Πάμε να τους δούμε και θα το συζητήσουμε καλύτερα.
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ
- ΣΤΕΡΛΙΝΓΚ Κ.ΜΠΡΑΟΥΝ «American fiction»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ OSCAR: Πρώτη υποψηφιότητα
Ο ΡΟΛΟΣ: Παίζει τον αδελφό του κεντρικού ήρωα, ο οποίος έρχεται στην οικογένεια όταν πεθαίνει αιφνιδίως η αδελφή τους και πρέπει να δουν τι θα κάνουν με τη μητέρα τους που πάει για άνοια. Κι εκεί μας ξετυλίγει τα του εαυτού του, τη γυναίκα του που τον χώρισε όταν τον έπιασε στο κρεββάτι με άντρα, του πήρε το σπίτι, τη μισή περιουσία και τα δυο παιδιά…κι αρχίζει η ..σύσταση στην οικογένεια
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ξεκινά από το ρόλο ο οποίος εμφανίζεται εκεί που το σενάριο μας βάζει στην κυρίως υπόθεση κι έρχεται να γίνει μέρος της ιστορίας και της οικογένειας η οποία από τη μια αντιπαλεύει κι από την άλλη εμπλέκεται στα περί μαύρης Αμερικής στερεότυπα. Το επίτευγμα του Στέρλινγκ Μπράουν είναι πέραν της αμεσότητας που είναι δεδομένη διότι είναι κι απαιτούμενο, το ότι παίζει το ρόλο με μια επινοημένη ελαφράδα, σαν να τον παίζει κωμικά, ενώ το έργο δεν είναι κωμωδία, δεν αντιμετωπίζει όμως και τις καταστάσεις, ακόμα και τις πιο δραματικές, ως να ήταν δράμα. Είναι κινητήριος μοχλός ρόλος στο στίγμα του έργου περί μαύρων στερεοτύπων, που είναι κι η πεμπτουσία του φιλμ.
- ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΤΕ ΝΙΡΟ «Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού» (Killers of the flower moon)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ OSCAR: Ο ΟΣΚΑΡΟΥΧΟΣ τηw 5άδας και μάλιστα με διπλή βράβευση: Β’ ρόλου το 1975 για το «Ο ΝΟΝΟΣ ΜΕΡΟΣ Β’», Α’ ρόλου το 1981 για το «ΟΡΓΙΣΜΕΝΟ ΕΙΔΩΛΟ». Η φετινή είναι η 8η υποψηφιότητα του.
Ο ΡΟΛΟΣ: Παίζει ένα αληθινό κάθαρμα, τον θείο του κεντρικού ήρωα, σε μια περιοχή Ινδιάνων που δολοφονούνται ο ένας κατόπιν του άλλου και το FBI διεξάγει έρευνες. Ο Ντε Νίρο είναι ο εκπρόσωπος του Κακού εκεί μέσα, μία άξεστη ψυχή .
