....Δεν υπάρχει, όμως, μόνο η Σμύρνη μα κι όλες οι άλλες  , χαμένες πατρίδες στις καρδιές των Μικρασιατών. Μία από αυτές είναι και η Μάκρη. Κι η Ρένα Βελισσαρίου , που έχει φύγει πιά από κοντά μας, είναι από τη Μάκρη. Κι άφησε ως παρακαταθήκη το βιβλίο "ΟΣΑ ΣΑΡΩΣΕ Η ΘΥΕΛΛΑ" που ουσιαστικά το "εξέδωσαν" οι ανηψιές της, όταν βρήκαν τα χειρόγραφα της πολυαγαπημένης θείας Ρένας. (εκδόσεις "Λεξίτυπον")

Η προκατάληψη είναι ,κι ήταν πάντα,ένας πολύ κακός σύμβουλος. Διότι στήνει παγίδες στο να χάσεις κάτι αξιόλογο το οποίο μπορεί και να σε "γέμιζε". Η παράσταση του έργου "ΣΜΥΡΝΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ" που έγραψε και σκηνοθέτησε η ΜΙΜΗ ΝΤΕΝΙΣΗ στο θέατρο του ΚΕΝΤΡΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, στην οδό Πειραιώς 254, δίπλα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών είναι ΠΕΡΙΤΡΑΝΟ παράδειγμα. Και περίτρανη ΑΠΟΔΕΙΞΗ

Η τέταρτη εντύπωση είναι ένας ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ. Ονομάζεται ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ κι η αφορμή φέρει το όνομα ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ. Παίχτηκε στα πλαίσια των «100 χρόνων ελληνικός κινηματογράφος» αλλά είναι το μόνο που δεν με ένοιαζε διότι είμαι σίγουρος ότι δεν θα νταλγκάδιαζε και το Νίκο. Το μόνο που άξιζε και θέλω να γράψω δύο λόγια είναι η ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Τόσο του ίδιου όσο και της ταινίας.

Ηρθε η σειρά και του Φατίχ Ακίν. Μετά τη Σουζάνε Μπίερ,τον Λάσε Χάλστρομ, τον Μπιλ Ογκουστ, και το ΙΤΑΛΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΣΥΣΣΩΜΟ (ή…σχεδόν), παρέλαβαν κι αυτόν οι «αστεράκηδες» κι οι λογής λογής «συμμορίες»  του εξωτερικού. Κι αποφάσισαν να τον… εξανδραποδίσουν.

Μετά την προβολή της ταινίας «Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» της Σουζάνε Μπίαρ πήγα για ποτάκι, να «καταλαγιάσει» μέσα μου το έργο. Αλλοι πολλοί, όμως, επαγγελματίες και θεατές, πήγαν να δουν την «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΑΠΙΛΑ», τη βουβή ταινία του 1932. Διότι δεν την είχαν δει. Κι αναρωτήθηκα ξανά.

Η πρώτη εντύπωση φυσικά και δεν ήταν φεστιβαλική αλλά  κινηματογραφική. Αφού το πρώτο έργο που έσπευσα να δω ήταν το νέο φιλμ της Δανής που υπερ-εκτιμώ, της Σουζάνε Μπίαρ, που θα βγει στις αίθουσες με το νέο έτος κι ο ελληνικός της τίτλος θα είναι «Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ».