Σημαίνει για το ακριβό εγχείρημα που αναλαμβάνει στη νέα προσπάθεια κι η οποία φέρνει την απόλυτη φρεσκάδα για το είδος.

Η φρεσκάδα δεν είναι πρωτότυπη. Πατάει στέρεα σε αυτό που άνοιξε στη συγγραφή προ δεκαετιών ο Στήβεν Κινγκ, είναι όμως εκπληκτικό να βλέπεις  πόσο εχει επηρεάσει κάποιος συγγραφέας την εξέλιξη ενός είδους και πόσοι σκηνοθέτες, νεόκοποι και μη, γαλουχούνται πάνω στα διδάγματα του.

Η επιρροή Στήβεν Κινγκ είναι φανερή και μπορεί κάλλιστα να είναι κι ασυνείδητη. Διόλου απίθανο. Η αφομοίωση είναι το παν σε αυτές τις περιπτώσεις και στην αφομοίωση πολλές φόρες δεν γνωρίζει καν τι εχει συμβεί ούτε ο ίδιος ο φέρων αυτήν.

Σεναριο και Σκηνοθεσία λοιπόν. Πάνε μαζί, ως κάτι ενιαίο , ως προς το ποιος υπαγορεύει σε ποιον, ο σκηνοθέτης εαυτός ή ο σεναριογράφος εαυτός; Διότι έχουμε θαυμάσια αφήγηση, υπέροχη ατμόσφαιρα, έχουμε ένα εύρημα όπου χωρίζεται το έργο σε κεφαλαια και το καθένα φέρει το όνομα ενός εκ των βασικών χαρακτήρων κι εδώ έχουμε και μια αλα «Ρασομόν» επιρροή , που μπορεί να είναι κι ασύνειδη, μια και κάθε αλλαγή κεφαλαίου πιάνει από εκεί που το άφησε ο προηγούμενος και πρόκειται για το ίδιο σημείο απλά από διαφορετική οπτική. Κι αυτή η διαφορετική ματιά είναι που πάει συνεχώς την ιστορία παρακάτω ενώ θεωρητικά την ξαναπιάνει σε κάθε αλλαγή κεφαλαίου. Μέχρι που εμφανίζεται πρόσωπο-κλειδί, η θεία Γκλάντις. Άλλη μία δεινότητα κατάρτισης από σεναριογραφική σκοπιά που είναι βεβαίως κι επιτακτική ανάγκη της σκηνοθεσία, να ξέρεις τι σημαίνει απαραίτητος ρόλος και σε ποιο σημείο τον παρουσιάζεις.  Για αυτό και σας λέω ότι αναρωτιόμαστε ποιος καθοδηγεί ποιόν.

Η υπόθεση εχει να κάνει με τη μυστηριώδη εξαφάνιση, μιας ολόκληρης τάξης ενός σχολείου, μιας συγκεκριμένης τάξης, όπου μόνο ένας μαθητής, εντελώς μυστηριωδώς, δεν εξαφανίστηκε τη νυχτα που εξαφανίστηκαν όλοι οι συμμαθητές του. Ο περίγυρος, που έχει εύκολο το ανάθεμα, πέφτει με λύσσα κι ορμή στη νεαρή καθηγήτρια, την απειλούν, την προπηλακίζουν, την κατηγορούν για «μάγισσα» κι από οπτική σε οπτική με τη συνοδεύουσα κλιμάκωση οδηγούμαστε στην κορύφωση, στη λύση του μυστηρίου, η οποία βέβαια είναι περισσότερο μεταφυσική και λιγότερο λογική ωστόσο λογική γίνεται η εξήγηση,, εδώ μπορούμε να κάνουμε παραλληλισμούς με την «Carrie» και με το διαφορετικό κοίταγμα πέντε δεκαετίες μετά, το διαφορετικό κοίταγμα ως προς το γράψιμο, όχι ως προς το ζητούμενο. Κι εκείνη τότε είχε φανει ως της απόλυτης μεταφυσικής,  με εχθρική αντιμετωπιση του Τύπου και των κριτικών που δεν είχαν καταλάβει και πολλά,, καποιοι περιώνυμοι την είχαν παρουσιάσει κι ως… «πορνό» ή κάτι τέτοιο,  με τα χρόνια όμως καταλαβαίνουμε ότι η βαση ήταν κοινωνική, ψυχολογική, οι συγκρούσεις δραματικές κι απλά η ηρωίδα ηταν προικισμένη..