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ξανά μαζί με τον Μάρτιν Σκορσέζε, ο Ρομπερτ Ντε Νίρο τον γνωρίζει σαν κάλπικη δεκάρα πως δουλεύει με τους ηθοποιούς και τι είδους πρωτοβουλίες τους αφήνει. Οι ερμηνευτικές καινοτομίες που υπέγραψαν την καριέρα του Ντε Νίρο είτε με Oscar είτε με υποψηφιότητα, ήταν σε ταινίες του Σκορσέζε όπως το «Οργισμένο είδωλο» κι ο «Ταξιτζής» που σεναριακά δεν ήταν κι ό,τι πιο πλήρες. Το κλίμα του Σκορσέζε κι οι ερμηνευτικές πρωτοβουλίες του Ντε Νίρο που δείχνουν την υποκριτική του ιδιοφυία, έδωσαν την εκτίναξη. Στην καινούργια τους συνεργασία, επανέρχεται ανανεωμένος, με καινούργιες πρωτοβουλίες, και πάλι με το σενάριο να μην είναι αυτό που του το δίνει έτοιμο αλλά ο εαυτός του κι η δημιουργική ομπρέλα του σκηνοθέτη. Είναι ο μόνος από την 5άδα που το σενάριο του δεν έχει οσκαρική υποψηφιότητα. Παίζει τον κακό , που τον έχει παίξει πολλές φορές στο παρελθόν, και με τον Σκορσέζε επίσης όπως στο «Ακρωτήρι του φόβου» που είχε κι εκεί υποψηφιότητα για Oscar αλλά δεν έχει καμία σχέση με εκείνο. Σαν μην έχει κλισέ, σαν μην έχει έτοιμα κουτάκια, για το πως θα υποδυθεί τον κακό, παίζει ένα κακό με εντελώς διαφορετικό τρόπο, παίζει το ρόλο με ηρεμία, με χαμηλότατους, εσωτερικούς τόνους, κι επειδή οι θεατές ξέρουμε ή υποψιαζόμαστε, το παίξιμο του εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο, σαν να έχει διαγράψει τη λέξη «κακός» από το όλο κτίσιμο και την ερμηνεία του ρόλου. Μισητός μέσα από τη ηρεμία του!
- ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΤΑΟΥΝΙ τζούνιορ « Oppenheimer»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ OSCAR: 3η υποψηφιότητα, χωρίς νίκη μέχρι τώρα
Ο ΡΟΛΟΣ: Παίζει τον Λιούις Στράους, ιστορικό πρόσωπο , επιχειρηματίας, μέχρι κι υπουργός σε κάποια φάση, φιλάνθρωπος, και μπλεγμένος με την ατομική βόμβα, συνεργάτης του Χούβερ του FBI και σημαίνον πρόσωπο στη ζωή και τη δράση του Οπενχάιμερ σε όλη εκείνη την περίοδο πριν , κατά τη διάρκεια, και μετά, την ατομική βόμβα…
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ο ρόλος είναι ρόλαρος κι ο Κρίστοφερ Νόλαν, στη διασκευή του σεναρίου, τον έχει απλώσει έτσι ώστε ο ηθοποιός να κάνει το παιχνίδι της μεγάλης του σύνθεσης. Να είναι ταυτοχρόνως ο στηρικτής κι ο υπονομευτής του κεντρικού ήρωα, στη βάση ότι παίζει τον κακό αλλά με την παραπάνω σύνθεση , ο κακός του γίνεται έμβλημα ερμηνευτικής εξέλιξης , ερμηνευτικής τελειότητας. Ποτέ δεν τον κραυγάζει, τον κινεί με τον τρόπο που κινείτο κι ο αληθινός Στράους στο μεγάλο εκείνο παρασκήνιο που υπέσκαπτε τον Οπενχάιμερ.
- ΡΑΫΑΝ ΓΚΟΣΛΙΝΓΚ «Barbie»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ OSCAR: 3η υποψηφιότητα, χωρίς νίκη κι αυτός
Ο ΡΟΛΟΣ: Είναι ο Κεν της Μπάρμπι. Ο κούκλος της κούκλας. Στην διάσταση που του επιχειρούν οι σεναριογράφοι εκ των οποίων η μία είναι κι η σκηνοθέτης του, είναι το υπονομευμένο , αρσενικό πρότυπο το οποίο θα υποστεί τις δικές του συνέπειες όταν η Μπάρμπι μεταφερθεί στον κανονικό κόσμο.
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ο ρόλος είναι κωμικός, είναι υπονομευτικός, έχει τις πιο ωραίες ατάκες, τα πιο έξυπνα αστεία, τραγουδά και χορεύει, του δίνουν κι ένα από τα δυο ωραιότερα τραγούδια, το οποίο είναι και θαυμάσιο νούμερο μιούζικαλ, με άλλα λόγια έχει τον πιο ζουμερό ρόλο του έργου. Και το ότι εκτόπισε, απέκλεισε, την πρωταγωνίστρια από τη δική της υποψηφιότητα , έχει να κάνει ακριβώς με το..Η Μπάρμπι έγινε .Μπάρμπος. Το θέμα , βέβαια, είναι ότι ο Ράυαν Γκόσλινγκ ανταποκρίθηκε πλήρως σε αυτό, υπονόμευσε και τη φυσική του σεξουαλικότητα, τη διακωμώδησε και μάλιστα με τρόπο αέρινο. Εμφανίστηκε ως γνώστης της κομεντί.
