Την εκτίμηση μου στην ιταλική κωμωδία την έχω διατυμπανίσει τόσες φορές ώστε καταλήγει σε «πληροφορία επαναλαμβανομένη ίσον άκυρη», που μου είχε διδάξει κάποιος σοφός, τουλάχιστον όσον αφορά στους αναγνώστες που με έχουν παρακολουθήσει συστηματικά.

Κι ο λόγος είναι απλός: ΣΕΝΑΡΙΟ…ΣΕΝΑΡΙΟ…ΣΕΝΑΡΙΟ.. Οπου για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται πως η σκηνοθεσία από εκεί εκπορεύεται εξού και βλέπουμε πολλούς σεναριογράφους να μεταπηδούν στη σκηνοθεσία με θαυμαστά αποτελέσματα, σε αντίθεση με σκηνοθέτες , ακόμα και καλούς, που όταν επιχειρούν να γράψουν σενάριο ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ, δικό τους, κάμπτονται..

Το «Κι όμως», έχει να κάνει με το Χρόνο, με  το ότι μετά από τόσα χρόνια, το φιλμ της ΑΝΙΕΣ ΒΑΡΝΤΑ επιδεικνύει χυμούς αντοχής, και κυρίως με το θέμα και την κατάληξη του που σε παρεϊστικες συζητήσεις, μπορεί να σε βγάλει κι από τα ρούχα σου. Βασικά , η κατάληξη του: Αυτή η ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ των Γάλλων δίκην ερωτικού μοντερνισμού και γύρω από το «τρίο» που ειδικά στη «νουβέλ βαγκ» και ειδικότερα μετά το «Ζυλ και Τζιμ» του Τρυφφώ έκανε θέμα τη λειτουργικότητα και τον εξωραϊσμό του τρίο, αν και στην περίπτωση του Τρυφφώ, η κατάληξη ήταν άλλη.

Αποφάσισα να γράψω για το «TOY STORY 4» επειδή το ξεχώρισα από άλλα sequels ή και remakes των ημερών, όπως το «X MEN ή το «ΑΝΔΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ», τα οποία τα είδα αλλά δεν βρήκα κανένα απολύτως λόγο, κανένα ερέθισμα ώστε να γράψω για αυτά το παραμικρό. Τα προσπέρασα και μέσα στο μυαλό μου, ειδικά το «Ανδρες με τα μαύρα» που δεν βρήκα κανένα απολύτως λόγο ότι έπρεπε να είχε γίνει. ΚΙ επειδή αυτή την περίοδο έχω δει μερικές ξένες σειρές και δεν θέλω να γίνω κριτικός σειρών αλλά φοβάμαι δεν θα τα αποφύγω τελείως, αναρωτιέμαι για πιο λόγο να γράφω για τα «καινούργια επεισόδια» κινηματογραφικών ταινιών και να μην γράφω για το «νέο κύκλο» ή έστω για τη φυσιολογική συνέχεια της υπόθεσης ενός τηλεοπτικού προϊόντος που ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ, είναι και καλύτερα..

‘H “feel good”  α λα γαλλικά. Μια και τέτοιο πράγμα είναι η ταινία! Η οποία προτάθηκε για 10 ΣΕΖΑΡ και τιμήθηκε μόνο με ένα- θα μιλήσουμε λεπτομερέστερα πιο κάτω.

Κι εκείνοι που ήξεραν ήταν από τον καλλιτεχνικό χώρο, τον ευρύτερο και τον αχανή. Από τη μια άκρη του κόσμου ίσαμε την άλλη. Από τα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα της υφηλίου ως τα θέατρα πρόζας του καθοριστικού Λονδίνου. Από τον κόσμο της κινηματογραφίας ως τον χώρο των Καλών Τεχνών αφού πολλές φορές την σκηνογραφία την επιμελείτο κι ο ίδιος προσωπικά και την υπέγραφε, δίκην σκηνοθεσίας σε πολλές περιπτώσεις, όπου είχε προταθεί και για ΟΣΚΑΡ υπό αυτή την ιδιότητα, για την σκηνογραφική διεύθυνση της «ΤΡΑΒΙΑΤΑ».

Με την επανάληψη αυτής της ταινίας και με τόσα αστυνομικά αινίγματα κι αινιγματάκια γύρω μας, έρχεται η στιγμή να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Με μια πικρή διαπίστωση όμως ΟΤΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕΤΑΙ. Τα υπόλοιπα είναι παρηγοριά για να την βγάλουμε στο παρόν.

Ο «ΜΑΡΤΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ», μαυρόασπρος, παραγωγής 1957, είναι  Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΕΡΓΟΥ ΤΗΣ ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ !!!! Το κατά Σύντνεϋ Λιούμετ «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές» του 1974, έπεται 

«Fake Agatha» διότι δεν έχει καμία σχέση με το έργο της Αγκαθα Κρίστι , με κανένα μυθιστόρημα αλλά είναι μια original(;) μυθοπλασία με ηρωίδα την ίδια και την επίλυση ενός αινίγματος. «Fake movie» διότι δεν πρόκειται για κινηματογραφική ταινία αλλά για τηλεοπτική η οποία δεν ξέρω πως βρέθηκε στο πακέτο αγοράς ταινιών του διανομέα.

Και το καθαρώς κινηματογραφικό ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ αυτής της ταινίας είναι το ΜΑΚΙΓΙΑΖ , ένα μακιγιάζ ανθρώπινων τρολ , όπου γύρω από αυτό στρέφεται όλη η ιστορία. Κι η ταινία φυσικά.

Ως χαρακτηρισμό της ταινίας βάζω τον τίτλο που θα ήθελα εγώ για την ταινία. Και θα τον ήθελα αφενός γιατί το ξεχωριστό και ιδιαίτερο της ταινίας είναι η ίδια η Πρίγκηπος (Büyükada τη λένε οι Τούρκοι, δηλαδή «μεγάλο νησί», «μεγαλονήσι») κι είναι αυτή που  διαχωρίζει την ταινία από κάτι που να μπερδεύει με Αγκαθα Κρίστι κι από την άλλη επειδή οι Τούρκοι , ως κινηματογραφική παραγωγή, ως κινηματογραφία  κι όχι ως επιμέρους καταγωγές και προελεύσεις, δείχνουν ικανότητες στο αστυνομικό είδος.