φέρνει»)

Κοντολογίς, αυτά θα είναι τα προσχήματα επειδή θέλουν να σου την «πέσουν».

Αλλωστε, στον ελληνικό κινηματογράφο, από τα χρόνια τα παλιά, πόσο μάλλον τα σύγχρονα, όταν βλέπουν εγχώριο αστυνομικό φιλμ, θεωρούν υποχρέωση τους ότι πρέπει να το διασύρουν. Θυμήσου τι έγινε πέρσυ με το «Ετερος εγώ» του Σωτήρη Τσαφούλια που κατέληξε στο «σταύρωσον αυτόν».

Εγώ πάλι, καθηλώθηκα στην ταινία σου από το πρώτο πλάνο, από το μπάσιμο της ιστορίας, όπου ούτε φανταζόμουν τις ανατροπές που πρόκειται να ακολουθήσουν. Διότι έβλεπα μια ιστορία αντρογύνου που αδυνατούν να τεκνοποιήσουν λόγω γυναικολογικών αδυναμιών της συζύγου και καταφεύγουν σε παρένθετη μητέρα. Πράγματι το έχεις σκηνοθετήσει άριστα κι έχεις προσδώσει μυστήριο που περιβάλει τα τρία πρόσωπα κι εγώ νόμιζα ότι θα εξελιχθεί σε ιστορία τριγώνου, μήπως κι ο σύζυγος ερωτευθεί την παρένθετη κι η γυναίκα του πληρώσει το τίμημα της επιλογής της κι ότι με τα αισθήματα δεν παίζουν διότι δεν ξέρει κανείς πότε μπορεί να γίνει «κλικ» με το τρίτο πρόσωπο. Αυτά όμως ήταν δικά μου επειδή είχα μπει στην ταινία. Κι ύστερα, ήρθε η πρώτη ανατροπή, και κλιμάκωσες καταπληκτικά την ιστορία κι ύστερα ήρθαν κι άλλες κι άλλες ανατροπές κι ειλικρινά πολύ εκτίμησα τον τρόπο αφήγησης σου διότι δεν ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Βεβαίως κι είχα ενθουσιαστεί με την «Miss Violence», που και πάλι σε σταύρωναν και δεν σε έσωσε ούτε ο ΜΠΕΡΤΟΛΟΥΤΣΙ που εισηγήθηκε για σένα το «Αργυρό Λιοντάρι» στη Βενετία καθώς και της ερμηνείας στον Θέμη Πάνου, που τον προσπέρασαν οι εδώ κι ας ήταν ο πρώτος Ελληνας ερμηνευτής που έπαιρνε Κύπελο Βόλπι στο Φεστιβάλ της Γαληνοτάτης.  .Ολοι αυτοί που εκστασιάστηκαν με την "ερμηνεία"(;) του Σάκη Ρουβά στο "Chevalier".....Ούτε οι εκ των υστέρων δηλώσεις του Μπερτολούτσι στη RAI επηρέασαν υπέρ εσού τους εν Ελλάδι εχθρούς σου.

Εγώ πάντως με την ταινία ενθουσιάστηκα, ακόμα και στην ακραία σκηνή της εκδικητικής ταπείνωσης λίγο πριν το φινάλε διότι είναι σινεμά. Κι αν ο καθένας που παριστάνει τον κριτικό επέβαλε τους όρους του στη δημιουργία, το σινεμά θα είχε πεθάνει προ πολλού, θα βλέπαμε ιστορίες ανούσιες, χωρίς ενδιαφέρον, διότι η τόλμη ξεκινά από τους καλλιτέχνες- οι κριτικοί είναι συντηρητικοί ακριβώς επειδή δεν έχουν το καλλιτεχνικό μέσα τους και «κρίνουν» με βάση κάποια θεωρητικά κλισέ.

Σε σένα Αλέξανδρε Αβρανά αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως ξεκίνησες από εικαστικός και σε εκείνη την πρώτη ταινία, το «WITHOUT» δοκίμαζες τις αισθητικές εφαρμογές- εκεί κι αν σε σταύρωσαν με τη μία κι όταν πήρες το Α’ Βραβείο των αλήστου μνήμης Κρατικών, κατέρριψες κι ένα ρεκόρ εχθρότητας: Να μη βρεις διανομέα μια κι όλοι φοβήθηκαν την εχθρότητα του συναφιού κι έτσι δεν σε υπέβαλαν για το Οσκαρ κι ας έλεγε το καταστατικό πως στέλνεται η ταινία που παίρνει το Α’ Βραβείο. Ομως το καταστατικό προσδιόριζε και το ότι έπρεπε να έχει προβληθεί στην αίθουσα.

Τέλος πάντων.. Ξεκίνησα από το «εικαστικός», επειδή μου έχει κάνει εντύπωση πως στην πορεία , δεν έκανες εικαστικό κινηματογράφο, αντιθέτως έκανες αφηγηματικό και φανέρωσες εκπληκτικές ικανότητες στην αφήγηση, όπου στη «Miss Violence» είχες κι εκπληκτικά τολμηρό περιεχόμενο που ενοχλήθηκε η ελληνική υποκρισία-λογοκρισία… Στο «Lovemenot» οι αφηγηματικές σου ικανότητες με εντυπωσίασαν ακόμα περισσότερο, θα τολμούσα να χρησιμοποιήσω και το ρήμα «με ενθουσίασαν» διότι είναι πολύ δύσκολο το αστυνομικό είδος ψυχολογικού χαρακτήρα  με τόσο δουλεμένες τις λεπτομέρειες και πλήρη «εξήγηση» κι αιτιολόγηση των όσων έχουν συμβεί, όπου δεν αφήνεις ούτε υποψία κενού. Επειδή όμως σου την έχουν στημένη, για όλα αυτά τα προσόντα θα καταφέρουν να βρουν κενά, να σε ειρωνευτούν, να σε υποτιμήσουν.

Συνεχίζω λοιπόν με το «εικαστικός» που ξεκίνησες κι αφηγηματικός εξελίχθηκες πως η εικαστική σου αξία σε ακολουθεί- κι αυτό είναι που με εντυπωσιάζει!- το κάνεις αφομοιωμένα. Η αισθητική των σπουδών σου έχει αφομοιωθεί και κάνει εκπληκτική δουλειά στα ντεκόρ, στο διάκοσμο, στη φωτογραφία, στο πλανάρισμα, στους φωτισμούς. Εχουν κάνει έξοχη δουλειά οι συνεργάτες σου. Όπως μου άρεσαν κι οι ερμηνείες, κυρίως η πρωταγωνίστρια ΕΛΕΝΗ ΡΟΥΣΙΝΟΥ, στον πλούσιο και γεμάτο ανελίξεις κι εξελίξεις ρόλο της, ξεκινώντας από το βλέμμα της όταν ο σύζυγος πάει να κάνει έρωτα στην παρένθετη κι από κει και μετά στην κλιμάκωση της υπόθεσης . Η πρωταγωνίστρια είναι εξαιρετική! Κι ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΟΥΛΗΣ έχει το μερτικό του αλλά ο ρόλος είναι της κοπέλας. Ενώ στους supporting ο ΜΑΝΟΣ ΒΑΚΟΥΣΗΣ είναι μόνο για επαίνους. Σύνθεση ρόλου υψηλών προδιαγραφών.

Γι αυτό και σου λέω «συνέχισε!» και… άσε τον ντουνιά να καίγεται…