Όλα αυτά τα είπα, για να μπούμε στο πνεύμα και του «JOHN WICK» που έφτασε αισίως τον αριθμό 4, και γίνεται όλο και…… καλύτερος!!!! Η Περιπέτεια Δράσης ως ΕΙΔΟΣ ξεπερνά τα όρια της και φεύγει προς το μέλλον.
Αυτό δείχνει με τούτο πλέον το φιλμ το οποίο κρατά 3 ωρες και δεν τις παίρνεις χαμπάρι και παραλλήλως αν πας να διηγηθείς την υπόθεση, θα σταθείς μόνο σε ένα περίγραμμα. Πως ο Τζων Γουίκ επανέρχεται για να πάρει εκδίκηση αλλά οι εχθροί δεν τελειώνουν.
Με μια απλοϊκότητα, ο κάθε σνομπ του είδους, θα τολμήσει να πει ότι δεν έχει σενάριο. Μόνο που ο σνόμπ θα πρέπει να ξέρει ότι στα γυρίσματα της κάθε μέρας, με σενάριο πηγαίνουν, ό,τι λέει το σενάριο είναι αυτό που προγραμματίζεται για γύρισμα. Κι αν νομίζουν ότι πηγαίνουν με 5 σελίδες στην κωλότσεπη, όπως διατείνονταν κάποιοι εγχώριοι μοντέρνοι της περασμένης 55ετίας, είναι γελασμένοι. Ολος αυτος ο κόσμος, όλοι αυτοί οι τεχνικοί ,ολοι αυτοί οι καλλιτέχνες, όλοι αυτοί οι κομπάρσοι, τα catering που θα τους ταίσουν και του πουλιού το γάλα υπό την εποπτεία των συνδικάτων που απαιτούν κι ορίζουν, οι γραμματείς κι υπάλληλοι της παραγωγής που είναι εκεί από τη νύχτα, τα αυτοκίνητα που μεταφέρουν κόσμο κλπ κλπ, δεν είναι εκεί για 5 σελίδες στην κωλότσεπη. Είναι εκεί διότι υπάρχει ΣΕΝΑΡΙΟ. Και συγκεκριμένες σκηνές αυτού του σεναρίου πηγαίνουν κάθε μέρα να γυρίσουν.
Με μόνη τη διαφορά ότι αυτό είναι ένα σενάριο δράσης, και στα γυρίσματα πάνε για να γυρίσουν δράση. Και τη δράση αυτή την ορίζει το σενάριο. Κι ας μην έχει πολλές ατάκες η ταινία, κι ας λέει ο ΚΗΑΝΟΥ ΡΗΒΣ στο ρόλο του , ελάχιστες κουβέντες. Σενάριο δεν σημαίνει Διάλογος ούτε είναι μόνο ο διάλογος. Ο διάλογος είναι κι αυτός μέρος του σεναρίου. Θεωρώ εκπληκτικό να έχεις να διαβάσεις , πόσο μαλλον να γυρίσεις, ένα τέτοιο σεναριο που περιγράφει μπουνιδια, πιστολιές, ξυλοδαρμούς χορογραφημένους και που τίποτε από αυτά δεν χαρακτηρίζονται ως ατάκτως ερριμμένα, έχουν αλληλουχία, συνδέονται οι σκηνές, η δράση μας πάει αλλά μας πάει κατά βάση μέσω της δρασης.. Και βγαίνει τόση υπόθεση, όση αυτή η δραση χρειάζεται.
Κι αυτό το σεναριο δίνει στο σκηνοθέτη και στους επιτελικούς του κατ’επέκταση τη δυνατοτητα να κάνουν έργο που θα συναρπάσει και θα ξεσηκώσει τη γενιά που πάει σινεμά αλλά και κάθε θεατή που αγαπά τη δράση, ανεξαρτήτως γενιάς και ηλικίας, κάθε θεατή που το σινεμά τον ξεσηκώνει, κάθε θεατή που αγαπά το σινεμά και μπορεί κι απολαμβάνει ΚΑΘΕ ΕΡΓΟ στο ΕΙΔΟΣ στο οποίο το έργο ΑΝΗΚΕΙ.
