Ενπάση περιπτώσει, δεν έχω σκοπό να συγκρίνω, μόνο ιστορική και σχετιζόμενη αναφορά κάνω και δεν συγκρίνω διότι και τα έργα είναι μη συγκρίσιμα.
Εκείνο που μου άρεσε πολύ, τώρα που το ξανάδα, μετά από πολλά - πολλά χρόνια είναι πρώτα από όλα το καθαρώς κινηματογραφικό της κομμάτι.
Αυτό που λέμε ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ και ΚΑΜΕΡΑ- ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Η κινηματογραφική της λειτουργία στη σχέση σκηνοθεσίας και κάμερας και φωτισμών του φυσικού φωτός της υπαίθρου αποδίδει πολλά και μεταβάλλεται σε αφήγηση, σε αφήγηση μιάς ιστορίας στην οποία εμπεριέχονται και μοντάζ και σεναριακές καταστάσεις που όσο κι αν μοιάζει σαν ταινία χωρίς σενάριο, όπως πήγαν να μπλέξουν πολλοί- κάποιοι και δικαίως- τη «νουβέλ βαγκ» ότι πήγαιναν οι σκηνοθέτες χωρίς σενάριο παρά μόνο με κάτι σημειώσεις στην τσέπη του πουκάμισου (σαν τη μοδίστρα με τις καρφίτσες και τις κόπιτσες) αποδεικνύεται πως δεν είναι αλήθεια, τουλάχιστον στη γενίκευση του. Μπορεί αυτό να βόλεψε μια γενιά Ελλήνων κινηματογραφιστών που δήλωσαν επηρεασμένοι από το κίνημα κι έγραψαν την έννοια «σενάριο» στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, με αποτέλεσμα ο ελληνικός κινηματογράφος να φάει μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα από την οποία δεν έχει συνέλθει ακόμα, όμως.. Ομως αυτό περισσότερο οφειλόταν στο «βόλεμα» και στους θεωρητικούς της συμφοράς που το ενίσχυσαν παρά στα ίδια τα φιλμ του κινήματος εκείνου. Διότι οι ταινίες του Τρυφφώ, του Λουί Μαλ, του Σαμπρόλ, του Αλαίν Ρεναί, ΟΛΕΣ είχαν ΣΕΝΑΡΙΑ!!!!!!!!!! Μόνο στο Γκοντάρ έπαιζε αυτό το παιχνιδάκι αλλά ο Γκοντάρ κάποια στιγμή απομονώθηκε κινηματογραφικά από τους υπολοίπους πλην απληροφορήτων Ελλήνων… Οι οποίοι ταύτισαν το κίνημα με τον ένα και δεν είχαν τη διαύγεια να δουν ότι εκείνος ήταν μέρος του κινήματος κι ότι το κίνημα είχε πολλές διόδους.
Η ΑΝΙΕΣ ΒΑΡΝΤΑ είναι από αυτό το κίνημα, είναι αναγνωρισμένη, ήταν όμως και σύντροφος του ΖΑΚ ΝΤΕΜΥ ο οποίος ακόμα και στα μιούζικαλ είχε σενάριο (βλ «Ομπρέλες του Χερβούργου") και σίγουρα «Η ΕΥΤΥΧΙΑ» , όσο κι αν δείχνει ελεύθερη κι άνετη και αντισυμβατικά αφηγηματική, σενάριο διαθέτει. Από τη στιγμή μάλιστα που οι ενστάσεις για αυτήν έχουν να κάνουν με το θέμα , τότε μόνο για έλλειψη σεναρίου δεν μπορεί κανείς να την κατηγορήσει.
Η ταινία έχει θέμα, έχει σενάριο, έχει και μια αίσθηση ελευθερίας από τον κινηματογράφο εκείνο, σίγουρα δεν είναι «φεμινιστική» στο κήρυγμα της, είναι φεμινιστική, όμως, επειδή είναι πολύ γυναικεία, μολονότι τα σχόλια θα ξεσηκωθούν για την συμπεριφορά του άντρα..
Η ομορφιά όμως της ταινίας και της Ανιές Βαρντά είναι στο ότι την υπόθεση «τρίο» τη βλέπει από απόσταση αλλά και με κατανόηση αν και το φινάλε, όταν βγείς από την αίθουσα μπορεί και να σε εξοργίσει.
Ναι, την ιστορία ενός τρίο αφηγείται η ταινία, ενός τρίο που σχηματίζεται καθοδόν. Υπάρχει το ζευγάρι που ζει πραγματική ευτυχία σχεδόν αλα αμερικανικής οικογένειας, έχουν τα παιδάκια τους, ποθούνται, αγαπιούνται, είναι ωραίοι, έχουν τον περίγυρο τους με συγγενείς και στενά πρόσωπα κι όλοι αγαπιούνται, όλοι είναι ευτυχισμένοι, όλα είναι μια χαρά. Σε αυτό το πλαίσιο και με αυτούς τους τόνους, που δεν αλλάζουν, ο άντρας γνωρίζει μια άλλη κοπέλα και φτιάχνει μαζί της παράλληλη σχέση. Κι έχουμε κι εδώ ευτυχία. Και λειτουργούν οι δύο σχέσεις παράλληλα. Και κάποτε , ο άντρας θα μιλήσει στη σύζυγο για την άλλη γυναίκα, αλλά εκεί… χμ!.., η σύζυγος χωρίς να φέρει αντιρρήσεις, θα πάρει το δρόμο της… Και τα αποτελέσματα θα είναι δραματικά. Εως και τραγικά. Προφανώς αυτή δεν αποδέχτηκε το «τρίο», χωρίς, όμως, και να πει τίποτα, Κι όμως ο άντρας συνεχίζει με την γκόμενα και με τα παιδιά που έκανε με τη σύζυγο σαν μην έχει συμβεί τίποτα, κι όλοι είναι ευτυχισμένοι και πάνε στην ακρογιαλιά…
Εδώ, η ένσταση είναι αναπόφευκτη.
Διότι, η Ανιές Βαρντά μας το δείχνει με τον τρόπο σαν να το αποδέχεται, σαν να το υιοθετεί όλο αυτό, αλλά και χωρίς να το καταλαβαίνει καταλήγει στην αποθέωση του φιλοτομαρισμού και της αναισθησίας. Εν ονόματι του έρωτα. Του έρωτα, όμως, τίνος; Του ενός με όσες γουστάρει; Και χωρίς καμία τύψη για τα δεινά που μπορεί να προκάλεσε;
Με την ένσταση αυτή κλείνω και την κριτική παρόλο ότι το φιλμ αφηγείται πολύ ωραία. Και κλείνω εδώ, επειδή κάποιοι υπερασπιζόμενοι την Βαρντά μπορεί να θελήσουν να πουν ότι η «ευτυχία» στο φινάλε τίθεται υπό εξέταση. Που, όμως, τίθεται; Στα γραφόμενα των υπερασπιστών; Διότι στην ταινία δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο. Συνεπώς, από πού αντλεί υλικό η … «υπεράσπιση»;