Εκείνη τη χρονιά λοιπόν, το 2004, είχα έρθει σε κάθετη διαφωνία με όλους τους φίλους και γνωστούς που είχα στην Ακαδημία Κινηματογράφου στο LA- είτε διοικητικά στελέχη είτε κινηματογραφιστές απλώς μέλη της.
Όλοι, πλην μιάς συγκεκριμένης κυρίας, ήταν «εναντίον» μου. ΚΙ αυτό, επειδή ΑΠΑΝΤΕΣ, ήταν ενθουσιασμένοι με την Σαρλίζ Θέρον και θα την ψήφιζαν για την ερμηνεία της ενώ εγώ , πάνω σε αυτό, πρόβαλλα ένσταση. Την εξής μία, που, όμως, απλωνόταν σε πολλά: Δεν αντιλέγω -υποστήριζα-για το αποδοτικό παίξιμο της ούτε υποτιμώ την προσπάθεια της αλλά το γεγονός πως μια ωραία γυναίκα για να πείσει ότι έγινε καλή ηθοποιός πρέπει προηγουμένως να ασχημύνει ή να παραμορφωθεί, με βρίσκει αντίθετο. Ως ιδανικό παράδειγμα πρέσβευα την περίπτωση της Κιμ Μπάσινγκερ κι αυτήν τους ανέφερα συνεχώς, το ότι είχε καταφέρει να ωριμάσει και να βρει το ρόλο που θα της αναδείκνυε αυτή την ωρίμανση, χωρίς να παραστήσει την άσχημη, χωρίς να το στρέψει όλο γύρω από την όψη της. Κι όταν της ήρθε ο καλός ο ρόλος στην καλή ταινία, με τον καλό σκηνοθέτη, τον Κέρτις Χάνσον , στο «Λος Αντζελες: Εμπιστευτικόν» βγήκε να καταθέσει όλο αυτό που είχε μαζέψει μέσα της παραμένοντας ωραία και σέξυ γυναίκα.
Κανείς, φυσικά, δεν είχε αντίρρηση περί Μπάσινγκερ κι οι πιο πολλοί από αυτούς την είχαν ψηφίσει προ 6ετίας και την έκαναν κάτοχο Οσκαρ ακριβώς γι αυτούς τους λόγους.
«Σου διαφεύγει ένα πράγμα» μου είπαν ένα βράδυ σε μια πολυμελή συγκέντρωση συνοδεία φαγητού, όπου με «βάραγαν» όλοι μαζί: «Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ καθαυτή. Η ερμηνεία της Θέρον». Και συνέχισαν εναλλασσόμενοι : «Εντάξει κι η όψη κι η παρέμβαση του μακιγιάζ κι όλα αυτά που λες. Όμως εδώ υπάρχει κάτι παραπάνω κι αυτό λέγεται ΕΡΜΗΝΕΙΑ. Το αν η ηθοποιός επέλεξε και να ασχημύνει για να το κάνει πιο πλήρες κατά την άποψη της κι όταν μάλιστα ο σκηνοθέτης (στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν γυναίκα σκηνοθέτης, η Πάττυ Τζένκινς) το υιοθετεί, αν δεν της το έχει προτείνει κιόλας αλλά αυτά δεν μας αφορούν διότι εμείς κοιτάμε το αποτέλεσμα, η παραμόρφωση που λες δεν είναι πρωτεύον στοιχείο κρίσης. Εμείς κοιτάμε το επίτευγμα. Θα είχε σημασία αυτό που ισχυρίζεσαι αλλά σε μια άλλη περίπτωση: Αν, ας πούμε, το μακιγιάζ , παραμόρφωσης ή όχι , κάλυπτε το πρόσωπο, οπότε ένα σημαντικό εργαλείο του ηθοποιού, όπως είναι το πρόσωπο, δεν εκδηλώνεται, δεν εκφράζεται»
Και μου «την είπαν» κιόλας: «Μη μένεις σε αυτά τα εξωτερικά στοιχεία, ξαναδές το κοιτώντας το ως ερμηνεία, ως που φτάνει την ολοκλήρωση της ηρωίδας της η ηθοποιός. Το ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ είναι πάντα το ζητούμενο. Αυτό μην το ξεχνάς ποτέ. Για ΚΑΜΙΑ κατηγορία».
Την άποψη μου συμμεριζόταν μόνο μια κυρία. Κι εκείνη, όπως κι εγώ, υποστηρίζαμε την Νταιάν Κίτον στο «Κάλιο αργά παρά αργότερα» αν κι από διαφορετική ερμηνευτική αφετηρία ο καθένας μας. Εκείνη υπό το βάρος της πολυετούς προυπηρεσίας της στο θέατρο είχε μια άλλη άποψη περί ηθοποιίας και θεωρούσε σημαντικότερο επίτευγμα τον κατακτημένο αέρα της κομεντιέν (για την Κίτον) από τη δουλειά της Θέρον που είχε να κάνει «με την υιοθέτηση χυδαίων τρόπων πάνω σε μια χυδαία κι αποκρουστική ηρωίδα».
