Τα λέω λοιπόν αυτά ξανά, τα είπα κι επί Α’ Γυναικείου διότι η ΕΡΜΗΝΕΙΑ έχει να κάνει με το ΡΟΛΟ, ο ρόλος έχει να κάνει με το ΣΕΝΑΡΙΟ και το σενάριο φυσικά έχει να κάνει με την ΤΑΙΝΙΑ. Πάνω σε αυτό βασίζονται οι ερμηνευτικές αξιολογήσεις. Οσοι ενδιαφέρεστε για το κάτι παραπάνω γύρω από τους κανόνες του σινεμά και της δραματουργίας, μέσα από τη σχέση αυτή προσπαθείστε να κατανοήσετε τα επιτεύγματα ή τις ελλείψεις.

Και βεβαίως, πέρα από το ρόλο, έχει σημασία και πως τον παίζεις τον ρόλο. Κι εκεί έχει να κάνει με τη σκηνοθετική κατεύθυνση, με το κλίμα, με την ερμηνευτική αντίληψη και τις επινοήσεις του ηθοποιού, γενικότερα. Πάντως η ΒΑΣΗ είναι ο ΡΟΛΟΣ.

Περιπτώσεις σαν του Ανταμ Σάντλερ στο «Uncut Gems», όπου ο ρόλος δεν είναι από αυτούς που αναδεικνύουν ερμηνεία διότι δεν έχει και τίποτε το ιδιαίτερα σύνθετο αλλά είναι ένας κωμικός που παίζει με τις μούτες στις οποίες καταφεύγουν οι κωμικοί όταν παίζουν δράμα, δεν έχει ελπίδες. Όπως και περιπτώσεις σαν του Εντουαρντ Νόρτον στις «Σκιές του Μπρούκλυν» που παίζει υπερβολικά και  με μορφασμούς, κάτι που δεν συνηθίζει, αλλά το έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος και δεν ελέγχει σκηνοθετικά τον ηθοποιό εαυτό του. Αν το είχε σκηνοθετήσει ένας άλλος, πιθανόν τα πράγματα να είχαν μπει σε μια σειρά, να υπήρχε σκηνοθετικός έλεγχος πάνω στην ερμηνεία.

Τώρα, το αν το κοινό, εντυπωσιάζεται από μορφασμούς σε ΕΙΔΙΚΕΣ περιπτώσεις ηθοποιών και τους θεωρεί «μεγάλη ηθοποιία», δεν είναι μεγάλη ηθοποιία. Είναι ηθοποιία που έχει ξεφύγει από έλεγχο.

Ένα άλλο που μπορεί κι ισχύει είναι ο ηθοποιός να είναι πολύ εντάξει στο ρόλο του αλλά ο ρόλος να μην είναι, ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ, μεγάλων ερμηνευτικών απαιτήσεων (περίπτωση Κρίστιαν Μπέηλ στο «Κόντρα σε όλα»)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ  ΚΑΝΟΝΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ανέφερα ενδεικτικά κάποιους με συγκεκριμένα παραδείγματα

Πάμε να δούμε τις φετινές ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ

1. ANTONIO MΠΑΝΤΕΡΑΣ «Πόνος και Δόξα» (Dolor y Gloria) (Pain and glory)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα

Ο ΡΟΛΟΣ: Ενας σκηνοθέτης του κινηματογράφου βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή της ζωής του στο κατώφλι πριν περάσει στη  τρίτη ηλικία, και με μια σεναριακή αφορμή, έρχεται αντιμέτωπος με τον απολογισμό του, τους έρωτες του, την Τέχνη του, τα παιδικά του χρόνια, την αρρώστια που του στέλνει τα σηματάκια της.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Στη βάση της «τέλειας διανομής», ο μεγάλος της σύγχρονης Ισπανίας Πέδρο Αλμοδόβαρ, που επιδιώκει να κάνει ένα βιωματικό ή απολογητικό έργο, που να δίνει και την αίσθηση του «αυτοβιογραφικού», προσλαμβάνει τον ηθοποιό που ανέδειξε στα νιάτα του, τον ωραίο Αντόνιο Μπαντέρας. Ο οποίος έφυγε μετά για διεθνή καριέρα στο Χόλυγουντ, έγινε σταρ, ερμηνευτικά δεν του ήρθαν οι μεγάλοι ρόλοι (όπως ήρθαν, ας πούμε, στον Χαβιέ Μπαρδέμ) και τώρα, ο σκηνοθέτης του τον ξαναφωνάζει και τι του ζητάει; Τη «φθορά» του. Να βγάλει το ανθρώπινο στοιχείο αυτής της φθοράς, με συναίσθημα, εσωτερικότητα αλλά και κάποιο λανθάνον χιούμορ, να πιστέψει το κοινό ότι μπορεί να είναι και το «alter ego» του, αφού σχεδόν μαζί ξεκίνησαν κάποτε... Αποτέλεσμα: Ο Αντόνιο Μπαντέρας έδωσε την ερμηνεία της (ως τώρα!) ζωής του, γέμισε βραβεία κι αναγνώριση. Ηταν ο «Μπαντέρας» αλλά ήταν κι ο ρόλος κι ο ρόλος ήταν σύνθετος, ειλικρινής και γεμάτος χυμούς.

