Αργεντίνικη η ταινία, Αργεντίνος κι ο σκηνοθέτης της που είναι ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΟΣΚΑΡ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ για το «BIRDMAN», ο ΑΡΜΑΝΤΟ ΜΠΟ, που συγγράφει μαζί με τον εξάδελφο ΝΙΚΟΛΑΣ ΧΙΑΓΚΟΜΠΟΝΕ, και ανήκουν κι οι δύο στο σεναριακό team του ΑΛΕΧΑΝΔΡΟ ΓΚΟΝΖΑΛΕΣ ΙΝΙΑΡΙΤΟΥ, όπου είχαν συγγράψει και το «Biutiful»….

Τώρα, αποφάσισε ο Αρμάντο Μπο να σκηνοθετήσει και το σενάριο το έγραψε πάλι με τον εξάδελφο Χιαγκομπόνε…

Κι είναι ένα ακόμα εκπληκτικό σενάριο από τους Αργεντίνους σεναριογράφους του Μεξικάνου Ινιάριτου, το οποίο είναι εξαίρετο ως δομή αλλά κι ως περιεχόμενο.

Με τεχνική αστυνομικού σεναρίου, χωρίς να πρόκειται για «αστυνομικό» (αλήθεια, αυτή η κατάχρησης της λέξης και προπαντός του όρου «θρίλερ» από τα διάφορα κινηματογραφικά(;) sites, κάπου πρέπει να ελεγχθεί διότι κι αυτό το έργο «θρίλερ» το δηλώνουν, πανάθεμα τους) γράφουν ένα δράμα με πρόσμειξη κι αφομοίωση ειδών στο οποίο τίθεται και θέμα σοβαρό όχι όμως θέμα του τύπου «μια ταινία-μια συζήτηση» αλλά θέμα σεναριακό που πηγάζει μέσα από κοινωνικά κι ανθρώπινα: Ενας ήσυχος οικογενειάρχης, με επισφαλή υγεία που χρειάζεται μεταμόσχευση νεφρού το οποίο όχι μόνο ζητεί συμβατό δότη αλλά και κοστίζει πανάκριβα, καταφεύγει σε ανορθόδοξη μέθοδο, προκειμένου να το πετύχει: Βρίσκει ένα τύπο, εντελώς περιθωριακό, που συζεί με μια κοπέλα , σε συνθήκες τρώγλης, η οποία κοπέλα είναι κι έγκυος, και προτείνει να τους αγοράσει σπίτι με αντάλλαγμα το νεφρό του νεαρού που ανακαλύπτει πως είναι συμβατό με το δικό του.

Φυσικά, η μέθοδος είναι παράνομη και μη αναγνωρισμένη από την επίσημη ιατρική ως εξυπακούεται, αλλά με λίγο λάδωμα όλα βολεύονται, επίσης και στην Αργεντινή… Κι ο νεαρός αλήτης , που πρέπει να μπει και σε ειδική διατροφή  όπως απαιτούν οι ιατρικοί κανόνες για την παράδοση υγιούς νεφρού αλλά ως ασυμβίβαστη –και καλά- φύση αντιδρά και σε αυτό,, προχωρά σε εκβιασμό κι αποκαλύπτει χαρακτήρα: Βάζει όρους σπιτιού στην ανταπόδοση, θέλει σπίτι μεγάλο, με πολλά δωμάτια και διάφορα άλλα «κονφόρ» κι ας μην είναι σε θέση , όταν το αποκτήσει, να το συντηρήσει.

Το θέμα εμπλέκει σε δυσάρεστες καταστάσεις την οικογένεια του παθόντος και μία εξαιρετικά γραμμένη πλοκή οδηγεί σε συγκρούσεις και ξεσκεπάσματα, ξεγυμνώματα χαρακτήρων και ανθρώπων. Κι έτσι και κάτι πάρει στροφές ανάποδες, άντε μετά να βρεις άκρη και να μην οδηγηθείς στην κατάπτωση και στο αν άξιζε τον κόπο…. ή μήπως άξιζε; Διότι η ζωή είναι θείο δώρο και το ένστικτο της επιβίωσης είναι πρώτιστο όλων; Κι ας σε έχουν εγκαταλείψει όλοι όσοι διαφώνησαν με τις επιλογές σου ή τις μεθόδους σου;

Το σενάριο είναι τόσο τέλειο, τόσα τέλεια γραμμένο εννοώ, που δεν είναι δύσκολο να το σκηνοθετήσει αυτός που το έγραψε. Ο οποίος, τονίζω, είχε και συνεργάτη τον συνεργάτη του.

Ξέροντας τόσο καλά την τεχνική του σεναρίου και τη σημερινή κυρίαρχη κατάσταση των σύντομων σκηνών και το πώς να ορίζεις περιεχόμενο μέσα από τις σκηνές και πώς να έχει η κάθε σκηνή σε σμίκρυνση τον κυρίαρχο κανόνα του σεναρίου ολόκληρου, με κεντρικό ζητούμενο ανα σκηνή κι ανάλογα εμπόδια ώστε η σκηνή να φτάσει στην ολοκλήρωση της και να περάσουμε στην επόμενη , που θα πάει την ιστορία παρακάτω όπου κι εκεί θα συνεχίσει την ισχύ του ο κανόνας, δεν είναι δύσκολο να το σκηνοθετήσει.

Με ένα καλό επιτελείο, όπου το μοντάζ ξέρει από το ίδιο το σενάριο τι πρέπει να πράξει κι ο σεναριογράφος σκηνοθέτης έχει υπόψη του τα του σινεμά κι εμπιστεύεται τον μοντέρ και με ένα διευθυντή φωτογραφίας που θα του βγάλει τις υποβλητικές ατμόσφαιρες, κυρίως τις νυχτερινές αλλά όχι μόνο, επιβεβαιώνεται πως η αξία του σινεμά ξεκινά από το σενάριο, πως εκεί εμπεριέχεται κι η σκηνοθεσία την οποία πολλοί επικαλούνται κι ελάχιστοι (πλην κινηματογραφιστών) αντιλαμβάνονται ή καταλαβαίνουν..

Η φωτογραφία επιτυγχάνει με άριστο τρόπο το ύφος που η ταινία χρειάζεται και που υπαγορεύεται από το σενάριο διότι το «dark» στοιχείο, είναι καθοριστικό για την ταινία και για τη γραμμή που ακολουθεί ο σκηνοθέτης που το έγραψε. Είτε για «μαύρη» κωμωδία μιλήσουμε (διότι υπάρχει και το χιούμορ, έστω και λανθάνον) είτε για «σκοτεινό» θέμα, το στοιχείο αυτό πρέπει να τονιστεί ώστε να φιλοξενήσει την ιστορία στο καταλληλότερο κατάλυμα.

Κι οι ηθοποιοί θαυμάσιοι με επικεφαλής τον αναγνωρίσιμο κι από άλλες αργεντίνικες ταινίες  ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΦΡΑΝΣΕΛΑ αλλά και οι επίλοιποι είναι άξιοι κι ο νεαρός ως επίδοξος δότης δεν πάει πίσω..

Το σινεμά της Αργεντινής βρίσκεται σε σταθερή παρουσία, έχει πέσει με τα μούτρα στα είδη και μπορεί και τα συνθέτει, παρακολουθεί στενά και το αμερικάνικο και το ισπανικό χωρίς να τα μιμείται, διδάσκεται, ενσωματώνει , αναδημιουργεί. Τους «auteurs» της παλιάς θεωρητικής κουλτούρας, τους έχει στείλει κι αυτό εις τας αιωνίους μονάς.