Το «NATIONAL BOARD OF REVIEW» κατά παράδοση ανοίγει το χορό της προ-οσκαρικής περιόδου κι ακολούθησε την παράδοση και φέτος. Πρώτος απολογισμός «THEPOST» του ΣΤΗΒΕΝ ΣΠΗΛΜΠΕΡΓΚ ως ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ όχι όμως κι ως σκηνοθεσία για τον Στήβεν.

Ένα «περιστατικό» αποκτά καλλιτεχνική διάσταση όταν χρησιμοποιείται με καθολικές κι οικουμενικές διαθέσεις ώστε μέσα από την ιστορία να πει κάποια πράγματα ευρύτερα για τον Ανθρωπο. Όταν μένει στο περιστατικό καθαυτό, τότε μπορεί να συγκινεί ανθρωπίνως αλλά ως έργο δεν βγάζει κάτι μεγάλο.

Στο 1956, όταν συναντιέται ο Καζαντζάκης με τη Μελίνα και τον Ντασέν για το « Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», τον Κρητικό διανοητή υποδύεται ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΠΑΠΑΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ. Ένα χρόνο μετά, το έτος 1957, όπου ο Καζαντζάκης πεθαίνει- ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ, όχι ύστερα από καμιά 40αριά ή 50αριά χρόνια- στο κρεβάτι του πόνου κείται ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΗΝΑΙΟΣ. Τι έγινε ρε παιδιά μέσα σε ένα χρόνο κι ο Παπασπηλιόπουλος «γέρασε» , όχι από  μακιγιάζ, κι έγινε Ληναίος; Ενώ η παρτενέρ ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ παραμένει ως έχει, με λίγη παρέμβαση μακιγιάζ στα μαλλιά που έχουν κάπως γκριζάρει. Γιατί τότε δεν έβαλαν και την Ελλη Φωτίου, που έχουμε να τη δούμε καιρό στο σινεμά,  ώστε αφού έγινε ο Παπασπηλιόπουλος Ληναίος να μη γίνει κι η Καλογήρου , Φωτίου;  Εκεί θα εναρμονίζονταν τα πράγματα κάπως καλύτερα.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι «ανατύπωση» με ελαφρότατη τροποποίηση, του σχολίου (όχι ακριβώς «κριτικής») που είχα γράψει τον Μάρτιο του 2017 για αυτό από το ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Αναδημοσιεύω το σχόλιο εκείνο, πάλι αντί για κριτική, επειδή θεωρώ πως εδώ μέσα κρύβεται η ουσία του τόσο για αυτά που κουβαλά εντός του και για όσα κρύβονται πίσω του αλλά και για τις προκαταλήψεις επί του θέματος των  εγχρώμων, που δεν αφήνουν απέξω ούτε την Ελλάδα. Το κείμενο αφορά περισσότερο σε εγχώριες αναγωγές.

Αυτό είναι και το σημείο από το οποίο μπορούμε να πιαστούμε , αν θελήσουμε να κάνουμε καλλιτεχνική προσέγγιση στην νέα κινηματογραφική μεταφορά του περίφημου μυθιστορήματος της ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ, που γράφτηκε στο 1934 κι έχει αφήσει πίσω του μια περίλαμπρη βερσιόν το 1974.

Ως παράξενη περιπέτεια ξεκινά, ως ΝΟΟΜΙ ΡΑΠΑΣ κερδίζει τις τελικές εντυπώσεις. Διότι η όλη πρωτοτυπία του φιλμ κάποια στιγμή εξαντλείται στην επαναληπτικότητα αλλά αυτή που βγαίνει κερδισμένη είναι η πρωταγωνίστρια με τους επτά (7) ρόλους, όσους κι οι μέρες της εβδομάδας.

….σε κάνει να αισθάνεσαι εντελώς αμήχανα και σου προκαλεί κι εκνευρισμό επειδή αισθάνεσαι να σε πιέζει η προσπάθεια να γελάσεις μια και πήγες σε κωμωδία, μα αυτή δεν σου κάνει τη χάρη.

Ο φίλος μας ο ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ για μια ακόμα φορά μας αγκάλιασε και μας συνεπήρε ενώ συγχρόνως έδειξε πόσο ανήσυχος είναι, πόσο δεν επαναπαύεται, πόσο δοκιμάζεται διαρκώς σε καινούργια για αυτόν ανοίγματα και ταυτοχρόνως κάνει και κάτι σπουδαίο το οποίο γίνεται διαπιστευτήριο στη σκηνοθετική του αξία: Μεταβάλει σε μεγάλη δραματική ηθοποιό την ως τα χθες μόνο όμορφη, ΝΤΑΪΑΝ ΚΡΟΥΓΚΕΡ.

Αφενός επειδή σε ελέγχουν και σένα με τη θεωρία του auteur, οπότε εσύ τους την βγαίνεις μέσα από είδη, αφετέρου επειδή δεν προήλθες από τους κόλπους των «εγκρίσεων» περι auteur, όπως συνέβη και με τον Λάνθιμο. Και σε αναγνώρισε και σένα το εξωτερικό με τα βραβεία στη Βενετία κλπ. Τώρα, ετοιμάσου για την… σταύρωση.

Ανακοινώθηκαν οι πεντάδες της Ευρωπαϊκης Ακαδημίας Κινηματογράφου για τα βραβεία που θα απονεμηθούν στις 9 Δεκεμβρίου 2017 στο Βερολίνο.