Ως ιδεολόγος Εργοκεντρικός, θα σταθώ στο έργο και στην από εκεί αντλούμενη αξία του. Διότι, την απάντηση στα πάντα και στην περιβόητη ρήση «Ο χρόνος θα δείξει», την απάντηση τη δίνουν μόνο τα έργα. Αρκεί να τα δεις, αν είναι φιλμ, αρκεί να τα διαβάσεις, αν είναι βιβλία, αρκεί να τα δεις να παρασταίνονται αν είναι θεατρικά. Ο Χρόνος δεν αποφασίζει από μόνος του. Οι άνθρωποι αποφασίζουν και τον επικαλούνται, ότι μιλούν για λογαριασμό του, και καλά , κι ως εκπρόσωποι του. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι  αυτό είναι Υβρις. Ο Χρόνος, όπως κι η Φύση, είναι υπεράνω. Αυτοί που κατά καιρούς έρχονται στα πράγματα , αποφασίζουν να ξαναγράψουν και  την Ιστορία, έτσι όπως επιθυμούν, όπως θεωρούν ότι τους εξυπηρετεί. Και τότε, προωθούν έργα που τα βαφτίζουν ανάλογα, , εξαφανίζουν μερικά, διασύρουν κάποια  άλλα κλπ. Στην περίπτωση του αριστουργήματος του ΤΖΩΝ ΦΟΡΝΤ «Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΣ», δεν διέσυραν το έργο, όπως κάνουν με άλλα, το υποτίμησαν όμως μέσω διαφορετικού τρόπου: Της εξαφάνισης του. Για να προωθήσουν , ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, κάποιο άλλο.

Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΣΑΔΕΡΛΑΝΤ ήταν πάνω από όλα μια προσωπικότητα. Με πολύ καλό υλικό μέσα του, και   τρόπο που την επέβαλε μοναδικά.

Το δεύτερο το λέω, επειδή, προσωπικά μιλώντας, είδα κι έπαθα να καταλάβω περί τίνος πρόκειται μια κι άκουγα κάθε τόσο και τη λέξη «ντοκυμαντέρ». Από που κι ως πού; Στο μεταξύ, δεν υπήρχε κάτι επίσημο παρά «γραφουν από δω», «γράφουν από κει». .κάποιος να γράψει πρώτος κάτι τέτοιο και μετά..τσουνάμι αντιγραφών.

Την ταινία αυτή του ΖΑΧΑΡΙΑ  ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ, ο οποίος είχε κάνει τον «ΑΠΟΣΤΡΑΤΟ» , την ξεχώρισα από το σύνολο της πέραν της «Φόνισσας»,  φετινής ελληνικής παραγωγής, Κι αυτό διότι είχε σενάριο, που είναι και το ευαίσθητο σημείο μου, κι η πληγή της ελληνικής κινηματογραφίας, που αντιθέτως δεν είναι πληγή της ελληνικης τηλεόρασης. Κι αυτό δεν τιμά καθολου τον κινηματογράφο-εννοείται

Θα τους αναφέρω τους λόγους έναν- έναν κι αυτό επειδή με δυσκόλεψαν στο να βρω τίτλο για την κριτική. Είναι πολλοί οι λόγοι που συνεισφέρουν στην αξία της, καλλιτεχνική και ψυχαγωγική.

Αυτό είναι το θέμα και το ζητούμενο ως απάντηση στο δίλημμα «ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ‘Η ΕΚΠΟΜΠΗ»;

Είναι ό,τι αποκόμισα από την παράσταση του έργου-μονολόγου «ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΡΕΘΕΙ ΠΟΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ» του Καταλανού συγγραφέα ΖΟΥΖΕΠ ΜΑΡΙΑ ΜΙΡΟ στο θέατρο «ΘΗΣΕΙΟ» που παρακολούθησα πρόσφατα ένα βράδυ.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ μετά από τις δύο τεράστιες  διεθνείς επιτυχίες του, την «Ευνοούμενη» και το «Poor things» οι οποίες τον κατέστησαν και συνομιλητή» των Oscar, σαν να επιστρέφει, σαν να επισκέπτεται μέρη γνώριμα, εκείνα από τα οποία ξεκίνησε  και τα οποία του άνοιξαν τον διεθνή δρόμο και την «κατοχύρωση» της ονομασίας «weird cΙnema» ως ταυτότητα, τουλάχιστον των προγενέστερων ταινιών του. Η επίσκεψη έχει κι ονοματεπώνυμο: ΕΥΘΥΜΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ. Είναι ο σεναριογράφος με τον οποίο συνεργάστηκε στα φιλμ που τον εισήγαγαν, μαζί μοιράστηκαν κι υποψηφιότητα για Oscar Σεναρίου στον «Αστακο» και βραβείο σεναρίου στις Κάνες για το « Ο θάνατος του ιερού ελαφιού». Ηταν τέτοια η ταυτοποίηση των δυο συνεργατών , ως προς το αποτέλεσμα, ώστε να μην ξέρει κανείς που σταματά ο ένας, που αρχίζει ο άλλος, ποιος επηρεάζει τι και ποιόν.

O «ΚΑΣΚΑΝΤΕΡ» είναι η ταινία, τα «ΘΕΡΙΝΑ» είναι η αντίληψη του είδους κι η «ΑΛΛΗ ΣΙΝΕΦΙΛΙΑ» είναι το κρυμμένο περιεχόμενο

Είναι οι δύο βασικοί πυλώνες για να παρακολουθήσουμε αυτή την ταινία και να κάνουμε και την κριτική της. Διότι ­η κριτική οφείλει να γίνεται βάσει των κανόνων με τους οποίους έγινε η ταινία κι όχι με κανόνες , συνταγές ή συνθήκες άλλων έργων. Βασική αρχή.