2.  ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΙ ΚΑΠΡΙΟ «Κάποτε στο Χόλυγουντ»(Once upon a time … in Hollywood)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Ο ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΝΤΙ ΚΑΠΡΙΟ ΠΗΡΕ ΟΣΚΑΡ το 2016 για την ερμηνεία του στο «THE REVENANT» («Η επιστροφή»)

Η φετινή είναι η 6^η υποψηφιότητα του. Εχει προταθεί, χωρίς νίκη, για τα φιλμ «Τι βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ;»( β΄ανδρικού, 1994), «Aviator» (2005), «Ματωμένο διαμάντι» (2007), «Ο λύκος της Wall Street» (2014)

Ο ΡΟΛΟΣ: Ενας ξεπεσμένος σταρ της τηλεόρασης , στο Χόλυγουντ του 1969, που θέλει να περάσει στο σινεμά αλλά οι δυσκολίες δεν τον αφήνουν, ζει μια καθοριστική φιλία με τον «κασκαντέρ» του που τον επηρεάζει πολύ, πηγαίνει στη  Ιταλία όπου ανθούν οι cult ταινίες και τα σπαγγέτι, επιστρέφει στο Χόλυγουντ και του έρχεται κατακέφαλα το… «ανάστα ο Κύριος»

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ναι, αυτό όλο, αυτός ο ρόλος, δεν είναι οποιουδήποτε έργου αλλά Ταραντινέϊκου. Ο ρόλος παίζεται μέσα από το πρίσμα Ταραντίνο κι όλα όσα περνά ο ήρωας είναι καταστάσεις ταραντινέϊκου σεναρίου που πρέπει να παιχθούν με χιούμορ και ειρωνεία. Το επίτευγμα του Ντι Κάπριο είναι πως τίποτε από αυτά δεν τα υπογραμμίζει, δεν  «μουτάρει», δεν «μορφάζει», το χιούμορ κι η κατάντια βγαίνουν μέσα από εξαιρετική λιτότητα στην ερμηνεία για αυτό κι είναι τόσο αποδοτικό. Βεβαίως κι ο Ταραντίνο του έχει γράψει εκπληκτικές σκηνές για να τα αναδείξει όλα αυτά, μία από αυτές είναι η σκηνή στα γυρίσματα ενός γουέστερν  με το 8χρονο κοριτσάκι που του διδάσκει την τεχνική της «Μεθόδου», αυτού του μπεκρή κι άξεστου.

3. ΑΝΤΑΜ ΝΤΡΑΪΒΕΡ «Ιστορία γάμου» (Marriage story)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 2^η υποψηφιότητα. Είχε προταθεί πέρσι (2019) για β΄ρόλο, στην «Παρείσφρηση» του Σπάικ Λη

Ο ΡΟΛΟΣ: Ενας σκηνοθέτης του Νεοϋορκέζικου θεάτρου, που ερωτεύθηκε αμοιβαία κάποτε με μια ηθοποιό του σινεμά από το Λος Αντζελες και την έφερε στη Νέα Υόρκη κι έστησαν σπιτικό κι έκαναν κι ένα παιδάκι και πήγε να την κάνει και ηθοποιό του θεάτρου, χάνει απότομα τη γη κάτω από τα πόδια του: Η γυναίκα του ζητάει διαζύγιο. Και φεύγει για το Λος Αντζελες. Ο ήρωας δυσκολεύεται να κουλαντρίσει όλο αυτό το πακέτο, απογοήτευση, καριέρα, μετοίκηση, διαζύγιο, απόρριψη, πατρότητα, δικολαβίες..  άσ’ τα να πάνε

