Αυτό θα το διαβάζετε κάθε χρόνο στην οσκαρική ανάλυση της Μουσικής, είναι και θα είναι το motto, περί του τι είναι ΜΟΥΣΙΚΗ στον Κινηματογράφο. Τα ξαναλέω λοιπόν, όπως το είπα και τα προηγούμενα χρόνια: «Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΒΛΕΠΕΤΑΙ» ΚΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ»
Είπε ο Πάμπλο Μπέρχερ, ο Βάσκος δημιουργός του υποψήφιου στα Oscar «Robot dreams», όταν παραλάμβανε το βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας για την ταινία αυτή : «Το κινούμενο σχέδιο δεν είναι είδος!». Εννοώντας πως είναι κι αυτό μια καλλιτεχνική έκφραση κι όχι απλώς ένα είδος ταινιών που απευθύνονται σε παιδάκια. Προφανώς κι αυτό υπαινισσόταν και ζητούσε από τους παρισταμένους να το βροντοφωνάζουν ρυθμικά «Το κινούμενο σχέδιο δεν είναι είδος». Αυτά βέβαια τα έλεγε επειδή υπάρχει «διχασμός» , ακόμα και μέσα στην ευρωπαική κινηματογραφική κοινότητα περί αυτού. Πολλοί Ευρωπαίοι κινηματογραφιστές έχουν θέσει κατά καιρούς το ζήτημα, λιγότεροι φυσικά από ό,τι στο Χόλυγουντ, ότι τα παιδιά τους προτιμούν να πηγαίνουν στα ‘αμερικάνικα», άρα εξακολουθούν να βάζουν θέμα…Θα το ξαναπώ για ένα συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας στο οποίο είχα παραστεί, και το ζήτημα το είχε βάλει μια Γαλλίδα παραγωγός , μεταφέροντας μας κάποιες συζητήσεις με το παιδί της. Και το παιδί ήταν καταπέλτης για όλα τα φιλμ του «είδους» που ήταν υποψήφια
Οι set decorators, οι διακοσμητές εσωτερικών χώρων , πλατό κλπ, οι οποίοι συνεργάζεται με τους υπεύθυνους σκηνογραφίας, τους production designer οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για ο,τιδήποτε αφορά σε υλικό οψης.
Εξαιρετικά δείγματα της «στηρικτικής» έννοιας, του supporting actor (στον τομέα αυτό, η αγγλική γλώσσα βάζει στις άλλες τα γυαλιά, είτε με το υποτιμητικό «β’ ρόλος» είτε με τη σνομπίστικη υπενθύμιση «μη πρωταγωνιστικός»), είναι μελέτη στηριγμάτων η φετινή 5άδα. Και βέβαια, όλα έχουν ξεκινήσει από το σενάριο, από τους ρόλους που τους έγραψαν, λαμβανομένου υπόψη ότι οι 4 από τους 5 είναι για ταινίες με υποψηφιότητα στο Oscar Σεναρίου. Όλα αυτά περί Σεναρίου και ρόλων τα λέω διότι έχει σημασία σε ποιο σημείο του σεναρίου εμφανίζεται ο κάθε ρόλος, τι έρχεται να εξυπηρετήσει, τι είδους ανάπτυξη του δίνουν και για ποιο σκοπό. Οπότε, μέσα από αυτά, θα καταλάβουμε και με ποια στοιχεία έχει να δουλέψει και να παλέψει ο κάθε ερμηνευτής.
Ο τίτλος του δημοσιεύματος αφορά στον ΓΙΩΡΓΟ ΛΑΝΘΙΜΟ και στην ταινία του «Poor things», μια και νικητής στους Σκηνοθέτες αναδείχτηκε ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΝΟΛΑΝ για το “OPPENHEIMER”. Όμως υπάρχει συνέχεια , αν έχετε κέφι διαβάστε τη.
Φέτος που κάνουν εισβολή κι οι Γιαπωνέζοι…Ναι, υπάρχει μια πρόκληση στα φετινά οπτικά εφφέ, η οποία έχει να κάνει και με τους τρόπους τεχνικής λειτουργίας όσο και με το γεγονός ότι η διεθνοποιημένη Ακαδημία υιοθετεί κι ένα γιαπωνέζικο του είδους και το βαζει στην 5άδα, το Godgilla minus one…
Χρόνια το πάλευαν οι casting directors, οι υπεύθυνοι διανομής: Να αντιπροσωπευθούν με ΒΡΑΒΕΙΟ.
Στο αμέσως προηγούμενο αφιέρωμα, που αφορούσε στη ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ, είχα γράψει για ταύτιση φέτος των δυο ειδικοτήτων, με 5άδες ίδιες κι απαράλλαχτες. Για σπάνια φορά, δεν υπάρχει έστω μία παραλλαγή. Αυτό δηλώνει την αισθητική των έργων που ξεχώρισαν κι η οποία θεωρήθηκε απαράμιλλη κι αφορά στη συνύπαρξη των δυο ειδικοτήτων , και στο πως δημιούργησαν υλικό για να προσφερθεί στον διευθυντή φωτογραφίας και να φτιάξει την ΟΨΗ. Ωστόσο, όπως είχα αναφέρει και στο άλλο αφιέρωμα, στους διευθυντές φωτογραφίας δεν παρατηρείται η ίδια ταύτιση στις 5άδες, παραλλάσσονται , το «El Conde» και το «Maestro» δεν εκπροσωπούνται στα σκηνικά και στα κοστούμια, θέσεις που κατέχουν η «Barbie» κι ο «Ναπολέων»
Το ενδιαφέρον στη φετινή χρονιά είναι η ΠΛΗΡΗΣ ΤΑΥΤΙΣΗ μεταξύ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ και ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ. Είναι απολύτως ίδιες, χωρίς την παραμικρή παραλλαγή.
Ηταν ένα από τα κάστρα δικής μου προκατάληψης που ισοπεδώθηκε κι από το οποίο εισέπραξα κι ένα μάθημα, όχι πλέον κινηματογραφικό αλλά της ίδιας της ζωής.