Η ταινία δεν περιγράφεται .Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μόνο βιώνεται. Καταρχάς έχουμε σκηνοθέτη όχι μόνο είδους αλλά και σπανίζουσας προέλευσης. : Kick-boxing. Παρακαλώ! Κι από κει περνά στους κασκαντερ. Κι αυτά όλα τα μαζεύει εντός του. Ονομα αυτού: ΤΣΑΝΤ ΣΤΑΧΕΛΣΚΙ. Κι αυτά που μαζεύει εντός του , σταδιακά τα οδηγεί προς κινηματογραφική αξιοποίηση, ως σκηνοθέτης είδους. Κι ο τύπος δείχνει πειθαρχημένος διότι στο είδος -και στη συγκεκριμένη ταινία, υπάρχει συγκρότηση απόλυτη. Εχει φοβερό αυτοέλεγχο, έλεγχο του υλικού του και ξέρει να διαχειριστεί το ακραίο. Όπως πειθαρχημένος είναι κι ο ΚΗΑΝΟΥ ΡΗΒΣ. Κι αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα του που το βλέπω μέσα από την Τέχνη του χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά πέρα από συναντήσεις συνεντεύξεων αλλά δεν μαθαίνεις από εκεί τον χαρακτήρα, αυτό τον έχει οδηγησει με τα χρόνια στην επιτυχία. Στο ξεκίνημα της καριέρας του κάτι η ξύλινη φωνή του, κάτι το περιορισμένων εκφράσεων πρόσωπο του, κάτι η ομορφιά που τους κάνει όλους καχύποπτους, δεν του επέτρεπαν και πολλά. Το Ταλέντο ‘όμως κι ως λέξη κι ως έννοια έχει πολλές παραμέτρους. Η πειθαρχία, η αυτοπειθαρχία για την ακρίβεια, είναι ένα στοιχείο ανάδειξης των όποιων , ακόμα και των λίγων, προσόντων που μπορεί να διαθέτει κάποιος. Αν δουλεύει με πίστη κι αφοσίωση σε αυτά που του έδωσε ο Θεος, το Σύμπαν, η Μοίρα, ο καθένας διαλέγει τη λέξη που του ταιριάζει, τότε στην ώρα της ωρίμανσης, θα έρθει η ωρίμανση και θα το φωνάξει.
Ο Κηάνου Ρηβς αυτή τη στιγμή έχει φτιάξει μια προσωπικότητα, στα 50και κάτι του, η οποία έχει να κάνει με τον ίδιο. Από το «Constantine» και μετά, κι από το δώρο των «Matrix», απέσπασε τα στοιχεία εκείνα που ήταν η ώρα να αρχίσει να τα καταθέτει. Στοιχεία για ένα μοντέρνο ήρωα δράσης, για ένα μοντέρνο ηθοποιό, έστω και στα 50 του , ταινιών δράσης, που να είναι διαφορετικούς από τους άλλους και να εμπνέει σύγχρονους σκηνοθέτες ταινιών δρασης, της μοντέρνας αφήγησης, να κάνουν ταινίες πάνω του . Το «JOHN WICK» είναι αυτό. Παίζει τη δράση με πολύ στυλ, με εκπληκτική κίνηση σώματος, με δυναμισμό που του βγαίνει από το πως ρυθμίζει το κορμί του, από την πειθαρχεία που λέγαμε.. Και το θεωρητικά «ανέκφραστο» πρόσωπο, με την «πατίνα» του Χρόνου, έχει πάρει μια σοβαρή φυσιογνωμία, η οποία δείχνει και σκεπτόμενη και σίγουρα μελαγχολική, άρα γίνεται κι ερωτεύσιμος ήρωας δράσης διότι οι σκηνοθέτες και δη ο Τσαντ Σταχάλσκι, σε τούτη τη σειρά, του προβάλλουν και τη φυσιογνωμία, και μια λύπη σαν να την διακατέχει.
Κι ό,τι τον πλαισιώνει, είναι για την αναδείξει, Μόνο που η ταινία κινείται και πέραν του Κηανου Ρηβς αλλά με αυτόν πάντα στο επίκεντρο διότι για τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, το ΜΟΝΤΑΖ, τη ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΗΧΩΝ, τη ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΜΟΥΣΙΚΗ στην ηχητική της παρείσφρηση, τη ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ, τους ΦΩΤΙΣΜΟΥΣ, τα ΚΑΔΡΑ, το ΣΙΝΕΜΑ είναι ΕΚΕΙ!!!, είναι ΠΑΡΟΝ, κραυγάζει και το κοινό του το αναγνωρίζει κι ανταποκρίνεται. Η ταινία βρίθει σκηνών Ανθολογίας του Είδους της.
Όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι δεν το υποτιμάς κι ότι δεν πάς να του τη βγεις επικαλούμενος κανέναν φεστιβαλικό auteur αντ’ αυτού..Κι ότι εσύ βλέπεις μόνο από εκείνους..