Μια επιτροπή από 350 περίπου άτομα συγκροτείται κάθε χρόνο, η οποία πρέπει να είναι αντιπροσωπευτική ΟΛΩΝ των κινηματογραφικών κλάδων (κι όχι μόνο… Σκηνοθέτες- εξού και ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ) κι αναλαμβάνει να δει τις ταινίες που υπέβαλαν οι χώρες. Κάθε μέλος αυτής της επιτροπής , που ανέλαβε την υποχρέωση για το συγκεκριμένο χρόνο και τη συγκεκριμένη δουλειά, έχει ατομικό ντοσιέ που το παραδίδει στη γραμματεία πριν μπει στην αίθουσα και το παραλαμβάνει εξερχόμενος. Αυτό είναι κάτι σαν παρουσιολόγιο . Δηλώνεται έτσι πως παρακολούθησε. Για να ψηφήσεις πρέπει να έχεις δει το 80 ο/ο των ταινιών. Διαφορετικά το όνομα σου διαγράφεται από τη λίστα. Κανείς δεν το κάνει, ΟΛΟΙ είναι ΕΚΕΊ. Αν φύγεις πριν το πρώτο 20λεπο, θεωρείται σαν να μην την είδες. Το δικαίωμα στην αγανάκτηση επιτρέπεται μετά τα 40 πρώτα λεπτά. Δεν είναι ΤΥΧΑΙΟΙ οι χρόνοι, είναι καθαρά ΑΚΑΔΗΜΙΑΚΟΙ, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΟΙ!!!!!!!!!!!!!! Εχουν να κάνουν με τον ορισμό, με το ότι ως το πρώτο 20λεπτο, τη λεγόμενη «δέση», ακόμα δίνονται πληροφορίες χαρακτήρων κλπ και δεν έχομε περάσει στην κύρια υπόθεση. Συνεπώς δεν σου επιτρέπεται η «αγανάκτηση». Αυτή επιτρέπεται μετά το 4Ολεπτο, όπου έχουμε περάσει στη λεγόμενη «σύγκρουση». Αυτό το  δίδαξαν και  σε μένα, ως κριτικό: Μετά , και ΜΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΟ 40λεπτο, έχεις δικαίωμα να φύγεις από μια ταινία ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ. Είναι ένα από τα ηθικά μαθήματα που πήρα. Για να κατανοήσω κι έμπρακτα τον αριστοτελικό νόμο.

Στα τελευταία χρόνια, που καθιερώθηκε η short list, έκαναν τροποποιήσεις .Από τις ψήφους των εντεταλμένων για αυτή τη δουλειά βγαίνει μόνο η short list ενώ παλιότερα έβγαινε η πεντάδα απευθείας. Τώρα, τη «short list» των 9 ταινιών έχουν λόγο ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ καθώς και εκείνοι που είναι στη ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ, στο Governors Board . Θα ψηφίσουν κι αυτοί. Κι έτσι θα βγει η 5άδα των Ξενόγλωσσων.

Αν μια Ξενόγλωσση Ταινία, έχει βρει διανομέα στην Αμερική, πριν από τα Οσκαρ, κι έχει προβληθεί σε κινηματογράφο του Λος Αντζελες, κανονικά, με εισιτήριο κι όχι σε κάποιο αφιέρωμα, τότε θεωρείται κι αυτή ΕΚΛΕΞΙΜΗ (eligible) και για τις άλλες κατηγορίες, πέραν της Ξενόγλωσσης. Το αν ευνοείται η όχι, απαντάται από συγκεκριμένα γεγονότα: Το 1977 «Ο ΠΑΣΚΟΥΑΛΙΝΟ ΚΙ ΟΙ 7 ΚΑΛΛΟΝΕΣ» της ΛΙΝΑ ΒΕΡΤΜΥΛΕΡ είχε προταθεί όχι μόνο ως Ξενόγλωσση για λογαριασμό της ΙΤΑΛΙΑΣ αλλά και στις κατηγορίες για σκηνοθεσία (με ρεκόρ την πρώτη συμμετοχή γυναίκας σκηνοθέτη στην 5άδα της σκηνοθεσίας), για σενάριο και για Α΄ ανδρικό ρόλο (ΤζανΚάρλο Τζανίνι). Θεωρείτο φαβορί από τα δημοσιεύματα για αυτούς τους λόγους. Κέρδισε η ταινία από την ΑΚΤΗ ΕΛΕΦΑΝΤΟΣΤΟΥΝ, το «ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟ ΣΕ ΧΡΩΜΑ» που  ανάδειξε άγνωστο ως τότε Γάλλο σκηνοθέτη, τον ΖΑΝ ΖΑΚ ΑΝΝΩ. Επίσης , το 1991 ο «ΣΥΡΑΝΟ» ήταν υποψήφιος για πέντε Οσκαρ , μαζί με την Ξενόγλωσση, αλλά το ΟΣΚΑΡ το πήρε ταινία τουρκικού θέματος από την ΕΛΒΕΤΙΑ, το «ΤΑΞΙΔΙ ΕΛΠΙΔΑΣ» του ΞΑΒΙΕ ΚΟΛΕΡ, που ΔΕΝ είχε διανεμηθεί στην Αμερική, πριν το Οσκαρ.

