Ισως να φταίει και το γεγονός πως εκτιμώ απεριόριστα τον ΡΟΜΠΕΡΤ ΖΕΜΕΚΙΣ ως σκηνοθέτη κι ως εκ τούτου να πήγα προετοιμασμένος για πολύ μεγάλες μαγείες. Ισως δηλαδή αν δεν τον εκτιμούσα πολύ, όπως κάποιοι άλλοι, από ό,τι φαίνεται, που αποφάσισαν να τον «ανακαλύψουν» εδώ κι όχι σε κάποιο από τα ψυχαγωγικά αριστουργήματα του τα οποία είναι μεγάλης κινηματογραφικής και καλλιτεχνικής-κατεπέκταση – αξίας να είχα σχηματίσει διαφορετική γνώμη, περισσότερο θερμή για την ταινία.

Το μιούζικαλ του ΝΤΑΝΙΕΛ ΣΑΖΕΛ ,ο οποίος είχε εντυπωσιάσει με το «Χωρίς Μέτρο», επέλεξαν οι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ κριτικοί της Νέας Υόρκης (διότι κι εδώ έχον μαζευτεί αρκετές… ενώσεις) ως καλύτερη ταινία της χρονιάς.

Τώρα υπάρχουν κι αυτά, τα «CRITICS CHOISE» και βγάζουν κι αυτά υποψηφιότητες λες κι είναι Ακαδημία. Ανα κατηγορία.

Η ταινία του σεναριογράφου-σκηνοθέτη ΚΕΝΕΘ ΛΟΝΕΡΓΚΑΝ «MANCHESTER BY THE SEA» είναι η επιλογή του NATIONAL BOARD OF REVIEW ενόψει των ΟΣΚΑΡ του 2017.

Εδώ και καιρό έχω λοξοδρομήσει υπέρ των ταινιών που παράγει η «Marvel» στο είδος αυτό που είναι καταδικασμένο στην περιφρόνηση. Εδώ και καιρό διαχωρίζω το είδος αυτό όταν το παράγει η συγκεκριμένη εταιρία από όταν το παράγουν άλλες.

….κι από πίσω ο ΦΙΝΤΕΛ.

Κι είναι πετυχημένη όχι επειδή μένει «πιστή» στο πρωτότυπο αλλά επειδή η διασκευή γίνεται με κινηματογραφικούς όρους κι όχι με τους όρους του βιβλίου. Και δίνει αφορμή να πούμε μερικά πράγματα περί του τι εστι κινηματογραφική μεταφορά βιβλίου (ή και θεατρικού έργου) στην οθόνη επειδή πολλά «τέρατα» λέγονται και γράφονται γύρω από αυτό το θέμα. Κι επειδή το εν λόγω μυθιστόρημα του ΧΑΝΣ ΦΑΛΑΝΤΑ είναι ένα από τα τρία πιο αγαπημένα μου μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων( τα άλλα δύο είναι το «ΕΡΩΣ» του ΚΡΑΟΥΣΕΡ ΧΕΛΜΟΥΤ και το «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ» του ΛΕΟΝΑΡΔΟ ΠΑΔΟΥΡΑ)

Ο ΠΟΛ ΣΥΛΜΠΕΡΤ, που απεβίωσε χτες σε ηλικία 88 ετών ήταν κατά βάση κορυφαίος ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΣ με ΟΣΚΑΡ κι από μεγάλη οικογένεια της Τέχνης. Τη σχέση του όμως με ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ-ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΟΡΝ, που είναι ένα άλλο κεφάλαιο της καριέρας του, θα τη δείτε από εδώ.

Εχει όλα τα εξωτερικά προσόντα για να αρέσει: Μελό, καλή παραγωγή, υπέροχη φωτογραφία, θαυμάσιο cast, ονειρεμένη μουσική…., όλα όσα έχουμε ενίοτε ανάγκη για να αφεθούμε στο σινεμά και να παραμυθιαστούμε. Τι δεν έχει; Κάτι, ΚΑΤΩ από όλα αυτά.

…αλλά, τι να το κάνεις; Με τόση ασυδοσία στην έξοδο ταινιών, ποιος προλαβαίνει να τα δει;