Με την έννοια του ορεκτικού, διότι περί αυτού πρόκειται,  οπότε και σέρβιραν «OPPENHEIMER» για δράμα, «POOR THINGS» για κωμωδία και την «Ανατομία μιας πτώσης» για ξενόγλωσσο που ως γνωστόν δεν έχει υποβληθεί από τη χώρα της.

Είναι η ιστορία της κολυμβήτριας Νταϊάν Νάυαντ, που στα 61 της αποφάσισε να διασχίσει κολυμπώντας τη διαδρομή Φλόριντα-Κούβα και να μην πέσει και σε καρχαρίες. Όλα αυτά ενώ είχε σταματήσει την κολύμβηση για 30 περίπου χρόνια.

Μετά τους Μακιγιέρ-Κομμωτές έσπευσαν κι οι ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΙ, το δεύτερο σωματείο που ανακοινώνει υποψηφιότητες.

Εδώ, τελικά , παίζεται όλο το μυστικό της παγκόσμιας επιτυχίας του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ και φυσικά και της συγκεκριμένης ταινίας. Ότι είναι ένας ευφυέστατος σκηνοθέτης, άρα κι ευφάνταστος, κι έχει καταφέρει αυτή την υπογραφή, ώστε να περιμένεις κάτι αλλοπρόσαλλο το οποίο όμως θα είναι ευφυές και καλόγουστο κι υψηλών προδιαγραφών και κάπως έτσι έγινε ο παγκόσμιος σάλος. Περιμένουν στην κάθε νέα ταινία του Λάνθιμου κάτι πρωτότυπο, κάτι παράξενο, κάτι που να μην έχει ξαναγίνει, κι αν έχει γίνει δεν θα έχει γίνει με αυτό τον τρόπο, κάτι σίγουρα ευφυές, κάτι προκλητικό, κάτι τολμηρό, που όλα αυτά μαζί καταλήγουν σε υπέρβαση κι αυτή με τη σειρά της μεταβολίζεται σε  ΜΑΓΕΙΑ

Το «POOR ΤHINGS» είναι τέτοια περίπτωση.

Καλή προ-οσκαρική αρχή, επίσημη πλέον, μια κι ύστερα από τις βραχείες λίστες έπιασαν δουλειά τα Σωματεία. Όχι εκείνα των συλλογικών συμβάσεων και των απεργιών (union) αλλά των καλλιτεχνικών αποτιμήσεων και διαιτησιών (guild)

Έχει ξαναγυριστεί, η πιο πρόσφατη ήταν από τον Τιμ Μπάρτον με τον Τζώνυ Ντεπ και τα θεϊκά κοστούμια της Γκαμπριέλα Πεσκούτσι που είχαν προταθεί για Oscar,, η πρώτη ηταν η πιο «αυθεντική» κι ο ελληνικός τίτλος του εδώ δεν ήταν αυτός που αναγράφεται σε ιστοσελίδες  αλλά «ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ». Είχε κάνει φινάλε σαιζόν 1971-72 το «Χάι-Λάιφ» στον Πειραιά με αυτην την ταινία και δεν είχε βγάλει και την εβδομάδα……..Παρά τη φαντασμαγορία των φωτογραφιών στις προθήκες αλλά και Μάη μήνα….