Διότι φτάνοντας την Παρασκευή το μεσημέρι και συζητώντας με τα παιδιά του Φεστιβάλ που ήρθαν να με παραλάβουν από το αεροδρόμιο, και κάνοντας την ωραία διαδρομή από τον περιφερειακό δρόμο που φτάνεις ως την Ανω Πόλη κι αντικρύζεις από ψηλά την όμορφη, εκείνη τη μοναδική πανοραμική θέα με την αγγελοπουλική ομίχλη και τα καράβια στον κόλπο του Θερμαϊκού αρόδο….. μισό λεπτό να πάρω μια ανάσα… σου λένε τα παιδιά του Φεστιβάλ ότι κάθε φορά που μεταφέρουν ξένους τους βλέπουν να εκστασιάζονται στην εικόνα αυτή… Και τους ρωτάς πως πάμε από κίνηση φέτος; Κι εκείνοι σου απαντούν πως οι ξένοι έρχονται ανελλιπώς.. Οι ξένοι δημοσιογράφοι. Κι όσοι άλλοι εμπλεκόμενοι στη διεθνή κινηματογραφία. Και τους βλέπεις κιόλας όταν φτάνεις. Και σου συμπληρώνουν πεπειραμένοι και ταξιδεμένοι διανομείς πως είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει αλλά οι ξένοι δημοσιογράφοι , όταν τους ρωτάς, ποιο από τα «μικρά» φεστιβάλ προτιμούν, απαντούν χωρίς δεύτερη σκέψη «της Θεσσαλονίκης», καταλαβαίνεις πολλά.
Και δεν χρειάζεται και φιλοσοφία. Είναι λογικό! Ποιο να προτιμήσουν; Κανένα του ευρωπαικού βορρά, που δεν μυρίζουν ούτε οι φούρνοι; Που να θέλουν να πάνε; Σε καμιά …άντε ας μην αναφέρω χώρα και θίξουμε τα διπλωματικά μας ζητήματα που απουσιάζουν οι μυρωδιές,που οι γεύσεις είναι κάτι το άγνωστο, που οι άνθρωποι είναι σκυθρωποί και κακά μεθυσμένοι ενώ εδώ περνάς από του Τερκενλή και λιποθυμάς από τις μυρωδιές των τσουρεκιών ή από τα ζαχαροπλαστεία που κοιτούν τις βιτρίνες τους οι ξένοι και κάνουν σαν την Τζούλι Αντριους στο «Βίκτωρ Βικτώρια» λίγο πριν λιποθυμήσει από την πείνα καθώς βλέπει τις πάστες και γλείφεται; «Η από το «έξω καρδιά των ανθρώπων»; Οπου η οικονομική κρίση, που μαστίζει την Ελλάδα από το 2010 κι εδώ, δεν αποτυπώθηκε στα πρόσωπα των ανθρώπων, σε αντίθεση με την Αθήνα, παρόλο ότι κι εδώ έπαθαν πολλά κι υπέστησαν καθιζήσεις κι ερήμωσαν μαγαζιά αλλά αυτό δεν βγήκε στα πρόσωπα; Κι από την οδό Αριστοτέλους και την πλατεία της που μοιάζουν με αληθινό πανηγύρι σε περιβάλλον απίστευτης ομορφιάς; Και μετά ξαμολιούνται στις ταβέρνες και γεύονται ηδονές που ούτε το σεξ σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορεί να ικανοποιήσει; Και, που, εδώ που τα λέμε, κι η οργάνωση είναι μια χαρά και τα παιδιά που δουλεύουν είναι εξυπηρετικότατα, και βγαίνεις βόλτες κι αφυπνίζονται τα ρομαντικά σου;
Γιατί να μην προτιμούν οι ξένοι το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης από τα άλλα; Τα «μικρά»;
