Αραγε έχει σημασία αυτή η λεπτομέρεια ως προς το πώς θα δούμε το έργο; Δηλαδή αν ανήκει σε βιετναμική οικογένεια τότε, εντελώς ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ θα το θεωρήσουμε ως  κάτι από βιογραφία και θα αρχίσουμε να γράφουμε τις αυθαιρεσίες που γράφουν οι του σινεμά του auteur; Ενώ αν είναι Καμποτζιανός, τότε θα το προσπεράσουμε και θα ψάχνουμε να βρούμε άλλα αντ’ άλλων;

Αυτό που έχει σημασία είναι το ΕΡΓΟ και μόνο το έργο.

Το συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα, που ανέφερα στην αρχή, έχει να κάνει με το ότι η προβολή ήταν αφιερωμένη στον ΖΑΚ (Ζαχαρία) ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ, ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και των οροθετικών, που πέρσι τέτοια εποχή δολοφονήθηκε με αποτροπιαστικό τρόπο. Κι επειδή η ταινία έχει ομοφυλόφιλο ήρωα, την επέλεξαν για να τιμήσουν τη μνήμη του και να καταδικαστεί το γεγονός κι όλα όσα οδηγούν σε τέτοια γεγονότα.

Ωστόσο, όταν τέλειωσε η ταινία ευχήθηκα μακάρι ο Ζακ να είχε την τύχη του ήρωα της ταινίας, ο οποίος ως ομοφυλόφιλος δεν δείχνει να αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα στο σενάριο, τα προβλήματα του είναι άλλα. Κι ό, τι έχει να κάνει με το ομοφυλοφιλικό είναι μια νότα, σοβαρή, βέβαια της ζωής του της γενικότερης.

Όμως το έργο αλλού κεντράρει, στον άνθρωπο και στις ρίζες του. Και στους ανοιχτούς λογαριασμούς του με ένα μέρος από το οποίο κατάγεται ή στο οποίο γεννήθηκε αλλά έφυγε μικρός κάτω από συνθήκες δυσάρεστες, που κι η μνήμη επιχειρεί να τις σπρώξει προς την απώθηση μα δεν είναι τόσο εύκολο… Κι οι συνθήκες αυτές είναι ο ξεριζωμός από το Βιετνάμ κι η μετοίκηση της οικογένειας στην Αγγλία.

Ομορφο παιδί ο ηθοποιός που παίζει τον ήρωα, λογικά επιλέχθηκε έτσι ώστε να γίνεται και συμπαθής στους θεατές και να κάνει την όψη της ταινίας πιο ευχάριστη, το ίδιο κι ο ηθοποιός που παίζει τον Αφροαμερικανό φίλο,  κι έρχεται , που λέτε,  στο Βιετνάμ και θέλει να πάει κι από τη Σαϊγκόν ως το Ανόι για τους προσωπικούς λογαριασμούς που διέπουν κάθε άνθρωπο ο οποίος ξεριζώθηκε. Εδώ το κάναμε εμείς αυτό, ως τρίτη γενιά προσφύγων από τη Σμύρνη και πήγαμε κάποια ώρα, όταν οι συνθήκες συναισθηματικής ωριμότητας το επέτρεψαν, να προσκυνήσουμε τα μέρη. Πόσο μάλλον , όταν δεν είναι τόσο μακρινή χρονικά η σχέση με ένα μέρος, όταν έχεις γεννηθεί ο ίδιος εκεί κι όχι ο παππούς σου κι η γιαγιά σου..

Ενπάση περιπτώσει, πάνω σε αυτό τον καμβά υφαίνεται το  σενάριο, όπου ο έρωτας , η εξέλιξη μάλλον σε έρωτα, με έναν Αφρο-Αμερικανό, αυτόν που ανέφερα πιο πάνω, θα πάρει την τροπή της κι ενώ ξεκινά ως γνωριμία του μπαρ, παρακάτω εξελίσσεται όταν αποκαλύπτουν ο ένας στον άλλο τα στοιχεία της καταγωγής τους. Διότι κι ο Αφρο-Αμερικανός κουβαλά τις δικές του ενοχές για το Βιετνάμ, όπου εκεί είχε πολεμήσει ο πατέρας του κι η εξέλιξη της ιστορίας του πατέρα ήταν σαν κι αυτές που έχουμε δει στις καλές αμερικάνικες ταινίες, γύρω από τα τραύματα που άφησε ο πόλεμος του Βιετνάμ.

Η ταινία έχει πολύ καλό ρυθμό στην αφήγηση, έχει όμως προβλήματα στο σενάριο. Όπως τον «έκοψα», με αυτή την ταινία, ο ΧΟΝΓΚ ΚΑΟΥ, μου φάνηκε καλύτερος ως σκηνοθέτης, εως και καλός definitely , από  ό,τι ως σεναριογράφος. Διέπεται κι αυτός από την auter-ίτιδα και δεν παίρνει ένα σεναριογράφο , να του πει την ιδέα, να γράψουν έστω και μαζί, πάντως κάπως να συνεργαστούν ,να του στήσει ο σεναριογράφος κάπως καλύτερα την ιστορία, να του την παραγεμίσει, να του φτιάξει και διάφορες μικρότερες υποπλοκές, κυρίως όμως, να του δώσει φως στο δεύτερο μέρος, που χωλαίνει αρκετά. Κυρίως χωλαίνει στην επιλογή του happy-end, που βεβαίως κι είμαι οπαδός του happy end, αρκεί να συνάδει με την ιστορία όπως έχει στηθεί. Εδώ το happy end είναι σαν να αλλάζει το ζητούμενο. Ετσι , τουλάχιστον, αφήνει να φαίνεται. Διότι, εκ πείρας, μπορώ και καταλαβαίνω που το πάει με αυτό το φινάλε, ή που θέλει να καταλήξει, όμως , η σεναριακή θολούρα κι ανεπάρκεια με την επίσκεψη στο Ανόι όπου δεν βλέπουμε να αποκόμισε και τίποτε το σημαντικό, κυρίως το δραματουργικά ενδιαφέρον, κι η επιστροφή με την κατάληξη την ωραία, αφού προηγήθηκαν και κάποιες εξομολογήσεις, κάπως το κατεβάζει.

Ωραίες εικόνες από το σημερινό Βιετνάμ, τόσο σε εξωτερικούς όσο και σε εσωτερικούς χώρους, στον τρόπο ζωής, διασκέδασης, αναζήτησης ερωτικών συντρόφων, εξαιρετική κάμερα που δείχνει φροντισμένη παραγωγή, βοηθούν την ταινία να γίνεται απολαυστική αλλά η σεναριακή απουσία επεξεργασίας δεν το αφήνει να εκτιναχθεί πιο ψηλά από εκεί που θα μπορούσε διότι οι προϋποθέσεις υπάρχουν.