Μιλώ για το γαλλικό φιλμ «ΜΑΡΓΚΕΡΙΤ» που δεν έκανε τα αναμενόμενα εισιτήρια και τείνει προς απόσυρση. Είναι κρίμα κι άδικο, όχι μόνο για το ίδιο αλλά και για τους ΘΕΑΤΕΣ που θα χάσουν την ευκαιρία της ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ ενός εκ των καλυτέρων φιλμ αυτής της τελευταίας περιόδου, όπου η έννοια «feel-good movie» που τόσο πολύ φοριέται εσχάτως, βρίσκει εδώ την πιο ΠΟΙΟΤΙΚΗ εφαρμογή της.
Ξεκινάμε από την ηθοποιία της ΚΑΤΡΙΝ ΦΡΟ και προχωράμε στο ίδιο το φιλμ και στις λεπτομέρειες του ή το πιάνουμε όλο αυτό κι ανάποδα.
Ας πιάσω λοιπόν το φιλμ. Το οποίο είτε βασίζεται σε αληθινή ιστορία, όπως διατείνονται , επειδή το κοινό τσιμπάει ευκολότερα τελευταίως στα έργα με ρεαλιστικό υπόβαθρο, είτε είναι υπόθεση επινοημένη, είναι εξαιρετικό. Διότι κι η επινοημένη υπόθεση από τη ζωή αντλείται.
Η «Λεωφόρος της Δύσεως» του Μπίλυ Γουάιλντερ δεν ήταν based on a true story, ήταν όμως εμπνευσμένη από άπειρα παραδείγματα ξεπεσμένων σταρ του βωβού που ζούσαν στο Χόλυγουντ και που η Τέχνη κι οι εμπνευσμένοι άνθρωποι το μετέβαλαν σε δημιούργημα.
Έτσι κι η ιστορία αυτής της γυναίκας, της συγκεκριμένης Βαρόνης καταλήγει σε καλλιτεχνικό δημιούργημα για να το απολαύσει κοινό, κι όχι Φεστιβάλ ή κριτικοί, επειδή έχει δώσει ωραία ταινία κι όχι επειδή είναι υποχρεωτικώς «αληθινή»
Άλλωστε, ο σκηνοθέτης ΞΑΒΙΕ ΖΑΝΟΛΙ, που είναι ανακατεμένος και στο σενάριο, δίνει στο ρεαλισμό πνοή ποιητική και σίγουρα το τελευταίο μέρος ξεφεύγει από τη ρεαλιστική απεικόνιση στο ακέραιο. Όχι μόνο το τελευταίο, μα όλο το φιλμ. Εξ αρχής. Απλώς λέω για το τελευταίο επειδή εκεί προχωρά στην υπέρβαση. Δεν ανέφερα τυχαία πιο πάνω τη «λεωφόρο της Δύσεως» από την οποία σκεπτόμουν ότι μπορεί να είναι κι επηρεασμένος αλλά είναι τόσο γνώστης βαθύς του αντικειμένου και ξέρει τόσο καλά τι θέλει να μας δείξει μέσα από αυτή την ιστορία, ώστε κι αυτό ακόμα το προσπερνά για να μας πάει σε κάτι πολύ πιο αρμονικά συνυφασμένο με την ιστορία και το πλαίσιο, όπου πλαίσιο είναι η κλασική μουσική, περιβάλλον η Γαλλία του 1920 και ηρωίδα μια ΑΤΑΛΑΝΤΗ, ΠΑΡΑΦΩΝΗ γυναίκα που ενδιαφέρεται να τραγουδά άριες υψηλής κλίμακας ενώ από το στόμα της βγαίνουν μόνο φάλτσα!
Τι κόσμο της φτιάχνει γύρω της. Πως παντρεύει τον απόλυτο ρεαλισμό με τα ποιητικά στοιχεία αλλά και με το γκροτέσκο, ή την κομεντί με το δράμα. Πως χτίζει την ιστορία αυτής της γυναίκας όπου μπαίνουμε κανονικότατα ως περίεργοι θεατές στην υπόθεση, με τι αραχνένιες ίνες το κεντά, αναζητούνται κόμποι από τον καχύποπτο και δεν εντοπίζονται πουθενά, καθώς βλέπουμε το χτίσιμο το οποίο δεν σταματά πουθενά σε αυτό που νομίζουμε ότι πάει να θίξει. Το θίγει αλλά πάει και στο επόμενο. Ναι, υμνεί την ατάλαντη ψυχή που πάλλεται όμως από την αγωνία του καλλιτέχνη, ναι, δεν μας εκβιάζει στο παραμύθιασμα ότι αυτά συμβαίνουν πράγματι διότι τους δίνει κάθε τόσο μία κλωτσιά και τα ανατρέπει και πάει στο επόμενο βήμα που μας περνά από συναισθήματα, από γυναικεία φύση, φτάνουμε στους λόγους που την οδήγησαν στο να θέλει να εμφανιστεί σε λυρικό θεσμικό θέατρο αυτή η ελεεινών φάλτσων ύπαρξη και μετά από αυτό της δίνει κι ένα φινάλε αντάξιο ηρωίδας του λυρικού μελοδράματος!
Κι όλα αυτά υποστηριγμένα από παραγωγή πρώτης τάξεως που ο σκηνογραφικός υπεύθυνος ΜΑΡΤΙΝ ΚΥΡΕΛ φτιάχνει απίθανα set είτε πρόκειται για τα σαλόνια της κόμισσας είτε για τα «αβαν-γκαρντ» καφέ του Παρισιού στο 1920, είτε για τα λυρικά θέατρα με τα σκηνικά των παραστάσεων τους, σε φωτογραφία πρώτου επιπέδου που τα περιβάλει με ατμόσφαιρα και με κοστούμια ανάλογα και με τη λυρική μουσική από γνωστές άριες να συντροφεύουν τον θεατή και να του είναι κι αναγνωρίσιμες ώστε να μην τον αφήνουν απέξω……- ΕΝΑ ΧΑΡΜΑ
Η δε πρωταγωνίστρια ΚΑΤΡΙΝ ΦΡΟ δίνει μια έξοχη ερμηνεία στον ιριδένιο χαρακτήρα που έχει αναλάβει, οι δικές της χρυσές κλωστές είναι εξίσου ανεκτίμητες, είναι αυτές που δίνουν ζωή στην ηρωίδα η οποία θα κινδύνευε να μοιάζει και με καρικατούρα. Και συγχρόνως, η διδασκαλία στο να τραγουδά εκτός τόνου. Εδώ πρόκειται για διδασκαλία κι είναι φανερό.
Κάπου διάβασα ότι για το έργο έχουν ενδιαφερθεί ώστε να το κάνουν ρημέικ ο Στίβεν Φρίαρς με την Μέρυλ Στριπ. Οσο κι αν τους εκτιμώ και με το παραπάνω , δεν θα ήθελα με τίποτα να χαλάσω αυτή τη μοναδική γαλλική εικόνα του με όλο το cast που παίζουν απαξάπαντες σαν τέλεια κουρδισμένος γαλλικός θίασος, με εκείνο το ρυθμό που παίζουν στην «Comedie Francaise» όπου ο ρυθμός μεταφέρεται και στην οθόνη και το καταγράφει ο φακός.
Ωστόσο θα ενδιαφερόμουν να μάθω αν υπάρχει σε θεατρικό έργο διότι θεωρώ ότι για τη σκηνή είναι υπέροχος ρόλος για την ΜΙΡΚΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.