Διότι, κακά τα ψέματα μικρό είναι, τη στιγμή που οι κινηματογραφικές βιτρίνες του δεν είναι της πρώτης επιλογής, οι ταινίες που ξεχωρίζουν έρχονται από τα άλλα διεθνή Φεστιβάλ, είτε «μικρά» είτε «μεγάλα», όπως λχ η ταινία της έναρξης «Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ» της Ουγγαρίας (σκηνοθεσία ΙΛΝΤΙΚΟ ΕΝΥΕΝΤΙ), πού πήρε τη «Χρυσή Αρκτο» στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και που είναι ένα ποίημα, όπου βλέπεις την επίδραση του ήλιου στις ψυχές των ανθρώπων, μέσα στο παγωμένο δάσος όπου δύο άτομα έβλεπαν το ίδιο όνειρο… Ωστόσο υπάρχουν και τα άπειρα προγράμματα για να δικαιολογούν την «πολυεδρικότητα» αλλά , κακά τα ψέματα, οι «μόστρες» είναι δοκιμασμένες. Όπως και της δεύτερης μέρας το φινλανδικό φιλμ «Ο ΤΟΜ ΤΗΣ ΦΙΝΛΑΝΔΙΑΣ» που η χώρα το έχει επιλέξει για να την εκπροσωπήσει στο ξενόγλωσσο Οσκαρ του 2018 και το προτίμησε από την «άλλη όψη της ελπίδας» του Ακι Καουρισμάκι…
ΚΙ έχουν κάθε βράδυ, οι ξένοι, κι ένα παρτάκι, όταν βγουν από τις ταβέρνες των γεύσεων και τους χώρους που παντρεύουν Ανατολή και Δύση με Βαλκάνια και κοσμοπολιτισμό με λιμανίσια κατάσταση …Όχι, δεν τους πειράζει καθόλου, χώρια ότι τα δοκιμασμένα καλά φιλμ δεν τα έχουν δει όλοι οι ξένοι στα άλλα διεθνή Φεστιβάλ, άρα είναι και μια ευκαιρία..
Μίλησα για τους ξένους! Επειδή πιά αυτοί είναι που δίνουν τον τόνο. Υπάρχουν βέβαια κι ο δικοί μας, υπάρχουμε κι εμείς, που δίνουμε επίσης τον δικό μας τον τόνο, τον ελληνικό με όλα όσα αυτός περιλαμβάνει. ΚΙ όπως περνούν καλά οι ξένοι, περνάμε κι εμείς, άσχετο αν δεν θέλουν πολλοί να το φανερώνουν, η γκρίνια είναι αναφαίρετο συστατικό- τι Ελληνες θα ήμασταν;
Βέβαια, από όλα αυτά «λείπει» ο ελληικός κινηματογράφος. Όχι ως παρουσία αλλά ως κινηματογραφία κι ως καθοριστική κατάσταση. Αυτό το τόνιζα επί χρόνια, κι επειδή το «πληροφορία επαναλαμβανομένη ίσον άκυρη» παραμένει ως ρητό, δεν θα το επαναλάβω και φέτος. Ο ελληνικός κινηματογράφος αυτό το παιχνίδι το έχασε, είναι μια μάχη στην οποία ηττήθηκε και μάλλον του έχει στοιχίσει και τον ίδιο τον πόλεμο…
Ναι, η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ είναι που κάνει τη διαφορά, η Θεσσαλονίκη είναι που επιβάλει τον εαυτό της, άρα και το Φεστιβάλ, η Θεσσαλονίκη είναι η σταρ κι η πρωταγωνίστρια της υπόθεσης.
Γι αυτό και της αφιερώνω αυτή την πρώτη ανταπόκριση, επειδή αισθάνθηκα ότι της το οφείλω, επειδή ένιωσα ότι της οφείλεται γενικώς, επειδή με το που έφτασα μου γέννησε όλα αυτά τα ερωτήματα και τα ερωτηματικά, επειδή με απορρόφησε για μυριοστή φορά, επειδή, με απόλυτη αυτογνωσία συνειδητοποιούσα πως ό,τι εκδήλωση και να ήταν, με την ίδια ζέση θα ανταποκρινόμουν.
Της το όφειλα και της το αφιερώνω.
Από αύριο θα γράψω κάτι και για ταινίες….
ΥΓ. Η ταινία "Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ" προτάθηκε, στα ΕΥΡΩΠΑ"ΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ που ανακοινώθηκαν πριν από λίγο για τις κατηγορίες καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και γυναικείας ερμηνείας