Εχουν σημασία αυτά, όταν θα φτάσουμε στο επίμαχο σημείο, στη θεία Γκλάντις, Η οποία είναι ένας ρόλος που κρατα την ουσία της ταυτοτητας του έργου κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για την αξιολόγηση κι αξιοποίηση ενός supporting ρόλου. Οι ρόλοι καρικατούρας αρχίζουν και λαμβάνονται υπόψη όταν έχουν κοινωνικό υπόβαθρο ή κάποιο ανθρώπινων καταστάσεων στοιχείο. Τοτε θεωρούνται ότι απέκτησαν φόρμα κι ότι μπορούν να ληφθουν υπόψη.Η περίπτωση της θείας Γκλαντις έχει το προνόμιο ότι είναι ο ρόλος της απόλυτης ουσίας, ο ρόλος χάρη στον οποίο υπάρχει αυτό το έργο. Η κορύφωση του όμως κι η αποκάλυψη του διαφέρουν από τον καρικατουρίστικο ρόλο της μητέρας στην «Carrie», που υπήρχε από κάτω όλη η υστερία της γυναικείας εγκατάλειψης  και το μίσος έβγαινε στην κόρη, μια καθαρα ψυχογραφική κατάσταση, που έμπαινε στο είδος θριλερ.

Εδώ δεν θα αποκαλύψω τις συμβαίνει, δίνω, όμως, τα στοιχεία και τα κλειδιά, για κάποιον που θελει  να καλλιεργηθεί και να ασχοληθεί εις βάθος με το πως εξετάζονται κι αναλυονται κι αξιολογούνται οι ρόλοι και βέβαια να δει τι μπορεί να γίνει με τα Oscar, μια κι όσα ανέφερα παραπάνω είναι οι προϋποθέσεις για αυτούς τους ρόλους.

Εδώ λοιπόν αυτό που έχουμε ,μένει να αξιολογηθεί με βάση το παραπάνω, με το αν υπάρχουν και ποιες είναι οι ανθρώπινες και κοινωνικές διαστάσεις του ρόλου της θείας. Το δεδομένο προσόν είναι η σημαντικότητα του ρόλου στο σενάριο, το κομμάτι που ελέγχεται είναι των ανθρωπίνων διαστάσεων.

Και ξαφνικά διαβάζουμε το όνομα της ηθοποιού. Κι είναι η ΕΪΜΥ ΜΑΝΤΙΓΚΑΝ. Η οποία εχει γίνει παντελώς αγνώριστη , όχι μόνο με το μακιγιάζ αλλά και με τον τρόπο ερμηνείας, αν και όλο κάτι πάει να θυμίσει αλλά βγάζει το θεατή από τον κόπο διοτι συμπαρασύρει με τον οιστρο της, με την ερμηνευτική τρελλα που έχει δωσει σε αυτή τη δαιμονική ύπαρξη, που ο σεναριογράφος ΓΚΡΕΓΚΕΡ της στερεί την ανθρώπινη εξήγηση, αυτήν που διέθετε μέσω Στήβεν Κινγκ η μάνα της «Carrie» κι είχε δωσει τη δυνατότητα επιστροφής  και καλωσορισματος , ύστερα από 15 χρονια  απουσίας, με υποψηφιόττα για Oscar στην Πάιπερ Λόρι. Υπάρχει όμως ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ Γκρέγκερ, ο οποίος έχει προσφερει στην Εϊμυ Μάντιγκαν την έξτρα περιποίηση. Μένει η «συμπερίληψη» των δυο διαστάσεων για να δούμε αν η Μάντιγκαν θα αναγνωριστεί με   θρίαμβο.

Για το θριλερ έχω να πω ότι παρακολουθείται με εξαιρετικό ενδιαφερον, η διανομή είναι θεσπέσια κι ας μην είναι γνωστοί οι ηθοποιοί πλην βεβαίως ΤΖΟΣ ΜΠΡΟΛΙΝ , ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να παίξει αν γινόταν ταινία, ένα πατέρα του δυστυχήματος των Τεμπών…Μου θύμιζε διαρκώς κάτι, κάποιον…