Το κέφι με το κάποιο ελάχιστο οικολογικό μήνυμα , ώστε να δικαιολογεί απόλυτα την παρουσία του ΡΟΜΠΕΡΤ ΡΕΝΤΦΟΡΝΤ, επιχειρεί και πετυχαίνει η ταινία. Το καλύτερο στοιχείο της είναι η συνύπαρξη ΡΕΝΤΦΟΡΝΤ με ΝΙΚ ΝΟΛΤΕ, σε δύο ρόλους αντιθέτων που έχουν κοπεί και ραφτεί εντελώς πάνω τους.
Τον αποκαλώ «γαμπρό μας» διότι είχε παντρευτεί την διάσημη στα χρόνια του 50 και κάπως του 60 Ιταλίδα σταρ ΑΝΤΟΝΕΛΑ ΛΟΥΑΛΝΤΙ, η οποία είναι ΕΛΛΗΝΙΔΑ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΑ για την ακρίβεια. Ελάχιστοι το ξέρουν και δυστυχώς ελάχιστοι ΤΗΝ ξέρουν κι είναι ντροπή.
Με αποτέλεσμα να κάνει υπέρ- αρεστή την ταινία σε κάποιον που έχει ενοχληθεί από την «τηλεοπτικοποίηση» του σημερινού Χόλυγουντ και των στούντιο του. Κι αυτός ο κάποιος είναι φυσικά ο υποφαινόμενος.
Αν υπήρχε η Β’ προβολή και το θερινό σινεμά , όπως το ξέραμε παλιά, η «ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΧΡΥΣΟ» (Woman in gold) , θα είχε κάνει δεύτερη καριέρα και θα είχε καταμετρήσει πολλά επιπλέον εισιτήρια αναγνώρισης. Διότι, τώρα που λήγει η θερινή σαιζόν, μετ αβεβαιότητος μπορώ να πω ότι ήταν ανώτερη από πολλά «καλοκαιρινά»
ΚΙ ακολουθούσαν η ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ της κι αυτό που λέμε συνοψίζοντας ΣΚΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ.
Κι όλο αυτό μαζί της πρόσδιδε μια απαράμιλλη γοητεία που της την ξεπλήρωνε το κοινό, το οποίο ήταν κοινό ΤΗΣ.
ΕΓΙΝΕ κοινό της.
Από αυτές που δεν χάνουν ποτέ την ικμάδα τους, που δεν μετανιώνεις για το εισιτήριο σου, που την ξαναβλέπεις ένα βράδυ στην τηλεόραση με την ίδια ευχαρίστηση, αλλά και που δεν ελκύουν τους κριτικούς διότι αδυνατούν να ανακαλύψουν εκεί μέσα …auteur
Μου το είχε πει κάποτε στη Βενετία, κάπως συμβουλευτικά, ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΒΡΑΣ: Το μεγάλο πρόβλημα των κριτικών είναι πως κάποια στιγμή βαριούνται. Είναι επειδή βλέπουν τα έργα των άλλων.
Είναι πολύ έξυπνος παραγωγός κι επιχειρηματίας ο Τομ Κρουζ και φαίνεται από την επιλογή του στο να δώσει διάρκεια στον θησαυρό που εξασφάλισε για τα γεράματα του και λέγεται «δικαιώματα του MISSION IMPOSSIBLE»: Φρόντισε να το σκηνοθετήσει σεναριογράφος και μάλιστα περιωπής, ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΑΚΚΟΥΑΙΡ που είχε πάρει Οσκαρ σεναρίου για το «Συνήθεις ύποπτοι»
Στα remake ,δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση ούτε κι εκτίμηση, κυρίως όταν βασίζονται σε καλά ή γνώριμα φιλμ του παρελθόντος. Ο μόνος λόγος για να δεχτώ ένα remake είναι μόνο το γεγονός ότι πηγαίνει, αν πηγαίνει, κάπου παραπέρα το έργο από εκεί που μας πήγε η παλιά ταινία. Το remake του βιβλίου του ΤΟΜΑΣ ΧΑΡΝΤΥ από τον ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΝΜΠΕΡΓΚ είναι μια τέτοια ευχάριστη περίπτωση κι αποκαλύπτει αρκετά και για τον ίδιο ως σκηνοθέτη.
Για να μην πω κι από τη Σοφία Κόπολα επειδή απευθείας, βλέποντας το «Μικρό χάος», θα μας έρθει στο νου αναπόφευκτα η «Μαρία Αντουανέτα». Θα περιοριστώ όμως στη σύγκριση με τον Αμαλρίκ επειδή είναι κι αυτός ηθοποιός και παρατηρούμε τη διαφορετική, εκ μέρους των «ιερατείων», αντιμετώπιση.