Ο Φατίχ Ακίν, ο πολυαγαπημένος Τούρκος σκηνοθέτης της Γερμανίας, ο σχεδόν αδελφός, αυτός ο υπέροχος, ευαίσθητος σκηνοθέτης δεν απολαμβάνει πλέον της προώθησης από μεριάς «συμμοριών» των διεθνών Φεστιβάλ. Από εκεί, ξεκινά η ιστορία.
Ο Φατίχ Ακιν δεν ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να συνοδεύσει την καινούργια ταινία του «The cut». Είναι στο νοσοκομείο. Αυτός ήθελε να έρθει, ο γιατρός δεν τον άφησε. ΥΠΕΡΚΟΠΩΣΗ είναι η επίσημη διάγνωση αλλά μεταξύ μας εγώ «βλέπω» καταθλιψούλα. Ο πόλεμος που ‘εφαγε με τη νέα του ταινία είναι πρωτοφανής για τον ίδιο αλλά κοινότοπος για όσους γνωρίζουν καλά τα των παροικούντων την Ιερουσαλήμ.
Αυτό φάνηκε από τις Κάνες. Δεν τον «έπαιξαν», δεν τον επέλεξαν. Δεν εμπίπτει στο σινεμά του auter-ισμού που τα Φεστιβάλ εν γένει κι οι Κάννες ως προθιέρειες των Φεστιβάλ, προβάλλουν.Αντ’ αυτού επέλεξαν την ταινία του Τσειλάν. Το «την ταινία του Τσειλάν» είναι δικός μου όρος επειδή είμαι και το έχω διατρανώσει, «ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ». Οι Κάνες δεν επέλεξαν «την ταινία του Τσειλάν» αλλά τον ίδιο τον Τσειλάν. Όταν επιλέγουν κάποιον, σημαίνει πως περνάει το μήνυμα, ειδικά στους μη γνωρίζοντες σινεμά παρά μόνο τσιτάτα κριτικής, πως αν δεν τον δεχτείτε θα γίνετε αντικείμενο ειρωνείας. Παλιό το κόλπο.
Οπότε, ο Φατίχ , απόβλητος πλέον των Κανών, ζήτησε «καταφύγιο» στη Βενετία. Δεν φανταζόταν ότι υπάρχει linkκι ότι κι εκεί τα ίδια θα αντιμετώπιζε. Τον σταύρωσαν στη Βενετία.
Το γεγονός πως προηγήθηκαν δυόμιση , ίσως και παραπάνω, χρόνια προετοιμασίας για να κάνει αυτή την ταινία, μια και θα ξανοιγόταν σε μεγάλη πλέον παραγωγή, σίγουρα συνέβαλε στην ΥΠΕΡΚΟΠΩΣΗ που του διέγνωσε ο γιατρός και του διέταξε ανάπαυση.
Όμως, γιατί εγινε όλο αυτό; Διότι ο Φατίχ Ακίν δεν πέρασε μέσα από τις αδελφότητες των Φεστιβάλ, στο ξεκίνημα του, ώστε να το χτίσει μέσα από εκεί. Στην αρχή ξεγελάστηκαν οι «αδελφότητες» και τον πέρασαν για δικό τους. Εξού κι οι «παπαγάλοι» που περνούν τα μηνύματα των Φεστιβάλ σε κριτικές και θεωρητικά κείμενα , χωρίς να είναι οι ίδιοι σε θέση, να εμβαθύνουν σε μια ταινία αφού δεν γνωρίζουν πως, γίνονται οι ταινίες, ανακάλυψαν το νέο «εύρημα» που ήταν Τούρκος της Γερμανίας και το «Μαζί ποτέ» το ανέβασαν στα ουράνια. Ναι, εκείνο το έργο προβλήθηκε σε Φεστιβάλ, στου Βερολίνου. Ηταν λοιπόν τότε που συμμετείχε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με «Το λιβάδι που δακρύζει». Κι ήταν η εποχή που οι «συμμορίες» οι οποίες είχαν «φτιάξει» τον Αγγελόπουλο, δεν ήθελαν πιά να τον παίζουν κι είχαν αρχίσει να τον δυσφημούν. Είναι η εποχή που ήρθαμε σε κοντινή επαφή με τον Θόδωρο ο οποίος δεν άφησε ποτέ την περηφάνια του να κυλιστεί στα χώματα, όμως μου άνοιξε την καρδιά του και μιλήσαμε αρκετά βαθιά, στις λίγες φορές που βρεθήκαμε.