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Όταν είδα την ταινία, σφίχτηκα λίγο, αναγνώρισα πως ο Γιοακίν Φίνιξ του «Joker» έχει αντίπαλο. Κι ο αντίπαλος δεν βγαίνει από κάτι παρόμοιο αλλά από κάτι εντελώς αντίθετο, από έναν άλλο πόλο. Η λιτότητα του Ανταμ Ντράιβερ είναι παραπάνω από υποδειγματική, παίζει σαν να μην παίζει κι όμως παίζει, έχει γίνει ο άνθρωπος αυτός, δεν υπάρχει ίχνος συναισθήματος του ήρωα που ο ηθοποιός να μην το δίνει στο θεατή. Σημειώνεται αλλά μάλλον για μια άλλη φορά….

4. ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ «Joker»

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 4^η υποψηφιότητα χωρίς νίκη. Εχει προταθεί για τις ταινίες «Μονομάχος» (β΄ ρόλου, 2001), «Walk the line» (2006), «Master» (2013)

O ΡΟΛΟΣ: Ο «Joker» του σεναρίου και του Γιοακίν Φίνιξ κατεπέκταση, έχει ξεφύγει από τον χώρο των κόμικς, έχει περάσει στην καθημερινή ζωή, είναι ένας ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος, ένα απόκληρος της κοινωνίας , σε μια κοινωνία ετοιμόρροπη και σάπια, όπου αυτός γίνεται ο απελπισμένος εκδικητής  και ίνδαλμα του κόσμου που υποφέρει.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ξεκινάμε από το σενάριο που έγραψε ένα πρωταγωνιστικό ρόλο ολκής, που άλλα σενάρια, της φετινής χρονιάς τουλάχιστον, δεν διαθέτουν. Αυτός ο ρόλος που είναι όλο το έργο αλλά είναι μέσα από σενάριο, ως τέτοιος ρόλος ολκής χρειάζεται πρωταγωνιστή ολκής. Ο Γιοακίν Φίνιξ, που έτσι κι αλλιώς τις υποκριτικές του ικανότητες τις έχει γνωστοποιήσει από παλιά, ξεπερνάει κάθε προηγούμενο, όχι μόνο δικό του. Το πρωταγωνιστιλίκι βρίσκεται σε όλο το μεγαλείο του. Ο πρωταγωνιστής ηλεκτρίζει, από την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται, και κόβει κυριολεκτικά την ανάσα. Βεβαίως κι ο σκηνοθέτης με τον μοντέρ φρόντισαν αυτό το θησαυρό να τον προβάλλουν και να τον αξιοποιήσουν στο έπακρο.

5. ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΠΡΑΪΣ «Οι δύο Πάπες» (The two Popes)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 1^η υποψηφιότητα

Ο ΡΟΛΟΣ: Ο Πάπας Φραγκίσκος εξ Αργεντινής κι η διαδρομή του: Το παρελθόν του, η σχέση του με την ιεροσύνη, η ερωτική προδοσία-θυσία, η εμπλοκή με τη Δικτατορία του Βιντέλα, η μετάνοια κι η συγχώρεση, η κοινωνικοποίηση κι η κομβική επαφή του με τον Πάπα Βενέδικτο πάνω σε ζητήματα της Καθολικής Εκκλησίας και του κοινωνικού ρόλου που έχει να διαδραματίσει.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Αν και πρόκειται για ΣΕΝΑΡΙΟ ΙΔΕΩΝ, ο συγγραφέας φρόντισε την ανθρώπινη υπόσταση στον ήρωα του ώστε να μη μεταβληθεί σε φορέα ιδέας όπου τα συναισθήματα θα μείνουν εκτός «φόρτε». Ο Τζόναθαν Πράις ανταποκρίθηκε σε αυτό με λιτό , κινηματογραφικό τρόπο κι «έκρυψε» τις θεατρικές του καταβολές, ανταποκρίθηκε στις ανάγκες της κάμερας κι όχι στο εκ συνηθείας και πείρας μετωπικό παίξιμο της Σκηνής.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Αντε ΓΙΟΑΚΙΝ αγόρι μου να τελειώνουμε, έχουμε «εκτεθεί» μαζί σου σχεδόν άπαντες..