Με αποτέλεσμα να κάνει υπέρ- αρεστή την ταινία σε κάποιον που έχει ενοχληθεί από την «τηλεοπτικοποίηση» του σημερινού Χόλυγουντ και των στούντιο του. Κι αυτός ο κάποιος είναι φυσικά ο υποφαινόμενος.

Αν υπήρχε η Β’ προβολή και το θερινό σινεμά , όπως το ξέραμε παλιά, η «ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΧΡΥΣΟ» (Woman in gold) , θα είχε κάνει δεύτερη καριέρα και θα είχε καταμετρήσει πολλά επιπλέον εισιτήρια αναγνώρισης. Διότι, τώρα που λήγει η θερινή σαιζόν, μετ αβεβαιότητος μπορώ να πω ότι ήταν ανώτερη από πολλά «καλοκαιρινά»

ΚΙ ακολουθούσαν η ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ της κι αυτό που λέμε συνοψίζοντας  ΣΚΗΝΙΚΗ  ΠΑΡΟΥΣΙΑ.

Κι όλο αυτό μαζί της πρόσδιδε μια απαράμιλλη γοητεία που της την ξεπλήρωνε το κοινό, το οποίο ήταν κοινό ΤΗΣ.

ΕΓΙΝΕ κοινό της.

Από αυτές που δεν χάνουν ποτέ την ικμάδα τους, που δεν μετανιώνεις για το εισιτήριο σου, που την ξαναβλέπεις ένα βράδυ στην τηλεόραση με την ίδια ευχαρίστηση, αλλά και που δεν ελκύουν τους κριτικούς διότι αδυνατούν να ανακαλύψουν εκεί μέσα …auteur

Μου το είχε πει κάποτε στη Βενετία, κάπως συμβουλευτικά, ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΒΡΑΣ: Το μεγάλο πρόβλημα των κριτικών είναι πως κάποια στιγμή βαριούνται. Είναι επειδή βλέπουν τα έργα των άλλων.