- ΜΑΡΚ ΡΑΦΑΛΟ «Poor things»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ OSCAR: 4η υποψηφιότητα, αβράβευτος μέχρι στιγμής
Ο ΡΟΛΟΣ: Καλοβαλμένος δικηγόρος τα βικτωριανής περιόδου, ξελογιάζει την Μπέλα με κορμί γυναίκας και μυαλό εμβρύου, την κλέβει από τον μέντορα της καθηγητή τύπου Φρανκεστάιν που τη «συναρμολόγησε» καθώς κι από τον επίδοξο σύζυγο επιστημονικού συνοικεσίου και την πάει στα μακρινά ταξίδια, στη μεγάλη ζωή.. Για να πάρει το μάθημα του από την Μπέλα όταν εκείνη ανακαλύψει εντός της τη Γυναίκα
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Μα οι Τόνοι του!!!! Συνθέτει, σαν να πρόκειται για κωμωδία, κάτι από «πυγμαλίωνα» του Μπέρναρντ Σω, σαν να είχε αναλάβει να παίξει τον καθηγητή Χίγγινς που πειραματίζεται να μεταβάλει σε κυρία την ανθοπώλιδα αλλά σε συνθήκες ελληνικού weird, να τον περάσει μέσα από το παράλογο, το γκροτέσκο αλλά και την πειραματική ατμόσφαιρα στην οποία τον ενέταξε ο σκηνοθέτης. Επαιξε τη σκηνοθεσία του Λάνθιμου στο επακριβώς της
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Οι Ηθοποιοί αναλαμβάνουν δράση και θα «καθοδηγήσουν» και τους υπόλοιπους. Ο Ρόμπερτ Ντάουνι τζ έχει όλα τα στοιχεία στην ερμηνεία όχι μόνο να πάρει τους ηθοποιούς με το μέρος του που είναι κι η πολυπληθής τάξη εντός Ακαδημίας κι εντός Κινηματογραφίας γενικότερα αλλά να τους μεταβάλει και σε ένθερμους προπαγανδιστές του. Το ίδιο θα κάνουν κι οι σκηνοθέτες. Είναι η ερμηνεία σκηνοθετικής καθοδήγησης και πειθαρχίας που υπερτερεί έναντι των άλλων, κυρίως κι από πλευράς δομής του έργου, πως διασπείρει το ρόλο και τι κάνει ο ηθοποιός μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Βέβαια, ηθοποιοί θα πάνε και με τον Ντε Νίρο. Στο ψιλοκοσκίνισμα, όμως, μεταξύ των δύο «κακών», ποιος από τους δυο θα πάρει τους περισσότερους; Σίγουρα ο Ρομπερτ Ντάουνι τζ θα έχει και τους Σεναριογράφους, σε σχέση με τον Ντε Νίρο. Από κει και πέρα, σκηνογράφοι κι ενδυματολόγοι που έχουν ενθουσιαστεί με το «Poor things» θα μπορούσαν να στείλουν και ψήφους στον Μαρκ Ράφαλο, αλλά αν το κάνουν αυτοί οι κλάδοι για ηθοποιούς ,θα το κρατήσουν μάλλον για την ώρα της Εμμα Στόουν, κι εδώ , μια χαρά θα ικανοποιηθούν κι αυτοί με τον «Oppenheimer» κυρίως αλλά και με τον Ντε Νίρο. Πάντως, φέτος, όταν μιλάμε για προτιμήσεις Σεναριογράφων, σημειώνω πως όπου εμπλέκεται το «American fiction» οι σεναριογράφοι μπορεί και να προκαλούν εκπλήξεις…...