Αυτά επειδή φέτος, έχουμε τρεις από τις πέντε ταινίες να είναι υποψήφιες και σε άλλες κατηγορίες και μάλιστα δύο από αυτές σε μεγάλες («Roma» και «Ψυχρός πόλεμος») η δε «Roma» είναι υποψήφια σε ΔΕΚΑ κι η μία από αυτές είναι και της ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ.

ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ:

1. «ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ» (Capernaum)(Capharnaum) της Ναντίν Λαμπάκι (ΛΙΒΑΝΟΣ)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Δεύτερη συνεχόμενη υποψηφιότητα του Λιβάνου, μετά την περσινή «Προσβολή», πρώτη για τη σκηνοθέτη.

ΤΟ ΦΙΛΜ: Ενας 12χρονος Λιβανέζος καταδικάζεται σε 5ετη φυλάκιση για φόνο και στο δικαστήριο μηνύει τους γονείς του για τη ζωή που του έδωσαν και ζητεί από το δικαστήριο να τους απαγορευτεί να κάνουν παιδιά. Το πώς και το γιατί εξηγείται με flash-back και το πώς φτάσαμε στο μαχαίρωμα και στο φονικό και πως ο απελπισμένος πιτσιρικάς  είχε αναλάβει τη φροντίδα ενός μωρού από την Αιθιοπία.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η ταινία αυτή «εξηγεί» (μαζί με το «Κλέφτες καταστημάτων» της Ιαπωνίας) τον αποκλεισμό της Ιταλίας και το «Dogman» από τα φετινά Οσκαρ , πάνω στο σύγχρονο νέο-ρεαλιστικό ζητούμενο. Πρόκειται για σπαρακτική ταινία, η ιστορία είναι συγκλονιστική, κι η σκηνοθέτης Ναντίν Λαμπάκι την έχει γυρίσει με κάμερα στο χέρι, με τονισμό του νεορεαλιστικού στοιχείου , στους δρόμους του Λιβάνου και με καταπληκτική απόδοση ήχου των δρόμων (νεορεαλισμός και στον ήχο!!) και καθιστά την ταινία «ύπουλα» υπονομευτική για τις υπόλοιπες. Συγκλονισμός. Δύο συνεχόμενες χρονιές που ο Λίβανος μας αφήνει άφωνους.

2. «ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» (Cold war) (Zimna Wojna) του Πάβελ Παβλικόφσκι (ΠΟΛΩΝΙΑ)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Το μοναδικό ΟΣΚΑΡ της η ΠΟΛΩΝΙΑ το έχει πάρει με ταινία του ΠΑΒΕΛ ΠΑΒΛΙΚΟΦΣΚΙ, την «IDA», το 2015 κι η οσκαρική μοίρα της χώρας και του σκηνοθέτη, αυτή τη στιγμή δείχνουν άρρηκτα δεμένες. Δεύτερη υποψηφιότητα για τον Παβλικόφσκι λοιπόν, 11^η για τη χώρα. Η Πολωνία ήταν η πρώτη χώρα του Ανατολικού μπλοκ που προτάθηκε για Οσκαρ –έτος 1964 με το «Μαχαίρι στο νερό» του Ρομάν Πολάνσκι. Ακολούθησαν: «Φαραώ» του Γέρζυ Καβαλιέροβιτς (1967), «Κατακλυσμός» του Γέρζυ Χόφμαν (1975), «Η γη της επαγγελίας» του Αντρέι Βάιντα (1976), «Νύχτες και μέρες» του Γέρζυ Ασκατζ (1977), «Οι δεσποινίδες του Βίλκο» (1980), «Ο άνθρωπος από σίδερο» (1982), «Katyn» (2008)- και οι τρεις αυτές ήταν του Αντρέι Βάιντα ο οποίος δεν κατάφερε να δώσει Οσκαρ στη χώρα του, ο ίδιος όμως βραβεύτηκε με τιμητικό για το σύνολο του έργου του, «In darkness» της Ανιέσκα Χόλαντ) (2012)   

