Η Κόκκινη Πλατεία με το Κρεμλίνο είναι εκεί που συναντάς στο ακέραιο την ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΙΩΝ. Εκεί όπου συνυπάρχουν οι Τσάροι με την Οκτωβριανή Επανάσταση κι η Ορθοδοξία με τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Και κοινός παρονομαστής η Μεγάλη Τέχνη.
Ένα ακόμα ωραίο δράμα από την Δανή ΣΟΥΖΑΝΕ ΜΠΙΕΡ, η οποία, στο προηγούμενο φιλμ της, που γύρισε στο Χόλυγουντ, την «Serena», είχε παρουσιάσει σοβαρή κάμψη, ήρθε να μας προτείνει τη δραματική απόλαυση. Εδώ ξαναβρίσκει τη φόρμα της, κυρίως τον «δανέζικο» εαυτό της. Είναι μια θαυμάσια αφηγήτρια δραματικών ιστοριών.
Toάρθρο αυτό γράφεται «εκτάκτως», λόγω δυσάρεστης εμπειρίας που βίωσα Παρασκευή βράδυ, 8 Μαίου και την αφιερώνω ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ, που ελληνικός κινηματογράφος γι αυτούς είναι μόνο η αλλαγή προσώπων στους «θρόνους» του δημοσίου και των οργάνων.
Στο ξενοδοχείο μας περίμεναν εκπλήξεις. Η πρώτη είχε να κάνει με τη συμπεριφορά, η δεύτερη με την αγάπη προς τους Ελληνες, η τρίτη, όμως δεν ήταν καθόλου ευχάριστη για τους καπνιστές- και όχι μόνο, συμπληρώνω εγώ.
Η πρώτη εικόνα της Μόσχας είναι έως κι απογοητευτική.
Εχουμε αφήσει το αεροδρόμιο της Ζυρίχης, στο οποίο κάναμε αλλαγή αεροπλάνου, το οποίο αεροδρόμιο διαθέτει όλων των ειδών τις ανέσεις και τους πολιτισμούς και στο Ντομοντέντοβο της Μόσχας πέφτουμε , κυριολεκτικά, έστω κι ελαφρά, από τα σύννεφα…
Η πρώτη εικόνα της Μόσχας είναι έως κι απογοητευτική.
Εχουμε αφήσει το αεροδρόμιο της Ζυρίχης, στο οποίο κάναμε αλλαγή αεροπλάνου, το οποίο αεροδρόμιο διαθέτει όλων των ειδών τις ανέσεις και τους πολιτισμούς και στο Ντομοντέντοβο της Μόσχας πέφτουμε , κυριολεκτικά, έστω κι ελαφρά, από τα σύννεφα…