Αυτό είναι, άλλωστε, και το εύρημα αυτού του ας το πούμε blockbuster φαντασίας, που δεν είναι ακριβώς blockbuster επειδή από ευκολία συνηθίσαμε να αποκαλούμε έτσι κάθε ταινία που ανήκει στο φανταστικό είδος, περιέχει δράση και κάποια οπτικά εφφέ.

Η συγκεκριμένη περιπέτεια φαντασίας- ας την χαρακτηρίσουμε καλύτερα έτσι- διαθέτει ένα εύρημα που κάποια στιγμή, στην εξέλιξη του μύθου, γίνεται συνειδητό. Πως η «Δευτέρα» του τίτλου δεν είναι όνομα Ημέρας αλλά όνομα γυναίκας. Κι ότι στην υπόθεση εμφανίζονται κι άλλες έξη γυναίκες που η κάθε μία φέρει όνομα εκ των επομένων ημερών κι ότι και τις εφτά γυναίκες υποδύεται η Νοόμι Ραπάς κι ότι κι οι εφτά γυναίκες είναι αδελφές ολόιδιες. Θα μπορούσε και, κατά μία σεναριακή λογική, να ήταν κι οι εφτά το ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Αυτό, άλλωστε, συμβαίνει για ξεγέλασμα των Αρχών επειδή σύμφωνα με το μύθο του σεναρίου η Γη έχει γεμίσει κόσμο και το φαί δεν φτάνει όπως δεν φτάνει ούτε το νερό κι επιβάλλεται υπογεννητικότητα..

Πάνω σε αυτό το μύθευμα ας μη δώσουμε μεγάλη σημασία, όπως δεν δίνει κι η ταινία κι αυτό είναι ίσως το μείον της διότι η πλοκή που στήνεται γύρω από τις εφτά ολόιδιες γυναίκες με τις διαφορετικές ονομασίες των ημερών της εβδομάδας, αναπτύσσεται μόνο μερικώς. Κάπου πήγαινε να γίνει ένα σημερινό «Νέα Υόρκη 2022 μΧ» (Thesoylentgreen) αλλά δεν έφτασε για κάτι τέτοιο , όπου εδώ μπορεί να φταίει κι η υπερπληθώρα των ταινιών που κυκλοφορούν αλανσάριστες κι η μεγάλη ποσότητα δεν επιτρέπει στα έργα να γίνουν cult με τον ίδιο τρόπο που γίνονταν παλαιότερα.

Αυτό που μένει από την μερική, όπως είπαμε, ανάπτυξη του μύθου είναι η πρωταγωνίστρια, η Νοόμι Ραπάς, η οποία αναλαμβάνει στους ώμους της και τις εφτά αδελφές κι ο ρόλος ο συνολικός είναι αρκετά δύσκολος διότι η ηθοποιός υποχρεούται να τις παίξει σαν να είναι ίδιες ώστε να επιτευχθεί το αναγκαίο ξεγέλασμα κι από την άλλη να υπάρχει στην ερμηνεία της μια ελαφρά επισήμανση διαφορών ώστε να ξεγελιέται ακόμα κι ο θεατής αφού την ιστορία την παρακολουθούμε από τη μεριά των Αρχών ακόμα κι όταν μας δίνονται τα στοιχεία για τις εφτά διαφορετικές. Η Νοόμι Ραπάς το καταφέρνει γενναία όλο αυτό και ως υποβοήθημα έχει τη δουλειά των μακιγιέρ αλλά και των ενδυματολόγων οι οποίοι της φτιάχνουν μια «φόρμα» η οποία θα την βοηθήσει να βρει τα διακριτικά στοιχεία των διαφορών των εφτά κοριτσιών και να τα βάλει στην ερμηνεία της. Είναι εξαίρετη η Νοομι Ραπάς, αποδεικνύεται χρήσιμη κι υπολογίσιμη ηθοποιός και τελικά εκείνο το «Κορίτσι με το τατουάζ», τόσο το σουηδικό όσο και το αμερικάνικο του Ντέηβιντ Φίντσερ, αποκάλυψαν δύο ηθοποιούς, τη Ραπάς το πρώτο και τη Ρούνι Μάρα το δεύτερο, που δείχνουν να έχουν μέλλον. Κι αν το μέλλον είναι γενικώς άδηλον και δεν επιτρέπει ασφαλείς προβλέψεις, σίγουρα τα δύο κορίτσια με το τατουάζ, έχουν παρόν, αν μη τι άλλο.

Από το cast που την πλαισιώνει, ξεχωρίζω τον ΜΑΡΒΑΝ ΚΕΝΤΖΑΡΙ, που παίζει τον μελαχρινό φύλακα-προστάτη με το αινιγματικό ύφος στην αρχή, τον οποίο σημειώσαμε πρόσφατα και στο ρόλο του Τούρκου στη «Μεγάλη υπόσχεση» ενώ συμμετέχει και στο καινούργιο «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές» που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες και στους αθηναϊκούς κινηματογράφους.

Λύπη προκαλεί και πάλι η ΓΚΛΕΝ ΚΛΟΟΥΖ που το σινεμά την αφήνει ανεκμετάλλευτη, δεν της δίνει ρόλους, μετά από απουσία καιρού πάλι βγαίνει με ρόλο κακιάς κι ο ρόλος δεν είναι καν πρωταγωνιστικός, δεν καταλαβαίνω γιατί το σινεμά την προσπερνά διαρκώς δι αυτού του τρόπου. Μετά, πώς να περιμένουν οι θαυμαστές της να τη δουν με Οσκαρ όταν δεν έχει ρόλους; Διότι με ένα φινάλε ξεμακιγιαρίσματος στις «Επικίνδυνες σχέσεις» δεν παίρνεις Οσκαρ, χρειάζεται ρόλος ολόκληρος. Η ευκαιρία της ήταν στην «Ολέθρια σχέση» η οποία όμως και την χαντάκωσε διότι αυτοί που «βλέπουν», είδαν πως ήταν ρόλος παγίδα καρικατουροποίησης και δεν έπεσαν έξω διότι από την «Ολέθρια σχέση» και μετά, η Γκλεν Κλόουζ αναλάμβανε να παίξει στο σινεμά γραφικές κακές. Κι όταν δεν έπαιζε τέτοιες, οι ρόλοι ήταν η ασήμαντοι ή μονοσήμαντοι. Κάτι, ας πούμε, που δεν συνέβη με την Κάθυ Μπέητς στο «Misery»,ίσως επειδή η Μπέητς κατάφερε να αποφύγει την καρικατουροποίηση παίζοντας τη δική της νοσηρή ηρωίδα ως χαρακτήρα και ξεκόλλησε αμέσως, έγινε ρολίστα πρώτης γραμμής σε όλα τα είδη. Τέλος πάντων…

Αυτά ειρήσθω εν παρόδω που λένε, διότι η ταινία είναι της Νοόμι Ραπάς  . Η σκηνοθεσία είναι του ΤΟΜΙ ΒΙΡΚΟΛΑ, επίσης σκανδιναβικής προέλευσης, από Νορβηγία και βλέπουμε ότι οι Σκανδιναβοί σκηνοθέτες πηγαίνoυν στο Χόλυγουντ για να υπηρετήσουν, blockbuster, περιπέτειες φαντασίας κι αστυνομικά. ΚΙ αυτό επειδή στις κινηματογραφικές σχολές τους διδάσκονται, με την ίδια σοβαρότητα ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΔΗ, σπουδάζουν τα ΕΙΔΗ κι όχι τα τσιτάτα των θεωρητικών πάνω στους auteurs.