ΤΟ ΦΙΛΜ: Ενας έρωτας που ξεκινά στην Πολωνία το 1949 και ακολουθεί την ιστορία της χώρας στις επόμενες δεκαετίες, ένας έρωτας που ταλαιπωρήθηκε, όχι μόνο εξ αιτίας της πολιτικής αλλά και των δύο  «συμβαλλομένων»  κι επέζησε,κάπως σαν την ίδια τη χώρα

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η ταινία σάρωσε στα ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ και πέρασε στα ΟΣΚΑΡ, όχι μόνο ως ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗ αλλά και  για την ίδια τη Σκηνοθεσία του Πάβελ Παβλικόφσκι και βεβαίως για τη μαυρόασπρη φωτογραφία που είναι σήμα κατατεθέν του πολωνικού κινηματογράφου. Αυτό που φαίνεται και θα το ξαναγράψω, αναλυτικότερα εκεί, όταν κάνω το αφιέρωμα στη Σκηνοθεσία, είναι το πώς διαχειρίστηκε σκηνοθετικά το μάθημα σεναριακής οικονομίας του φιλμ κι όλο αυτό το συναισθηματικό έπος το λέει μέσα σε 89 λεπτά της ώρας.

3. NEVER LOOK AWAY (Werk Ohne Autor) του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Ο σκηνοθέτης ΦΛΟΡΙΑΝ ΧΕΝΚΕΛ ΦΟΝ ΝΤΟΝΕΡΣΜΑΡΚ είναι ένας από τους ΤΡΕΙΣ που έχουν προσφέρει στη ΓΕΡΜΑΝΙΑ Ξενόγλωσσο ΟΣΚΑΡ. Οι άλλοι δύο είναι ο ΦΟΛΚΕΡ ΣΛΕΝΤΟΡΦ επί Δυτικής Γερμανίας το 1980 με «ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ» κι η ΚΑΡΟΛΙΝΕ ΛΙΝΚ επί ΕΝΙΑΙΑΣ το 2003 με το «ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ». Ο Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ ήταν ο τρίτος, της το πρόσφερε το 2007 με το «ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ». Αυτή είναι  2^η υποψηφιότητα του σκηνοθέτη στην ξενόγλωσση κατηγορία.

Η Γερμανία , ως ΔΥΤΙΚΗ, είχε προταθεί , χωρίς νίκη, για τα φιλμ «Ο λοχαγός του Κέπενικ» του Χέλμουτ Κώϋτνερ (1957), «The devil came at night» του Ρόμπερτ Σίοντμακ (1958), «Ο άνθρωπος και τα όπλα» του Φραντς Πέτερ Βιρθ (1959), «Η γέφυρα» του Μπέρναρντ Βίκυ (1960), «The pedestrian» του Μαξιμίλιαν Σελ (1974), «Το λευκό κελί» του Χανς Γκάισεντερφερ (1979), «Angry harvest» της Ανιέσκα Χόλαντ (1986)

Ως ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ Γερμανία, είχε μια υποψηφιότητα, το 1977 με το «Ιακώβ ο ψεύτης» του Φρανκ Μπέγιερ

Ως ΕΝΙΑΙΑ, από το 1990 και μετά, προτάθηκε , χωρίς νίκη, για  τα φιλμ: «The nasty girl» του Μάικλ Βερχόφεν (1991), «Schtonk!» του Χέλμουτ Ντίετλ (1993), «Πέρα από τη σιωπή» της Καρολίνε Λινκ (1998), «Η πτώση» του Ολιβερ Χιρσμπίγκελ (2005), «Οι τελευταίες μέρες της Sophie Scholl» του Μαρκ Ρότεμουντ (2006), «Το σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ» του Ούλι Εντελ (2009), «Η λευκή κορδέλα» του Μίκαελ Χάνεκε (2010), «Toni Erdmann» της Μάρεν Αντε (2017).

