Στο ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ είδος κατά βάση υπάγεται κι από εκεί ξεκινάμε, από το που ανήκει ένα έργο. Το δικαστικό ΕΙΔΟΣ, όμως, περιλαμβάνει και το δικαστικό ΔΡΑΜΑ και το δικαστικό ΘΡΙΛΕΡ, στο βαθμό που  μία δικαστική υπόθεση, ακόμα κι αν δεν έχει φόνο, εξετάζει κρυμμένα μυστικά κι απρόοπτα. Πόσο μάλλον όταν έχει και θάνατο. Είτε εξ ατυχήματος, είτε εκ προθέσεως ή κι εξ αμελείας..

Αυτό ώστε να κατανοούμε τις έννοιες και να μη λέμε άλλ’ αντ’αλλων. Διότι η ταινία, την αποστολή της του αθηναϊκού καλοκαιριού, τη φέρει εις πέρας άνετα.

Δεν το είχε πάρει το μάθημα κι επέμενε. Η μελαχρινή περούκα στο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» που την καθιστούσε αγνώριστη και δεν την αναγνώριζε το κοινό της κι ανάγκασε το έργο να κατέβει σε ενάμιση μήνα, επανελήφθη.  Κι αυτή τη  φορά σε πιο  ακραία επιλογή, χωρίς Μπέρναρντ Σω, Σολομό, Χατζιδάκι, Εγγονόπουλο αλλά σε αμερικάνικο έργο, που δεν έβγαινε απλώς μελαχρινή, έβγαινε και Κινεζούλα. Σε όλο το έργο.

Για την ταινία αυτή του ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ, που είναι από τις κορυφαίες του, θα ξεκινήσω αφηγούμενος μια προσωπική εμπειρία.

Προτάσσω τα δυο τραγούδια ως καθοριστικά για την ταινία αλλά και για το είδωλο ΑΛΙΚΗ στη δημιουργία του οποίου έπαιξε μέγιστο ρόλο ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ.

Διότι σημασία έχει ΠΟΙΟΙ ΣΕ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ. Ποιοι πιστεύουν σε σένα. Αυτό το επικαλείτο η Αλίκη αλλά δεν ήταν αποκλειστική της πατέντα, ισχύει γενικότερα. Το επικαλείτο, όμως, όταν πήγαινε κανείς να την αμφισβητήσει. Κι εκεί όρεξη να έχεις να αραδιάζεις ονόματα.

Από την ΙΤΑΛΙΑ που δεν συνηθίζει το είδος… αν και μια ματιά στο κινηματογραφικό παρελθόν της ,δείχνει ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα…Σίγουρα δεν έχει την παράδοση της Γαλλίας αλλά δεν είναι και πρωτάρα. Ταινίες με τον Φράνκο Νερο ή τον Τόμας Μίλιαν ή τον Αντόνιο Σαμπάτο, σκηνοθέτες όπως ο Νταμιάνο Νταμιάνι ή  o Μάριο Καϊάνο ή ο Λούτσιο Φούλβι με διαθέσεις θρίλερ ή ο Κάρλο Λιτσάνι που το πήγαινε κι αλλού και το αστυνομικό ήταν το πρόσχημα…Είναι μια πρώτη ματιά για όποιον θέλει να κατατοπιστεί.

Εχει κάνει τον προηγούμενο χρόνο, σαιζόν 1968-69, τον «ΜΙΚΡΟ ΔΡΑΠΕΤΗ» κι εκεί έχει επισημανθεί το όνομα του. Προηγουμένως ήταν βοηθός. Με τον «ΠΑΝΙΚΟ», σαιζόν 1969-70, ερχεται πλέον να εγκατασταθεί. Ο Φίνος τον στέλνει και στο Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης. Ας δούμε τι έργο είναι ο «ΠΑΝΙΚΟΣ» και προς τα που ο Φίνος ήθελε να τον στρέψει προς αξιοποίηση.

Όλα αυτά λίγο πριν το φινάλε. Του κλασικού σινεμά , της Φίνος Φιλμ και του Φίνου του ίδιου.

Για να διευκρινίσουμε τον τίτλο: Η ΝΟΡΑ ΒΑΛΣΑΜΗ εχει παίξει σε πολλές καλές ταινίες, τούτη όμως είναι «δική της». Γι αυτό κι η Νόρα της είχε αδυναμία, την ξεχώριζε. Είναι διαφορετικό το πρωταγωνίστρια-παρτενέρ κι άλλο πράγμα το πρωταγωνίστρια με όλο το έργο πάνω της. Για δικούς του λόγους, την ταινία την αγαπούσε ξεχωριστά κι ο δημιουργός της , ο ΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ.

Ο θεατής καλείται να υπερνικήσει την καχυποψία του και να απολαύσει μια ταινία ελληνική, καμωμένη με σύγχρονους, σημερινούς, ελληνικούς όρους.