Δεν έχει αφήσει Σωματείο για Σωματείο η ταινία των  ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΥΑΝ και ΝΤΑΝΙΕΛ ΣΑΪΝΕΡΤ που να μην συμπαρασύρει με βράβευση υπερ της. Μετά τους Σκηνοθέτες πήρε και τους Παραγωγούς, χώρια ότι έχει πάρει και Σωματεία που ο κλάδος τους δεν την έχει υποψήφια για Οσκαρ στον τομέα του (φερειπείν τα σκηνικά είτε ως σκηνογραφική διεύθυνση είτε ως διάκοσμος- παρόλα αυτά…).

Και οι 5 φετινοί υποψήφιοι, θα μπουν στην απονομή για πρώτη φορά. Η παρατήρηση είναι καθαρά δημοσιογραφική, δεν σημαίνει κάτι άλλο,  πέραν του γεγονότος ότι η μελέτη του ρόλου  είναι που δίνει σε έναν ηθοποιό το διαβατήριο να μπει υποψήφιος για το Oscar, ανεξαρτήτως ηλικίας, προϊστορίας, καριέρας.

Την παράδοση τους βράβευσε η ΑΚΑΔΗΜΙΑ των ΓΑΛΛΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΩΝ, στα ΒΡΑΒΕΙΑ «ΣΕΖΑΡ» κι αυτή είναι το αστυνομικό είδος

Θα ξεκινήσω προσωποκεντρικά, από τον ΜΑΡΤΙΝ ΜΑΚ ΝΤΟΝΑ. Για να κάνω μια τοποθέτηση. Ο Μακ Ντόνα δεν είναι σκηνοθέτης με την παραδεδεγμένη έννοια του όρου. Είναι ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ που ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ τα έργα του. Το έργο του είναι συγγραφικής ταυτότητας κι αξίας κι η σκηνοθεσία εξαρτάται από το έργο που έγραψε.

Όπως είχα γράψει στην Ανάλυση περί ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ, φέτος έχουμε την ιδιαιτερότητα να είναι ταυτόσημες οι δυο πεντάδες: Σεναρίου Πρωτοτύπου και Σκηνοθεσίας. Και δεν ταυτίζονται μόνο στους τίτλους ταινιών αλλά και στα πρόσωπα. Οι ίδιοι άνθρωποι διεκδικούν και στις 2 κατηγορίες. Και το ερώτημα είναι το εξής; Οι Σκηνοθέτες έγραψαν τα σενάρια τους ή οι σεναριογράφοι σκηνοθέτησαν τα έργα τους; Το ερώτημα αυτό είναι που κάνει και τη διαφορά, μόνο που η απάντηση  δεν γίνεται αντιληπτή δια γυμνού οφθαλμού

Φέτος συμβαίνει κάτι σπάνιο το οποίο είναι για μελέτη, πραγματική μελέτη, ανώτερης βαθμίδας σπουδών. Η 5άδα του ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ είναι ίδια με την 5άδα της ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ.  Αλλά η συγγένεια που οδηγεί στην Επιστήμη δεν σταματά εδώ. Υποψήφιοι για Πρωτότυπο Σενάριο και για Σκηνοθεσία είναι οι ΙΔΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Μέχρι κι ο Στήβεν Σπήλμπεργκ υπογράφει  σενάριο , κάτι που δεν πολυσυνηθίζει, ως επι το πλείστον δουλεύει  ως σκηνοθέτης πάνω σε σενάρια άλλων. Φετος, όμως, όχι

Κυριολεκτικά σαρωτική ήταν η επιτυχία της γερμανικής ταινίας «ΟΥΔΕΝ ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟΝ ΜΕΤΩΠΟΝ» στα βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου-Τηλεόρασης, τα γνωστά ως BAFTA.

Και τα συμπεράσματα είναι συναρπαστικά για το πως παίζεται το παιχνίδι της Βρετανικής Ηγεμονίας, όπως αλλού έτσι κι εδώ.

Από την ώρα που ξεκίνησαν οι απονομές των Σωματείων, το «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ» των ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΥΑΝ και ΝΤΑΝΙΕΛ ΣΑΪΝΕΡΤ μαζεύει τρόπαια ακόμα κι από σωματεία που δεν ήταν ο κλαδικός εκπρόσωπος υποψήφιος στα Oscar. Όπως είχε συμβεί με τους set decorators, όπως συνέβη και με τους Art Directors, όπως θα διαβάσετε πιο κάτω…. Χτες οι Σκηνοθέτες επισημοποίησαν την Υπεροχή

Υποψήφιο για το ΔΙΕΘΝΕΣ OSCAR, εκπροσωπεί το ΒΕΛΓΙΟ κι αρχίζω κάπως απότομα λέγοντας ότι στον όγκο της παραγωγής του γερμανικού «Ουδέν νεώτερον απο το δυτικόν μέτωπον» μπορεί να αντιπαρατεθεί το βάθος των συναισθημάτων ετούτου εδώ.

Το οποίο προέρχεται από θεατρικό έργο ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το καλοκαιρι του 1959, για τον οποίο η «ΑΛΚΗΣ ΘΡΥΛΟΣ» (Ελένη Ουράνη), ο φόβος κι ο τρόμος της κριτικής, έγραψε στη ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, σε λογοτεχνικό έντυπο ιερουργούσε το κριτικό ίνδαλμα του υποφαινόμενου, «θα το ζήλευε η Αγκαθα Κρίστι». Και λέει κι άλλα πολλά η αυστηρή κριτικός, που καλωσορίζει το νέο συγγραφέα ,ο οποίος  λεγόταν ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ.