Ευκαιρία, στα θερινά σινεμά να αποκατασταθεί η ταινία αυτή με την άφθαστη ψυχαγωγική αξία και με τη φαντασία με την οποία την έχουν στήσει οι συντελεστές της.

Πολύ θετικές οι εντυπώσεις από την ταινία του νέου Ελληνα σκηνοθέτη ΦΩΚΙΩΝΟΣ( ή ΦΩΚΙΩΝΑ…) ΜΠΟΓΡΗ, ο οποίος έχει γράψει και το σενάριο σε συνεργασία με τον ΠΑΝΟ ΤΡΑΓΟ , και μάλιστα στους τίτλους αναγράφεται και «σύμβουλος σεναρίου» (Γιώργος Τελτζίδης) οπότε στο φινάλε μου «εξηγήθηκαν» και τα αίτια των θετικών εντυπώσεων. Ότι υπήρχε δουλειά στο σενάριο, δούλεψαν τρεις άνθρωποι για αυτό, ο ένας είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ο οποίος συνυπογράφει και το ΜΟΝΤΑΖ (μαζί με τον Γιώργο Γεωργόπουλο).

Αν και δεν είναι ακριβώς «φάρσα», είναι καθαρόαιμη κωμωδία, που όμως για να πλέξει κωμικά τις καταστάσεις περνά κι από το στοιχείο της «απιθανότητας», για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη. Κυρίως, όμως, τη χρησιμοποίησα επειδή η ΙΤΑΛΙΚΗ αυτή κωμωδία, της σύγχρονης ιταλικής παραγωγής που ο πολύς κόσμος δεν την γνωρίζει και οι γράφοντες συνηθίζουν να την προσπερνάνε με απαξίωση, δίνει ένα ΣΤΙΓΜΑ: Πως για τους ΙΤΑΛΟΥΣ, για την Ιταλική Τεχνη γενικότερα, η κοινωνική αναφορά είναι πρώτιστο στοιχείο ακόμα και για ένα είδος που σκοπό έχει τη δίωρη ξεκούραση του θεατή.

ΣΟΦΙΑ είναι η ΛΟΡΕΝ, «DAVID DI DONATELLO» είναι το «Οσκαρ» της Ιταλίας, το Βραβείο δηλαδή της ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ και το φιλμ είναι το «Η ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ» (La vita davanti a se), το οποίο δεν την καλωσόρισε εκ νέου στα Οσκαρ.