Οι τρεις από τις πέντε υποψήφιες για το ΟΣΚΑΡ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ ταινίες, τιμήθηκαν στα ετήσια ΒΡΑΒΕΙΑ του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΩΝ. Οι ταινίες αυτές είναι «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ», «MADMAX» και «Η ΔΙΑΣΩΣΗ»
Η κατηγορία που άργησε να «αυτονομηθεί», ωστόσο στα τελευταία χρόνια απέκτησε fan, έστω και περιορισμένου αριθμού, ως ειδικότητα. Κυρίως μέσα από εκείνους που συγκινούνται με τον ένα εκ των δύο «εξ αγχιστείας» συγγενών, που είναι το οπτικό ΜΟΝΤΑΖ. Ο άλλος «συγγενής» είναι ο ΗΧΟΣ αλλά πρόκειται για εντελώς ξεχωριστές ειδικότητες.
Ειλικρινά χαίρομαι, την ίδια στιγμή που απορώ με το μυστήριο της ανθρώπινης φύσης και το πώς εκδηλώνεται ομαδικά. Πριν από λίγα ακόμα χρόνια ο ΣΥΛΒΕΣΤΕΡ ΣΤΑΛΟΝΕ αντιμετωπιζόταν ως περίγελως. Κι ουαί κι αλίμονο αν τολμούσες να τον υπερασπιστείς. Η αν τολμούσες να υπερασπιστείς τον «Ρόκυ». Ξαφνικά, φέτος τον λάτρεψαν όλοι και πολύ καλά έκαναν. Αλλωστε το έχει πει κι ο Τσέχωφ για τον Ανθρωπο: «ΑΥΤΟ ΤΟ ΖΩΟ, ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ»
Μετά τους Παραγωγούς , ήρθαν οι Μοντέρ με το δικό τους ΣΩΜΑΤΕΙΟ, να ρίξουν νερό στο μύλο των ΟΣΚΑΡ.
…Αν κι η πλήρης ονομασία είναι «ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΚΟΜΜΩΣΗ» (Make up and hair-styling) . Κι όπως έχω σημειώσει κι άλλοτε, στην ΙΤΑΛΙΑ, στα DΑVID DI DONATELLO, είναι χωρισμένο σε δύο διαφορετικές κατηγορίες. Μέχρι να διεκδικήσει κι εδώ ο κλάδος των κομμωτών την αυτονόμηση του από την «ομοσπονδία» των μακιγιέρ, που, για την ώρα, ανήκει.
Η σουρεαλιστική αυτή κωμωδία του ΓΙΑΚΟ ΒΑΝ ΝΤΟΡΜΑΕΛ που έλκει την καταγωγή της από την «μπουνιουελική» φιλμογραφία και προπάντων αντίληψη, γίνεται ιδιαζόντως επίκαιρη στην εβδομάδα που διάλεξε να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα.
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ μαζί με το ΜΟΝΤΑΖ είναι οι θεμέλιοι λίθοι για την μετατροπή του ΣΕΝΑΡΙΟΥ σε ΤΑΙΝΙΑ.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ είναι μία από τις επιμέρους κατηγορίες που ξεσηκώνει το ΠΑΘΟΣ των fan. Κυρίως επειδή αυτό που αγαπούν το προσεγγίζουν μέσα από τα soundtracks και τους ξεσηκώνουν οι μελωδίες κι οι ενορχηστρώσεις.
Τι συμβαίνει με τον Στιβ Τζομπς κι οι ταινίες που τον «βιογραφούν» αποτυγχάνουν; Και καλά εκείνη με τον Αστον Κούτσερ που ήταν γενικώς για τα πανηγύρια. Μα κι αυτή εδώ; Με σκηνοθέτη τον ΝΤΑΝΥ ΜΠΟ-ΥΛ και σεναριογράφο τον ΑΑΡΟΝ ΣΟΡΚΙΝ; Εξαιρώ τους ηθοποιούς διότι είναι οι μόνοι για τους οποίους αξίζει να πάει κανείς να το δει. Ενώ το άλλο με τον Κούτσερ, «έμπαζε» κι από εκεί.