Τότε λοιπόν είχε περάσει το μήνυμα πως ανακαλύφθηκε καινούργιος auteur. Ετσι νόμιζαν για τον Φατίχ. Μόνο που ο «καρντάσης» δεν έδειξε κάτι τέτοιο κι ας «έφαγε» τη «Χρυσή Αρκτο» από τον περιφρονημένο πιά- κι ΑΔΙΚΩΣ!- Αγγελόπουλο.
Ο Φατίχ, στην επόμενη ταινία, την «Ακρη του Ουρανού» πρόβαλε ακόμα πιο έκτυπα τη συναισθηματική κι ανθρώπινη πλευρά του κι εκεί πιά συστήθηκε επισήμως. Αχ! Τα Φεστιβάλ, όμως, δεν ήθελαν κάτι τέτοιο. Αμα θες κύριε μου να κάνεις εισιτήρια, τράβα- αυτό φάνηκε να του είπαν.
Κι έτσι έπεσε το σύνθημα που ξέρει να πέφτει: Οι λογιών λογιών κριτικοί ανακάλυψαν, γενικώς κι αορίστως πως δεν ήταν το καινούργιο φιλμ στο ύψος του προηγούμενου. Το ότι είχε εξελιχθεί σκηνοθετικά και συγγραφικά δεν ενδιέφερε κανένα μια κι οι τοποθετήσεις για τα έργα δεν γίνονται από αυτούς μέσω κανόνων των έργων αλλά μέσω άλλων διαδρομών. Κι από εκεί και μετά, σε όλες τις ταινίες, όλο και κάτι άρχιζαν να του βρίσκουν. Κι ας είναι τα έργα του μεστωμένα δράματα που πολλοί «χρυσοφοινικάδες» δεν είναι σε θέση ούτε να υποπτευθούν το πως αυτό επιτυγχάνεται. Ούτε το προοδευτικό, συμφιλιωτικό περιεχόμενο των έργων του έλεγε τίποτε σε εκείνους που επικαλούνται το «προοδευτικό» περιεχόμενο ανάλογα με το πόσο «δικός τους» είναι ο «προοδευτικός» που το κάνει. Να μη μιλήσω για τον φιλελληνισμό του διότι οι Ελληνες δεν χωνευόμαστε ούτε μεταξύ μας. Πόσο μάλλον οι παροικούντες την κινηματογραφική Ιερουσαλήμ οι οποίοι ειρωνεύονται το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας επειδή ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι τα έργα του «ξένου» κινηματογράφου είναι μόνο εκείνα που πήγαν στα τρία Φεστιβάλ και στις Κάνες ιδιαίτερα στις οποίες πηγαίνουν κι οι ίδιοι.
Κι ήρθε η ώρα της μεγάλης παραγωγής για τον Φατίχ. Τώρα θα δεις τι σε περιμένει.
Ρε καρντάς, οι πρόγονοι αυτών δεν σεβάστηκαν κάποτε έναν ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ κι ένα ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΛΗΝ και θα σεβαστούν εσένα;
Στην περίπτωση του Φατίχ είναι τόσο ΑΔΙΚΟ μα τόσο άδικο αυτό που συμβαίνει.
Το τρομερό είναι πως στην προβολή της ταινίας «The cut» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το κοινό συγκινήθηκε και χειροκρότησε. Όμως το τι του ετοιμάζουν οι «αστεράκηδες», ούτε ψύλλος στον κόρφο του. Αυτά που είπαν για την Σουζάνε Μπίερ μπορεί να είναι και λίγα μπροστά σε αυτά που ετοιμάζονται να «ανακαλύψουν» εναντίον του Φατίχ Ακίν. Κι αν δεν είναι λίγα θα είναι …ισόποσα!
Ας αποφασίσει το κοινό αν θέλει να πηγαίνει σινεμά και να νιώθει τις δονήσεις των μεγάλων συναισθημάτων όσο κοιτάει την οθόνη ή αν προτιμά να τρέχει σαν το κοπάδι στα έργα που του προτείνουν οι αστερίσκοι λες κι ήταν εστιατόρια. Λες και λίγες φορές στα λεγόμενα ακριβά εστιατόρια των πολλών αστερίσκων δεν μας έπιασαν κορόιδα και δεν ήπιαν , από τις παχυλές εισπράξεις, στην υγειά ημών των κορόιδων.