ΤΟ ΦΙΛΜ: Η ιστορία ενός ανθρώπου που ξεκινά από την παιδική του ηλικία στη Δρέσδη του 1937 και φτάνει ως τα τέλη της δεκαετίας 60 , με προοπτικές συνέχειας… αφού τελειώσει το φιλμ… επικεντρωμένη στη σχέση του με την Τέχνη, στην ελευθερία της έκφρασης αλλά και στα όσα συμβαίνουν γύρω του στα καθεστώτα που αλλάζουν, τους επιτήδειους που ξέρουν να περνούν από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, τη λογοκρισία και την αναζήτηση της εσωτερικής αλήθειας και φυσικά τον έρωτα.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Μια επική ταινίες ενός άλλου τύπου, εντελώς διαφορετική από αυτές που γνωρίζουμε κι όπως τις γνωρίζουμε, μια καινοτομία πάνω στο είδος, γυρισμένη εξαίσια και με δραματικές κορυφώσεις, με σκηνές που σημειώνονται, όπως ο ποιητικός βομβαρδισμός της Δρέσδης που δεν αφήνουν κολυμπιθρόξυλο αλλά πως το δείχνει η ταινία(!!!!!!!!!!!), ή κι η μαζική απόδραση με το τραίνο εντός Βερολίνου, από Ανατολικό σε Δυτικό, καθώς ετοιμάζεται η ανύψωση του Τείχους. Να σημειωθεί κι εδώ η φωτογραφία, η οποία έχει ενισχύσει την ταινία με μια ακόμα μία υποψηφιότητα, πέραν της Ξενόγλωσσης και την οποία υπογράφει ο σπουδαίος Αμερικανός διευθυντής φωτογραφίας ΚΑΛΕΜΠ ΝΤΕΣΑΝΕΛ- για αυτά όμως στο κεφάλαιο «φωτογραφία». Εδώ κλείνουμε με το ότι η φωτογραφία δίνει εκπληκτική όψη στο άλλου τύπου έπος που επεδίωξε και πέτυχε ο σκηνοθέτης.

4. ROMA του Αλφόνσο Κουαρόν (ΜΕΞΙΚΟ)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 9^η υποψηφιότητα για το Μεξικό, που δεν έχει κερδίσει ποτέ ως τώρα, σε αντίθεση με τους σκηνοθέτες του οι οποίοι σαρώνουν τα Οσκαρ στην τελευταία δεκαετία. Ενας από αυτούς είναι κι ο ΑΛΦΟΝΣΟ ΚΟΥΑΡΟΝ, με ΟΣΚΑΡ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ KAI MONTAZ το 2014 για το «GRAVITY», και υποψηφιότητα φέτος και για τη ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ της «Roma»  και για τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ της και για το ΣΕΝΑΡΙΟ της ενώ έχει κι άλλες σεναριακές υποψηφιότητες (οι λεπτομέρειες όμως όταν φτάσουμε στις αναλύσεις των κατηγοριών Σκηνοθεσίας και Σεναρίου). Και μια κι ο ΑΛΦΟΝΣΟ ΚΟΥΑΡΟΝ ήταν ο πρώτος Μεξικάνος που πήρε Οσκαρ Σκηνοθεσίας (μετά ακολούθησαν ο ΑΛΕΧΑΝΔΡΟ ΓΚΟΝΖΑΛΕ ΙΝΙΑΡΙΤΟΥ με διπλή βράβευση κι ο ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ) δεν αποκλείεται να είναι κι αυτός που θα δώσει το ΠΡΩΤΟ ΟΣΚΑΡ στο ΜΕΞΙΚΟ

Το Μεξικό έχει προταθεί χωρίς νίκη για τα φιλμ :  «Macario» του Ρομπέρτο Γκαβαλντόν (1961), «The important man» του Ισμαέλ Ροντρίγκεζ (1962), «Tlayucan» του Λουίς Αλκορίζα (1963), «Εξέγερση στη Χιλή» (Letters from Marusia) του Μιγκουέλ Λιτίν με μουσική Μίκη Θεοδωράκη (1976), «Χαμένες αγάπες» του Αλεχάνδρο Γκονζάλες Ινιάριτου (2001), «Το πάθος του πατέρα Αμάρο» του Κάρλος Καρέρα (2003),»Ο Λαβύρινθος του Πάνα» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο (2007),  «Biutiful» του Αλεχάνδρο Γκονζάλε Ινιάριτου (2011).

ΤΟ ΦΙΛΜ: Η ιστορία μιάς υπηρέτριας στο Μεξικό του 1971, η σχέση της με την κυρά του σπιτιού και με την οικογένεια, τα προσωπικά της γεγoνότα και γύρω της η πόλη και η χώρα.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Ο Αλφόνσο Κουαρόν δίνει την ιστορία αυτής της υπηρέτριας με τη μορφή άλμπουμ προσωπικών αναμνήσεων από παιδικής ηλικίας μνήμη, με δουλειά προσωπική όχι μόνο σε σκηνοθεσία αλλά και σενάριο και φωτογραφία και μοντάζ, με μαυρόασπρη εικόνα, με άσκηση σκηνοθετικού και συναισθηματικού ύφους καi με κινηματογραφική αρτιότητα από τις σπάνιες.

5. ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ (Shoplifters) (Manbiki kazoku) του Χιροκάζου Κορε-έντα (ΙΑΠΩΝΙΑ)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Η ΙΑΠΩΝΙΑ έχει παράξενη προϊστορία στα ΟΣΚΑΡ. Εχει πάρει ΤΡΙΑ ΟΣΚΑΡ πριν από το 1957, χρονιά που καθιερώθηκαν οι πεντάδες στην Ξενόγλωσση. Τα ΤΡΙΑ ΟΣΚΑΡ εκείνα ήταν για τις ταινίες «ΡΑΣΟΜΟΝ» του ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ το 1952, «Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ» του ΤΕΪΝΟΣΟΥΚΕ ΚΙΝΟΥΓΚΑΣΑ το 1955 και «ΣΑΜΟΥΡΑΪ» του ΧΙΡΟΣΙ ΙΝΑΓΚΑΚΙ το 1956.

Από όταν καθιερώθηκαν οι πεντάδες, δηλαδή από το 1957 και μετά, η Ιαπωνία προτάθηκε 12 φορές και μόνο με την τελευταία, με τις «ΑΝΑΧΩΡΉΣΕΙΣ» του ΓΙΟΖΙΡΟ ΤΑΚΙΤΑ κατάφερε να πάρει το ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ και να τα κάνει 4 (αν και τα 3, όπως είπαμε, είναι εκτός πεντάδων). Η φετινή είναι η 13^η υποψηφιότητα.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως το δεύτερο Ξενόγλωσσο Οσκαρ του μεγαλύτερου Ιάπωνα σκηνοθέτη, του ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ για την ταινία «DERSU UZALA» δεν ήταν με την Ιαπωνία αλλά με την ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, όπου είχε καταφύγει ο Κουροσάβα θυμωμένος με την συμπεριφορά της κινηματογραφίας της χώρας του απέναντι του κι εκείνη τη χρονιά η Ιαπωνία ήταν στην πεντάδα με άλλη ταινία, το «Sandakan 8» του Κεν Κουμάι.

Οι άλλες υποψηφιότητες της Ιαπωνίας είναι : «Η άρπα της Βιρμανίας» του Κον Ιτσικάουα (1957),  «Immortal love» του Κεισούκε Κινοσίτα (1962), «Twin sisters of Kyoto» του Νομπόρου Νακαμούρα (1964), «Η γυναίκα της άμμου» του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα (1965- προτάθηκε τον επόμενο χρόνο και για Σκηνοθεσία), «Kwaidan» του Μασάκι Κομπαγιάσι (1966), «Το πορτραίτο του Τσιέκο» του Νομπόρου Νακαμούρα(1968), «Η γειτονιά των καταφρονεμένων» του Ακίρα Κουροσάβα (1972), «Καγκεμούσα» του Ακίρα Κουροσάβα (1981), «Το θολό ποτάμι» του Κοχέι Ογκούρι (1982), «Το λυκόφως του Σαμουράι» του Γιόζι Γιαμάντα (2004)

ΤΟ ΦΙΛΜ: Η ιστορία μιας οικογένειας κλεφτών καταστημάτων που δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «πυρηνική οικογένεια» κι οι οποίοι παίρνουν υπό την προστασία τους ένα έκθετο παιδί και το βάζουν σε οικογένεια που δεν είναι οικογένεια. Ομω παρακάτω τους περιμένουν όλους ανατροπές και τους θεατές αποκαλύψεις.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Ιαπωνικός νεορεαλισμός σε περιεχόμενο κι όχι σε εικόνα, δεν έχει καμία σχέση με τον ιταλικό , βγάζει σε ήσσονες τόνους την απόγνωση αλλά και την τρυφερότητα, λειτουργεί ως βραδυφλεγής βόμβα, κατασταλάζει «εντός», κέρδισε τον «Χρυσό Φοίνικα» στο Φεστιβάλ Κανών. Κάτι σαν μακρινός συγγενής κι απόγονος των ταινιών τύπου «Το αγόρι» του Ναγκίσα Οσιμα που η Ιαπωνία δεν είχε στείλει να την εκπροσωπήσει τότε στα Οσκαρ.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Η «Roma» με τις δέκα υποψηφιότητες – και τι υποψηφιότητες!!!- δείχνει πως ήρθε η ώρα να κερδίσει το Μεξικό το πρώτο του Οσκαρ στην 9^η προσπάθεια. Όμως καιροφυλακτεί … «Ψυχρός Πόλεμος» κι αν σκάσει καμιά βόμβα στην …. «Καπερναούμ» εγώ σας είχα προειδοποιήσει να την προσέχετε.